Книга - Kryqëzimi Me Nibirun

a
A

Kryqëzimi Me Nibirun
Danilo Clementoni






Danilo Clementoni



Kryqëzim me Nibirun

Aventurat e Azakisit dhe Petrit



Titulli origjinal: Il ritorno

Përkthyer nga: Gentian Cane Publikuar nga: Tektime


Ky libër është një vepër e fantazisë. Emrat, personazhet, vendet dhe organizatat e cituara janë fryt i imagjinatës së autorit dhe kanë për qëllim t’i japin vërtetësi rrëfimit. Çfarëdo analogjie me faktet apo me njerëz realë, të gjallë apo jo të gjallë është krejtësisht rastësore.

KRYQËZIM ME NIBIRUN

E drejta e autorit © 2013 Danilo Clementoni



Botimet: shkurt 2015

Redaktuar dhe shtypur në mënyrë të pavarur



facebook: www.facebook.com/incrocioconnibiru

blog: dclementoni.blogspot.it

e-mail: d.clementoni@gmail.com



Të gjitha të drejtat janë të rezervuara. Asnjë pjesë e këtij publikimi nuk mund të riprodhohet në ndonjë mënyrë, përfshi çfarëdo lloj sistemi mekanik dhe elektronik, pa autorizim paraprak me shkrim nga Botuesi, përveç përjashtimeve të bëra për pasazhe të shkurtra me qëllim rishikimi.


Ky është volumi i dytë i serisë

"Aventurat e Azakisit dhe Petrit” Me qëllim që ta shijoni plotësisht këtë aventurë magjepsëse, para leximit të këtij romani, do të sugjeroja t’i hidhnit një sy volumit të parë të titulluar "Rikthim në Tokë” (N.d.A.)


Bashkëshortes sime dhe djalit tim për durimin që kanë pasur në përballjet e mia dhe për të gjitha sugjerimet e çmuara që më kanë dhënë, duke kontribuar për të arritur më të mirën si për mua ashtu edhe për këtë roman.



Një falenderim i veçantë për të gjithë miqtë e mi që vazhdimisht më kanë mbështetur dhe inkurajuar për të vazhduar përpara në përfundimin e kësaj vepre që ndoshta, pa ta, nuk do të kishte dalë kurrë në dritë.



Do të doja të falenderoja përkthyesin tim, z.Gentian Cane, për bashkëpunimin, pasionin dhe profesionalizmin që ka demonstruar në finalizimin e këtij përkthimi.


Tabela e përmbajtjes

Parathënie 1 (#ulink_528788f1-bc4b-5a7c-8be6-e1ab6653cf14)

Ndodhitë e Mëparshme 3 (#ulink_140af413-5c9b-51c5-992d-4ce792f50519)

Anija kozmike Theos 5 (#ulink_524236cd-ac62-54ec-a5b5-6716bbf32271)

Tell el-Mukayyar – Arratisja 9 (#ulink_57c382bd-6010-5d45-b9e1-5c95d3bb6e8d)

Anija kozmike Theos – Super lëngu 15 (#ulink_6c65bf11-a076-5203-9165-a2413143b4b3)

Baza ajrore Camp Adder – Ikja nga burgu 19 (#ulink_0ff3d2ed-3019-5c32-9369-84677d1a294d)

Anija kozmike Theos – Plani i veprimit 25 (#ulink_0362cf82-975b-5d76-9fdf-874af1ad6116)

Nju Jork – Ishulli i Manhattanit 31 (#ulink_5f4a477d-c767-5390-b42f-9498917cb0ed)

Anija kozmike Theos – Dhurata 37 (#ulink_db48977d-cbf4-5e98-bf15-243ceb4e9f30)

Nasiria – Darka 45 (#ulink_e36c7d55-5f0c-5e66-a350-2608068fe7b0)

Anija kozmike Theos – Admirali 51 (#ulink_04c4ebab-e1c7-5d89-8880-3b12ca05b1d6)

Nasiria – Prita 59 (#ulink_417eae51-58b8-5588-a693-1b4bc47aac9e)

Anija kozmike Theos – Presidenti 65 (#ulink_cf45765c-56c4-59f3-acbb-24573c30871c)

Nasiria – Hishami 73 (#litres_trial_promo)

Anija kozmike Theos – Rikthim në Tokë 79 (#litres_trial_promo)

Nibiru – Përgatitjet 87 (#litres_trial_promo)

Tell el-Mukayyar – Kurthi 93 (#litres_trial_promo)

Nevada – Zona 51 99 (#litres_trial_promo)

Nibiru – Testi 105 (#litres_trial_promo)

Tell el-Mukayyar – Lajme të këqija 109 (#litres_trial_promo)

Area 51 – Kontakti 113 (#litres_trial_promo)

Nibiru – Nisja 119 (#litres_trial_promo)

Tell el-Mukayyar – Mesazhi 123 (#litres_trial_promo)

Area 51 – Kundërmasat 129 (#litres_trial_promo)

Theos-2 – Kontakti me Tokën 135 (#litres_trial_promo)

Tell el-Mukayyar – Incidenti 139 (#litres_trial_promo)

Area 51 – Baza sekrete 143 (#litres_trial_promo)

Tell el-Mukayyar – Maçoku 149 (#litres_trial_promo)

Theos-2 – Asteroidi 153 (#litres_trial_promo)

Zona 51 – Zbulimet teknologjike 159 (#litres_trial_promo)

Nasiria – Shanët 167 (#litres_trial_promo)

Theos-2 – Përllogaritjet 173 (#litres_trial_promo)

Zona 51 – Kordinatat 177 (#litres_trial_promo)

Nasiria – Rikthimi në kamp 183 (#litres_trial_promo)

Theos-2 – Difekti 187 (#litres_trial_promo)

Zona 51 – Paraja 191 (#litres_trial_promo)

Tell-el-Mukayyar – Rikthimi në bazë 199 (#litres_trial_promo)

Theos-2 – Shëtitje në hapësirë 205 (#litres_trial_promo)

Area 51 – Projekti 209 (#litres_trial_promo)

Tell-el-Mukayyar – Kapja 213 (#litres_trial_promo)

Theos-2 – Riparimet 217 (#litres_trial_promo)

Area 51 – Telefonata nga Theos-2 221 (#litres_trial_promo)

Boston –Spitali i Përgjithshëm i Massachusettsit 225 (#litres_trial_promo)

Theos-2 – Hipotezat 231 (#litres_trial_promo)

Area 51 – Shpresa 233 (#litres_trial_promo)

Oqeani Atlantik – Rikuperimi 241 (#litres_trial_promo)

Theos-2 – Plani "B" 249 (#litres_trial_promo)

Zona 51 – Marrëveshja 257 (#litres_trial_promo)

Anija kozmike Theos – Verifikimet 261 (#litres_trial_promo)

Zona 51 – Rrëfimi 267 (#litres_trial_promo)

Theos-2 – Orbita tokësore 271 (#litres_trial_promo)

Zona 51 – Lirimi 277 (#litres_trial_promo)

Theos-2 – Pika “X” 281 (#litres_trial_promo)

Zona 51 – Kontrolli i evakuimit 285 (#litres_trial_promo)

Theos-2 – Verifikimet e Fundit 289 (#litres_trial_promo)

Theos – Zbulimet e Reja 293 (#litres_trial_promo)

Planeti Tokë – Kaliforni 299 (#litres_trial_promo)

Theos – Newarku në veprim 303 (#litres_trial_promo)

Planeti Tokë – Reagimet 311 (#litres_trial_promo)

Orbita tokësore – Kodoni 315 (#litres_trial_promo)

Tell-el-Mukayyar – Lamtumira 325 (#litres_trial_promo)

Referencat bibliografike 331 (#litres_trial_promo)




Parathënie


Planeti i dymbëdhjetë, Nibiru (planeti i pasazhit) siç u quajt kështu nga Sumerët ose Marduku (mbreti i qiejve) siç u ripagëzua nga Babilonasit, është në realitet një trup qiellor që rrotullohet rreth diellit tonë me një periudhë prej 3.600 vitesh. Orbita e tij është mjaft eliptike, retrograda (rrotullohet rreth diellit në kah të kundërt nga të gjithë planetët e tjerë) dhe është shumë e pjerrët në planin e sistemit tonë diellor.

Secili nga afrimet e tij ciklike ka shkaktuar pothuaj gjithmonë tronditje shumë të mëdha ndërplanetare në sistemin tonë diellor si tek orbitat, ashtu edhe tek struktura e planetëve të cilët ishin pjesë e tij. Veçanërisht, shumë kohë përpara tamam në një prej disa kalimeve të tij më të potershme planeti madhështor Tiamat, i ndodhur mes Marsit dhe Jupiterit, me një masë rreth nëntë herë nga ajo e Tokës aktuale, i pasur në ujë dhe i përbërë nga njëmbëdhjetë satelitë, u shkatërrua nga një përplasje legjendare. Një nga shtatë hënat orbitante të Nibirut goditi Tiamatin gjigand duke e thyer në dysh dhe duke i detyruar të dy trupat të zhvendosen mbi orbita të ndryshme. Në pasazhin e ardhshëm (“dita e dytë” e Xhenesit), satelitët e mbetur të Nibirut pushuan aktivitetin e tyre, duke shkatërruar plotësisht një nga dy pjesët e formuara në goditjen e parë. Mbetjet e gjeneruara nga impaktet e shumëfishta krijuan pjesërisht atë që sot e njohim si “zona e asteroideve” apo “Krahthi i Dërrmuar” siç ishte quajtur kështu nga Sumerët dhe u përpinë njëfarësoj nga planetet e afërt. Në mënyrë të veçantë, shumë kohë më parë Jupiteri arriti të kapte shumicën e mbetjeve, duke rritur kësisoj masën e vet në mënyrë të konsiderueshme.

Satelitët shkaktarë të katastrofës, përfshi ata që mbijetuan nga ish-Tiamati, në pjesën më të madhe “u degdisën larg” mbi orbitat e jashtme, duke formuar ato që sot i quajmë si “kometa”. Ndërsa pjesa që shpëtoi në pasazhin e dytë u vendos në një orbitë stabël midis Marsit dhe Venusit, duke e zhvendosur mbrapa satelitin e fundit të mbetur dhe duke shkuar kësisoj drejt formimit të asaj që ne sot e njohim si Toka, së bashku me shoqen e saj të pandashme Hënën.



Shenja e shkaktuar nga ai impakt kozmik, i verifikuar rreth 4 miliardë vite më përpara, është akoma edhe sot pjesërisht e dukshme. Pjesa e çjerrë e planetit aktualisht është krejtësisht e mbuluar nga ujërat e atij që sot quhet Oqeani Paqësor. Ai zë rreth një të tretën e sipërfaqes së tokës me një shtrirje prej më shumë se 179 milionë kilometër katrorë. Në tërë këtë sipërfaqe të pafundme praktikisht nuk ka prezencë të tokave mbi nivelin e detit, por vetëm një gropë të madhe që shtrihet deri në thellësi që i kalon dhjetë kilometrat.



Aktualisht Nibiru, si konfiguracion, është shumë i ngjashëm me Tokën. Në dy të tretat e tij është i mbuluar nga ujërat, ndërkohë që pjesa tjetër përbëhet nga një kontinent i vetëm që shtrihet nga veriu në jug, me një sipërfaqe të përgjithshme mbi 100 milionë kilometra katrorë. Disa nga banorët e tij, prej qindra deri mijëra vitesh, duke përfituar nga afrimi ciklik i planetit të tyre me tonin, kanë bërë vizita në mënyrë sistematike, duke ndikuar çdo herë në kulturën, njohjet, teknologjinë dhe madje në vetë evolucionin e racës njerëzore. Paraardhësit tanë i kanë quajtur në shumë mënyra, por ndoshta emri që i personifikon ata më tepër është “Zotat”.




Ndodhitë e Mëparshme


Azakisi dhe Petri, dy alienët simpatikë dhe të pandarë protagonistë të kësaj aventure, u rikthyen në planetin Tokë pas një viti sipas viteve të tyre (3.600 vite tokësorë). Misioni i tyre ishte rimarrja e ngarkesës shumë të çmuar që, si pasojë e një keqfunksionimi në sistemin e tyre të transportimit, kishin qenë të detyruar ta braktisnin me nxitim gjatë vizitës së tyre të mëparshme. Por këtë herë, ata gjetën një popullatë tokësore mjaft ndryshe nga ajo që kishin lënë. Përdorimet, veshjet, kultura, teknologjia, sistemet e komunikimit, armatimet, gjithçka ishte padyshim shumë ndryshe nga ajo çka kishin gjetur gjatë vizitës së fundit.

Me mbërritjen e tyre, ata ndeshën një çift tokësorësh: profesoreshën Elisa Hanter dhe kolonelin Xhek Hadson, të cilët i pritën me entuziazëm dhe, pas peripecive të panumërta, i ndihmuan ata që të çonin në fund misionin e tyre delikat.

Por ajo që dy alienët nuk do të kishin dashur kurrë që t’u thonin dy miqve të rinj ishte se, planeti i tyre mëmë Nibiru po afrohej me shpejtësi dhe se, brenda shtatë ditëve tokësore, do të kryqëzohej me orbitën e Tokës. Sipas përllogaritjeve të kryera nga Të Moshuarit, një nga shtatë satelitët e tij do të prekte planetin duke shkaktuar kësisoj një varg përmbysjesh klimaterike të krahasueshme me ato që, në pasazhin e mëparshëm, ishin përmbledhur në një përkufizim të vetëm unik: Përmbysja e Botës.



Në pjesën e parë të rrëfimit, (Rikthim në Tokë – Aventurat e Azakisit dhe Petrit), i kishim lënë ata të katërt brenda anijes së tyre madhështore Theos dhe është pikërisht aty ku ne do të rifillojmë rrëfimin e kësaj aventure të re dhe fantastike.




Anija kozmike Theos


Elisa, gjatë orëve të fundit, ishte pushtuar nga një sasi aq e madhe informacioni saqë tashmë ndihej si një fëmijë që e kishte tepruar duke ngrënë qershi. Ata dy personazhe të pazakontë por simpatikë, që në fakt u shfaqën nga hiçgjëja, në shumë pak kohë kishin rrëzuar shumë “sigurira historike” të cilat ajo dhe qeniet e tjera njerëzore realisht i kishin marrë si të mirëqena. Ngjarjet, zbulimet shkencore, besimet, kultet, fetë, madje dhe evolucioni i vetë njeriut gati po përmbyseshin në mënyrë tërësore. Lajmi i zbulimit se qeniet e ardhura nga një planet tjetër kishin ndryshuar dhe udhëhequr, që nga fillesat e para, në mënyrë kaq mjeshtërore zhvillimin e qenies njerëzore, do të kishte të njëjtin efekt mbi njerëzimin siç kishte patur zbulimi se Toka nuk qe e sheshtë por e rrumbullakët.

Azakisi dhe Petri, miku besnik dhe shoku i tij i aventurave, po qëndronin palëvizur në qendër të kabinës së komandimit ndërkohë që, me vështrimin ngultas, po mundoheshin të ndiqnin Elisën e cila, me duart e futura tek xhepat e mëdhenj të pantallonave, vërtitej me nervozizëm nëpër dhomë dhe pëshpëriste fjalë pakuptim.

Ndërsa Xheku, gati ishte plandosur mbi kolltuk dhe me duar përpiqej të ngrinte kokën lart e cila i dukej, se fare papritur, ishte bërë shumë e rëndë. Por qe pikërisht ai që, pas ca minutave heshtje që dukeshin pa fund, vendosi të merrte në dorë situatën. U ngrit në këmbë menjëherë dhe, i kthyer nga dy alienët, foli me zë të prerë «Nëse na keni zgjedhur ne të dyve për këtë punë, sigurisht që e keni pasur një arsye tuajën. Mund t’ju them vetëm se nuk do t’ju zhgënjejmë.» Pastaj vështroi Azakisin në sy dhe e pyeti me vendosmëri «Mund të na tregoni, përmes asaj pajisjeje» dhe bëri me shenjë nga imazhi virtual i Tokës që ende po rrotullohej ngadalë në mes të dhomës «një simulim të afrimit të planetit tuaj?»

«Pa problem fare» iu përgjigj Azakisi aty për aty. Me anë të impiantit të tij N^COM gjeti sërish të gjitha përllogaritjet e bëra nga Të Moshuarit dhe shfaqi paraqitjen grafike mu përpara tyre.

«Ky është Nibiru» tha duke treguar planetin më të madh. «Dhe këta janë satelitët e tij për të cilët po flisnim.»

Përreth planetit madhështor, shtatë trupa qiellorë, shumë më të vegjël, rrotulloheshin në mënyrë marramendëse në largësi dhe shpejtësi të ndryshme nga njëri tjetri. Azakisi afroi gishtin tregues tek ai që rrotullohej në largësi më të madhe nga gjithë të tjerët dhe e zmadhoi në përmasën sa vetë gjatësia e tij. Pastaj tha solemnisht «Zotërinj, ju paraqes Kodonin, masën e madhe shkëmbore që ka vendosur t’i sjellë ca si shumë telashe planetit tuaj të dashur.»

«Po sa i madh është?» pyeti Elisa, ndërkohë që kqyrte me kureshtje atë glob me gunga në ngjyrë gri të errët.

«Po themi se, nga madhësia, është pak më i vogël se Hëna juaj por masa e tij është gati dyfishi i saj.» Azakisi bëri një gjest të shpejtë me dorë dhe mu përpara tyre shfaqi të gjithë sistemin diellor me planetet që lëviznin ngadalë nëpër orbitat e tyre përkatëse. Trajektoret e secilit prej tyre paraqiteshin me anë të vijave të holla në ngjyra të ndryshme.

«Kjo» vazhdoi Azakisi, duke treguar një vijë në ngjyrë kuqe të errët «ështe trajektorja që Nibiru do të ndjekë gjatë fazës së afrimit të tij me Diellin.» Pastaj përshpejtoi lëvizjen e planetit deri sa e afroi afër Tokës dhe shtoi «Dhe kjo është pika ku orbitat e dy planeteve do të kryqëzohen.»

Dy tokësorët po ndiqnin të habitur, por me shumë vëmendje, shpjegimin që Azakisi po u jepte mbi ngjarjen që, pas pak ditësh, do të trondiste jetët e tyre dhe të gjithë banorëve të tjerë të planetit.

«Në çfarë largësie prej nesh do të kalojë Nibiru?» pyeti me qetësi koloneli.

«Siç po thoja më përpara» ia ktheu Azakisi «Nibiru nuk do t’ju bezdisë aq shumë. Por do të jetë Kodoni që do të cekë Tokën dhe do të krijojë goxha probleme.» Iu afrua edhe pak imazhit dhe shfaqi simulimin e satelitit në momentin kur do të mbërrinte në pikën më të afërt me orbitën tokësore. «Ky do të jetë momenti i tërheqjes maksimale të gravitetit ndërmjet dy trupave qiellorë. Kodoni do të kalojë vetëm 200.000 kilometra nga planeti juaj.»

«Ta marrë dreqi» foli Elisa. «Është tamam inerci.»

«Herën e fundit» ia ktheu Azakisi «pikërisht para dy cikleve, kaloi afro 500.000 kilometra larg dhe e dimë të gjithë se çfarë arriti të shkaktonte.»

«Tamam, e famshmja Përmbysja e Botës.»

Xheku po qëndronte në këmbë me duart e kryqëzuara prapa kurrizit dhe, duke u ngritur lehtë fillimisht në majë të gishtave pastaj mbi takat e çizmeve, bënte ngadalë ecejake para mbrapa. Papritmas, me ton shumë serioz, theu heshtjen momentale duke thënë «Natyrisht që nuk jam ndër ekspertët më të mirë në këtë fushë, por kam frikë se asnjë teknologji tokësore nuk është në gjendje të bëjë diçka për ta frenuar një ngjarje të këtij lloji.»

«Ndoshta do të mundemi të kundërpërgjigjemi duke hedhur raketa me mbushje bërthamore» guxoi të thoshte Elisa.

«Ajo ndodh vetëm në filmat fantastiko shkencorë» foli Xheku duke vënë buzën në gaz. «Pastaj, duke supozuar se ato lloj raketash mund të arrijnë mbi Kodon, do të rrezikonim ta bënim satelitin copë e çikë, duke provokuar kështu një shi meteorësh që do të ishte vdekjeprurës. Ajo po që do të kishte qenë fundi i gjithçkaje.»

«Më falni» foli atëherë Elisa duke u drejtuar nga dy alienët. «Po a nuk na kishit thënë më përpara se, në këmbim të plastikës sonë “tepër të çmuar”, do të na ndihmonit që të zgjidhnim këtë situatë absurde dhe të pakuptimtë? Shpresoj se keni vërtet ndonjë ide të mirë për të na ndihmuar, përndryshe jemi të mbaruar.»

Petri, që deri atëherë kishte ngelur mënjanë në heshtje, buzëqeshi lehtë dhe bëri një hap në drejtim të pamjes tredimensionale të paraqitur në qendër të kabinës se komandimit. Me një lëvizje të shpejtë të dorës së djathtë shfaqi një si tip objekti në formë petulle në ngjyrë argjendi. E shtypi me gishtin tregues dhe e zhvendosi deri sa e çoi pikërisht midis Tokës dhe Kodonit, pastaj tha «Kjo mund të ishte zgjidhja.»




Tell el-Mukayyar – Arratisja


Në tendën e laboratorit, të dy beduinët e maskuar që kishin tentuar t’u grabisnin dy alienëve “lëndën e çmuar” në anijen e tyre bijë, kishin përfunduar me gojë të mbyllur me shtupë dhe duar të lidhura shumë fort pas një fuçie të madhe plot me karburant. Ishin ulur në tokë, me shpatullat mbështetur tek fuçia e rëndë metalike dhe të sistemuar në mënyrë që të rrinin përballë njëri tjetrit. Jashtë tendës, një ndihmës i profesoreshës ishte vënë në roje dhe, herë pas here, zgjaste kokën brenda për të kontrolluar situatën.

Ai më i holli prej të dyve që, si pasojë e goditjes në krah që i dha koloneli, kishte me siguri ca brinjë të thyera, pavarësisht dhimbjes që nuk po e linte të merrte frymë, nuk kishte reshtur as edhe një çast së vështruari rreth e rrotull në kërkim të ndonjë gjëje që mund t’ia vlente për t’u liruar.

Nga një vrimë e vogël në faqen e murit, drita e diellit të mbasdites depërtonte me drojë në brendësi të tendës, duke vizatuar në ajrin e nxehtë dhe plot pluhur një rreze të hollë të shndritshme. Ajo lloj shpate prej drite pikturonte në tokë një elips të vogël të bardhë i cili, shumë ngadalë, lëvizte në drejtim të dy të burgosurve. Tipi i hollë po ndiqte gati i hipnotizuar lëvizjen e ngadaltë të asaj njolle të qartë të çelët, kur një llambë e papritur prej drite e riktheu në realitet. Gjysëm e groposur në rërë, afro një metër prej tij, diçka metalike pasqyroi dritën e diellit pikërisht në drejtim të syrit të tij të djathtë. Lëvizi lehtë kokën dhe u përpoq të kuptonte se çfarë ishte, por pa arritur. Provoi pastaj të zgjaste një këmbë nga ai drejtim, por një sëmbim i fortë në krah i kujtoi dhimbjen në brinjë dhe kështu që vendosi të hiqte dorë. Mendoi se me shumë gjasa nuk do ta arrinte dhe, duke u përpjekur të fliste nga poshtë shtupës, pëshpëriti «Ej, je gjallë akoma?»

Shoku trashaluq natyrisht që nuk ishte më mirë se ai. Pas fluturimit që kishte bërë si pasojë e Petrit, mbi gjurin e djathtë i kishte dalë një hematomë e madhe, në ballë kishte një goxha xhungë, shpatulla e djathtë i kishte marrë një grushtim të keq dhe kyçi i djathtë i ishte enjtur si një tollumbac.

«Besoj se po» iu përgjigj me një fije zëri, duke folur mbyturazi edhe ai poshtë shtupës.

«Shyqyr. Ka ca si shumë që po të thërras. Po filloja të bëhesha merak.»

«Duhet të më ketë rënë të fikët. Koka po më çahej në dysh.»

«Duhet medoemos t’ia mbathim që këtej pa rënë në sy» i tha me vendosmëri ai i holli.

«Po ti si je? Ke ndonjë gjë të thyer?»

«Kam frikë se më është thyer ndonjë brinjë por mund t’ia dal mbanë.»

«Çfarë bëmë që u zumë kaq në befasi?»

«Lëre fare tani, ajo që ndodhi, ndodhi. Më mirë të përpiqemi që të lirohemi. Shiko nga e majta jote, aty ku arrin ajo rrezja e diellit.»

«Nuk po shoh asgjë» ia ktheu trashaluqi.

«Ka diçka gjysëm të groposur. Duket si një objekt metalik. Shih nëse mund ta arrish me këmbë.»

Zhurma e papritur e zinxhirit të tendës që po hapej, e ndërpreu aksionin. Ndihmësi roje zgjati kokën brenda. Trashaluqi bëri gjoja sikur i kishte rënë të fikët ndërsa tjetri qëndroi krejt i palëvizur. Burri i hodhi një sy të dyve, kontrolloi i hutuar të gjitha pajisjet e shpërndara brenda pastaj, me një pamje të kënaqur, u kthye dhe mbylli sërish hyrjen e tendës.

Të dy ata qëndruan të palëvizur dhe për pak, pastaj qe ai më i shëndoshi që foli i pari «Ka mbetur edhe pak.»

«E pe pra? E arrin dot?»

«Po, tani po. Prit, po e provoj.»

Beduini i maskuar trupmadh nisi të tundte trupin duke u munduar të lironte paksa litarët me të cilët ishte lidhur, pastaj filloi të shtrinte sa të mundte këmbën e majtë në drejtim të objektit. Po e arrinte ndërkaq. Me çizmen filloi të gërmonte derisa ia doli të zbulonte një pjesë.

«Më duket si një mistri për gërmim.»

«Duhet të jetë një Trowel Marshalltown. Është pajisja e preferuar e arkeologëve për të gërmuar tokën në kërkim të rrënojave antike. Ia del dot ta marrësh?»

«Nuk e arrij dot.»

«Nëse do të pushoje së ngrëni si i babëzitur gjithë ato shpifësira ndoshta do të mundje edhe të lëvizje më mirë, ti që nuk je gjë tjetër veçse një trashaluq i shëmtuar. »

«Po tani ç’hyn këtu fiziku im i fuqishëm?»

«Luaj vendit “fizik i fuqishëm”, shiko që të marrësh atë mistri përndryshe do ta gjejnë në burg mënyrën për të të dobësuar.»

Trashaluqit iu shfaqën papritur para syve imazhet e manjakëve pa shije dhe pa erë. Ajo pamje e tmerrshme e bëri të nxirrte jashtë një forcë që nuk e mendonte se e kishte pasur ndonjëherë brenda vetes. Një sëmbim i filloi nga shpatulla që i dhimbte dhe i vajti gjer tek truri, po nuk u dorëzua. Me një përpjekje të vendosur në grahmë të fundit arriti që të çonte çizmen drejt e tek mistria dhe, duke përthyer shpejt këmbën, e hodhi drejt vetes.

«Ia dola» thirri nga poshtë shtypës.

«Po do e mbyllësh gojën, idiot i shëmtuar? Po ç’ke që sokëllin? Mos do që të hyjnë ata dy të xhindosurit dhe të na dëndin prapë me shpulla?»

«Më fal» iu përgjigj me zë të ulët i shëndoshi. «Por ia dola që ta marr.»

«A e pe që, nëse vë forca, arrin dhe ti të bësh diçka për së mbari? Duhet të jetë e mprehtë. Shiko se mos arrin të presësh këta litarë të mallkuar.»

Me atë dorë që i punonte mirë, trashaluqi e kapi mistrinë nga bishti dhe nisi të fërkonte pjesën më të mprehtë tek litarët që kishte prapa shpine.

«Ta zëmë se ia dalim mbanë që të lirohemi» foli nën zë trashaluqi «si do t’ia bëjmë që t’ia mbathim prej këtej pa rënë në sy? Kampi është plot me njerëz dhe është ende ditë. Shpresoj që të kesh një plan.»

«Natyrisht që e kam. A nuk jam unë me gjasa mendja gjeniale e kësaj dysheje?» foli i holli me krenari. «Ndërkohë që ti po bëje një sy gjumë, unë analizova situatën dhe besoj se kam gjetur një mënyrë për t’ia mbathur pa u ndier.»

«Po dëgjoj me shumë vëmendje» ia ktheu tjetri ndërkohë që vazhdonte të lëvizte mistrinë.

«Roja hedh sytë brenda gati çdo dhjetë minuta dhe kjo tendë gjendet në skajin më lindor të kampit.»

«Dhe atëherë?»

«Por si arrita që të të marr ty si ortak për këtë punë? Ke fantazinë dhe inteligjencën e një amebeje, duke shpresuar që ato të mos ofendohen për këtë krahasim.»

«Me thënë të drejtën» iu përgjigj i fyer trashaluqi «kam qenë unë ai që të zgjodha ty, duke parë se puna m’u besua mua.»

«Arrite të lirohesh?» ia preu shkurt i holli, duke parë se biseda po merrte një kthesë jo të mirë dhe se, në fakt, shoku i tij kishte plotësisht të drejtë.

«Më jep akoma edhe një minutë. Besoj se është gati për t’u këputur.»

Në fakt, pas pak, me një kërcitje të thatë, litari që i mbante ata të dy të lidhur pas fuçisë u këput dhe barku i atij trashaluqit, i liruar më në fund nga shtrëngimi, mundi të rimerrte përmasat e veta normale.

«Ja mbaroi» foli i kënaqur trashaluqi.

«Shkëlqyeshëm. Por tani të përmbahemi sa s’ka hyrë akoma roja. Duhet ta bëjmë në mënyrë që të duket gjithçka si më parë.»

«Në rregull ortak. Po vihem prapë sikur gjoja jam duke fjetur.»

Të dy nuk iu duhej të prisnin shumë. Pas disa minutash, në fakt, ndihmësi i profesoreshës u kthye për të zgjatur kokën fshehurazi brenda tendës. Bëri të njëjtin kontroll të shkurtër të gjendjes dhe, duke mos vënë re asgjë të pazakontë, mbylli zinxhirin e tendës, u vendos sërish në hije të verandës dhe ndezi qetësisht një cigare të dredhur me dorë.

«Tani» foli ai i holli. «Luajmë vendit.»

Aksioni, duke parë problemet e të dyve, doli shumë më i komplikuar nga sa pritej por, pasi lëshimit të ndonjë rënkimi të shurdhët prej dhimbjes dhe ndonjë sharje të lehtë, ata u gjendën të dy në këmbë njëri para tjetrit.

«Ma jep mistrinë» urdhëroi i holli ndërkohë që hiqte shtupën nga goja. Sëmbimet në krahun e djathtë e pengonin që të lëvizte lehtësisht por, duke u mbështetur sipër dorës së hapur, arriti të lehtësonte pakëz dhimbjen. Në pak hapa arriti faqen që ishte përballë me hyrjen e tendës, u vu në gjunjë dhe me ngadalë futi tejpërtej Trowel Marshalltown-in. Lama e mprehtë e mistrisë e preu si gjalpë stofin e butë të faqes me drejtimin nga lindja, duke krijuar një të çarë të vogël nja dhjetë centimetra. I holli afroi syrin e djathtë dhe zhbiriloi për ca çaste nga e çara. Nuk kishte asnjëri ashtu siç e kishte parashikuar. Arrihej vetëm të shiheshin, në largësi afro njëqind metra, rrënojat e qytetit antik ku, më parë kishin fshehur xhipin që do t’iu ishte dashur për të ikur me plaçkën e vjedhur.

«Rruga është e lirë» tha ndërkohë që më lamën e mistrisë po e çonte deri në tokë të prerën e vogël që kishte bërë më parë. «Shkojmë» dhe u fut duke u zvarritur nëpër pjesën e çarë.

«Mund ta bëje edhe pakëz më të madhe këtë vrimën, apo jo?» foli nëpër dhëmbë trashaluqi, mes rënkimeve të njëpasnjëshme, ndërkohë që përpiqej me zor edhe ai të rrëshqiste jashtë.

«Luaj vendit. Tani duhet të ikim sa më shpejt që të mundemi.»

«Eh, një fjalë goje është. Unë ia dal a s’ia dal dot që të eci.»

«Ec tani, nxito dhe mjaft u qave. Mbaj mend se nëse nuk arrijmë t’ia mbathim pa u ndier, shumë vite burg nuk do të na i heqë askush.»

Fjala “burg” arrinte gjithmonë që të shkaktonte një forcë suplementare tek tipi i shëndoshë. Nuk foli më asnjë fjalë dhe, duke vuajtur në heshtje, ndoqi pas shokun i cili, pa u ndier fare, u largua vjedhurazi drejt rrënojave.



Qe zhaurima e një motori diku larg ajo që e futi në dyshim rojen. Pa për një çast cigaren tashmë të mbaruar dhe, me një gjest të shpejtë, e flaku tej. U fut me vendosmëri brenda tendës dhe gati nuk mundi t’u besonte syve: dy të burgosurit nuk ishin më. Pranë fuçisë së karburantit litari i flakur në mënyrë të çrregullt, pak më andej dy copat prej stofi që i kishin përdorur si shtupa për t’u mbyllur gojën dhe në faqen në fund të tendës një e çarë e madhe që shkonte deri në tokë.

«Hisham, djema» bërtiti burri me sa frymë që kishte. «Të burgosurit janë arratisur!»




Anija kozmike Theos – Super lëngu


Imazhi i objektit që Petri kishte pozicionuar në hapësirën ndërmjet Kodonit dhe Tokës i kishte lënë gojëhapur të dy tokësorët.

«E çfarë do jetë ajo gjëja?» pyeti me kureshti Elisa, ndërsa afrohej në përpjekje për të parë më mirë.

«Nuk i kemi vënë akoma një emër zyrtar.» Petri e solli sërish objektin e çuditshëm në plan të parë dhe, duke vështruar profesoreshën, shtoi «Ndoshta do të mund të zgjidhje ti një.»

«Nëse të paktën do më shpjegoje se çfarë është, mund të bëja edhe një provë.»

«Ka disa kohë që shkencëtarët tanë më të mirë janë duke u angazhuar në këtë projekt.» Petri kryqëzoi duart pas shpine dhe nisi të ecte ngadalë nëpër dhomë. «Kjo pajisje është rezultati i një sërë studimeve që, pjesërisht, shkojnë edhe përtej kompetencave të mia shkencore.»

«Dhe mund t’ju siguroj se janë të konsiderueshme» shtoi Azakisi, duke i dhënë mikut të tij një të rrahur tek supet.

«Shkurtimisht, bëhet fjalë për një lloj sistemi antigravitacional. Bazohet te një parim mbi të cilin, siç po thoja, po studiohet akoma por që mund të provoj ta përmbledh në pak fjalë të thjeshta.»

«Mendoj se do jetë shumë më mirë» komentoi Elisa. «Mos harroni se ne i përkasim një specieje e cila, në krahasim me tuajën, mund të përkufizohet fare mirë si më pak e zhvilluar.»

Petri pohoi lehtazi. U afrua kështu tek paraqitja tredimensionale e objektit të çuditshëm dhe vazhdoi qetë qetë me shpjegimin e tij. «Kjo, që ti më parë e quajte “objekt në formë petulle”, përkufizohet gjeometrikisht si toroid. Unaza rrethore është e zbrazët, ndërsa ajo që thjesht mund ta quanim “vrima qendrore” përmban sistemin e shtytjes dhe të kontrollit.»

«Deri këtu është gjithçka e qartë» foli Elisa gjithnjë e më e interesuar.

«Shumë mirë. Tani të shohim parimin e funksionimit të sistemit.» Petri rrotulloi imazhin e toroidit dhe shfaqi pjesën e brendshme. «Unaza do të mbushet me një gaz, vetëm të një izotopi të Heliumit, që, i ftohur në një temperaturë afër zeros absolute, ndryshon gjendjen dhe shndërrohet në një lëng me karakteristika tepër të veçanta. Praktikisht, viskoziteti i tij bëhet thuajse zero dhe arrin të rrëshqasë pa gjeneruar asnjë fërkim. Këtë karakteristikë ne e quajmë “super-rrjedhshmëri”.»

«Tani po e humbas paksa fillin» tha me trishtim Elisa.

«Për ta bërë më të thjeshtë, ky gaz në gjendje të lëngët, stimuluar në mënyrën e duhur nga struktura e unazës, do të arrijë të lëvizë në brendësi të saj, pa asnjë vështirësi, dhe me një shpejtësi të afërt me atë të dritës, duke arritur ta mbajë për një kohë teorikisht të pakufizuar.»

«E mahnitshme» arriti vetëm të thoshte Xheku, që nuk kishte humbur as edhe një rrokje nga i gjithë shpjegimi.

«Në rregull, tani besoj se e kuptova» shtoi Elisa. «Po si do t’ia bëjë ky mjet që të përballojë efektet e tërheqjes gravitacionale ndërmjet dy planeteve?»

Diskutimi këtu bëhet shumë i komplikuar» iu përgjigj Petri. «Le të themi se, rrotullimi i superlëngut me shpejtësi të afërt me atë të dritës, gjeneron një kurbë të madhësisë së vazhduar kohë- hapësirë rreth vetes, duke shkaktuar një efekt antigravitacional.»

«Djalli ta marrtë» shfryu Elisa. «Profesori im i vjetër i fizikës do të më vijë vërdallë edhe në varr.»

«Dhe jo vetëm ai, e dashur» shtoi koloneli. «Nëse e kuptova mirë se çfarë po mundohen që të na shpjegojnë këta dy zotërinjtë, këtu po flitet për të përmbysur shumë nga teoritë dhe konceptet që disa nga shkencëtarët tanë janë përpjekur të analizojnë dhe studiojnë gjithë jetën. Parimi i antigravitetit u vu në teori më shumë se një herë por kurrë nuk ka arritur njeri që ta demostrojë plotësisht. Përpara nesh» dhe tregoi objektin e çuditshëm «kemi më në fund provën se kjo është vërtet e mundur.»

«Unë do të ecja pak me më shumë kujdes» foli Azakisi, duke e ftohur pakëz euforinë e kolonelit. «E ndjej për detyrë që t’ju informoj se kjo gjë nuk është eksperimentuar asnjëherë mbi objekte të mëdha si planetet, ose më mirë, e kemi provuar dy cikle më përpara po nuk shkoi tamam siç e prisnim. Dhe për më tepër, do mund të verifikoheshin ngjarje që nuk i kishim parashikuar dhe...»

«Je po i njëjti tersndjellës» tha Petri duke i ndërprerë fjalën shokut të tij. «Mekanizmi është treguar më shumë se një herë. Vetë anija jonë kozmike përdor pjesë të këtij parimi për shtytjen e saj. Të përpiqemi të jemi optimistë.»

«Edhe pse nuk më duket se ka alternativa të shumta apo gaboj?» pyeti Elisa me ton zhgënjyes.

«Për fat të keq, mendoj vërtet se jo» foli Petri me keqardhje, ndërsa ulte lehtë kokën. «E vetmja gjë të cilës i druhem në fakt është se, duke parë përmasat e zvogëluara të toroidit tonë, nuk do t’ia dalim të thithim plotësisht gjithë efektet e tërheqjes gravitacionale dhe një pjesë e forcave të rëndesës do të arrijë prapëseprapë që të bëjë punën e vet.»

«Po thua se kjo gjë mund të mos jetë prapë e mjaftueshme për të parandaluar katastrofën?» pyeti Elisa duke iu afruar alienit me një mënyrë të frikshme.

«Ndoshta jo tërësisht» ia ktheu Petri duke bërë një hap të vogël mbrapa. «Nga përllogaritjet që kam bërë, do të thoja se afro dhjetë përqind e grimcave të rëndesës mund t’i shpëtonte këtij lloj kurthi.»

«Domethënë se mund të ishte një mundim i gjithi i çuar dëm?»

«Aspak» iu përgjigj Petri. «Do të pakësojmë efektet e nëntëdhjetë përqindëshit. Do të na mbetet që të merremi me pak gjë.»

«Do ta quajmë “Newark”» tha Elisa e kënaqur. «Tani kemi shumë punë për të bërë. Shtatë ditë kalojnë shumë shpejt.»




Baza ajrore Camp Adder – Ikja nga burgu


Të dy personazhet e pazakontë, akoma të veshur si beduinë, sapo kishin hyrë në strofkullën e tyre në qytet kur, nga portabli i lënë ndezur mbi tavolinën e sallonit, një tingull i lehtë me ndërprerje u tërhoqi vëmendjen.

«Po tani kush dreqin është?» pyeti me bezdi ai i holli.

Trashaluqi, gjithnjë e më ngurrues, iu afrua kompjuterit dhe, pasi shtypi një fjalëkalim vërtet të komplikuar, tha «Është një mesazh nga baza.»

«Do të duan të marrin vesh rezultatin e operacionit.»

«Më jep një sekondë sa ta deshifroj.»

Mbi ekran u shfaqën fillimisht një varg karakteresh të pakuptueshme pastaj, pas një kombinimi kodesh të shtypur njëri pas tjetrit, mesazhi nisi ngadalë të përvijohej.



Gjenerali është kapur dhe është dërguar në bazën ajrore Camp Adder. Nevojitet operacioni për lirimin e tij të menjëhershëm.



«Ça dreqin» thirri trashaluqi. «E kanë marrë vesh tashmë.»

«Po si dreqin do ta kenë marrë vesh?»

«Bah, me siguri që kanë kanale më direkte se tonat. Atyre atje nuk u shpëton asgjë.»

«E sipas tyre si do duhet të veprojmë?»

«E ku ta di unë. Këtu thuhet vetëm se duhet të shkojmë që ta lirojmë.»

«Kështu te katranosur si jemi? Nuk më duket mirë fare.»

Tipi i gjatë dhe i hollë nxori një karrige nga poshtë tavolinës, e rrotulloi nëntëdhjetë gradë pastaj, duke nxjerrë një varg rënkimesh sporadike, u plandos. «Vetëm këtë kishim mangut.»

Mbështeti njërin bërryl mbi sipërfaqen e sheshtë dhe hodhi vështrimin përtej dritares që kishte përballë. Vuri re se xhamat ishin krejt të pisët dhe se ana e djathtë kishte një të çarë që e përshkonte gati në gjithë gjatësinë.

Papritmas, ngriti sytë menjëherë në drejtim të shokut dhe, pasi bëri një buzëqeshje të vogël prej djalli, tha «Më erdhi një ide.»

«E dija, e njoh mirë atë vështrim.»

«Shko të marrësh kutinë e ndihmës së shpejtë dhe më lër t’i hedh një sy asaj xhungës që ke në kokë.»

«Me thënë të drejtën jam më shumë në merak për kyçin tim të shkretë. Nuk do të doja që të ishte thyer.»

«Mos u merakos, ta rregulloj unë. Që fëmijë doja të bëhesha veteriner.»



Pasi kaloi pak më shumë se një orë dhe pas ilaçeve kundër dhembjeve dhe pomadave të ndryshme të spërkatur ngado, të dy shokët në fakt ishin kthyer gati si të rinj.

I holli, pasi u pa në pasqyrën e varur në faqen përbri derës së hyrjes, tha me një pamje të kënaqur «Tani mund të veprojmë» dhe u fut në dhomën e gjumit. Doli pas pak me dy uniforma ushtarake amerikane në dorë të shtrira fund e krye.

«Po ato ku i more?» pyeti me habi trashaluqi.

«Bëjnë pjesë në pajisjet e emergjencës që kam sjellë me vete. Kurrë nuk i dihet.»

«Ti je i dalë mendsh krejt» shtoi tipi i shëndoshë, duke tundur lehtë kokën. «E çfarë duhet të bëjmë?»

«Ja plani» foli i kënaqur i holli ndërkohë që i hidhte shokut të tij uniformën e prerjes XXL. «Ti do të jesh gjenerali Riçard Rajt, përgjegjësi i agjencisë qeveritare shumë sekrete ekzistencën e së cilës askush nuk e di.»

«Qartë, është shumë sekrete. Po ti?»

«Unë do të kem krahu yt i djathtë. Koloneli Oliver Morris, në shërbimin tuaj, zotëri.»

«Domethënë jam eprori yt. Më pëlqen kjo gjë.»

«Por mos të të bëhet zakon kjo, në rregull?» foli i holli duke mbajtur lart gishtin tregues. «Dhe këto janë dokumentet tona me kartat përkatëse të identifikimit.»

«Dreq. Ngjajnë si të vërteta.»

«Dhe nuk mbaron këtu, plako» dhe i tregoi një fletë letre firmosur direkt nga vetë koloneli Xhek Hadson. «Kjo është kërkesa zyrtare e dorëzimit të të burgosurit për transferimin në një vend më të “sigurt”. »

«Po ku dreqin e more?»

«E printova më përpara ndërkohë që ti ishte në dush. Mendoje se vetëm ti je magjistar i kompjuterit?»

«Jam i befasuar. Është edhe më mirë se origjinalja.»

«Do të paraqitemi në bazën ushtarake dhe do t’i bëjmë që të na dorëzojnë gjeneralin. Nëse do të kenë kundërshtime, mund t’u themi gjithmonë që të telefonojnë direkt kolonelin Hadson. Nuk besoj se celulari mund të funksionojë në hapësirë» dhe të dy kështu shpërthyen duke qeshur me të madhe.



Pas afro një ore, ndërkohë që dielli ishte fshehur tashmë mbrapa një dune të lartë, një xhip ushtarak, brenda të cilit gjendej një kolonel dhe një gjeneral të veshur kokë e këmbë, u ndal para hyrjes së bazës ajrore të Imam Ali ose Camp Adder siç e kishin pagëzuar amerikanët gjatë luftës në Irak. Nga kulla e blinduar e vrojtimit dolën dy ushtarakë të armatosur gjer në dhëmbë dhe u drejtuan me hapa të shpejtë drejt automjetit. Dy të tjerë, të mbetur pak më larg, i mbanin pasagjerët nën mbikqyrje.

«Mirëmbrëma kolonel» foli ushtari që gjendej më afër, pasi e kishte përshëndetur ushtarakisht. «Ju lutem, a mund të shoh dokumentet tuaja dhe ato të gjeneralit?»

Koloneli i gjatë dhe i hollë që gjendej i ulur në vendin e shoferit, nuk foli as edhe një fjalë. Nxori nga xhepi i brendshëm i xhaketës një zarf te verdhë dhe ia vuri në dorë. Ushtaraku u vonua duke e lexuar ca si shumë dhe drejtoi disa herë dritën elektrike të dorës në fytyrat e të dyve. Gjenerali ndjeu qartë pikën e djersës që, nga poshtë xhungës që kishte në ballë, nisi t’i zbriste ngadalë mbi hundë, për të rënë pastaj mbi kopsën e tretë të xhaketës, e tendosur jashtë mase nga shtytja e fuqishme e barkut të madh që kishte poshtë.

«Kolonel Morris dhe gjeneral Uajt» foli ushtaraku, duke i drejtuar kolonelit përsëri dritën elektrike në fytyrë.

«Rajt, gjenerali Rajt!» ia ktheu koloneli i hollë me një ton padyshim të irrituar. «Çfarë ka rreshter, nuk dini të lexoni?»

Rreshteri, i cili kastile e kishte lexuar gabim emrin dhe mbiemrin e gjeneralit, buzëqeshi lehtë dhe tha «Po ju shoqëroj. Shkojuni pas atyre burrave» dhe me një shenjë nënkuptuese i dha urdhër të dy ushtarakëve të çanin përpara në drejtim të burgut.

Koloneli ndezi lehtë xhipin. Nuk kishte bërë as edhe nja dhjetë metra kur dëgjoi t’i thërrisnin nga mbrapa shpinës «Zotëri, ndal!»

Dy drejtuesve të mjetit u ngriu gjaku në vena. Qëndruan pa lëvizur për ca çaste shumë të gjatë, deri sa zëri vazhdoi të fliste «Harruat të merrnit përsëri dokumentet tuaja.»

Gjenerali trupmadh mori frymë aq shumë i lehtësuar saqë të gjitha kopsat e uniformës desh i plasën.

«Faleminderit rreshter» foli ai i holli duke zgjatur dorën në drejtim të ushtarit. «po plakem më shpejt nga sa pandehja.»

Ndezën përsëri xhipin dhe u shkuan pas dy ushtarëve të cilët, duke vazhduar përpara me hap të shpejtë, i çuan menjëherë tek hyrja e një ndërtese të ulët dhe me pamje vërtet të shkatërruar. Ushtari më i ri në moshë trokiti tek dera dhe hyri pa pritur përgjigje. Pas pak, një burrë i bëshëm, krejtësisht tullac, me grada rreshteri dhe me fytyrë vërtet prej një burri të ashpër, u paraqit tek pragu dhe qëndroi në gatitu. Përshëndeti ushtarakisht dhe tha «Zoti gjeneral, zoti kolonel. Hyni brenda, ju lutem.»

Të dy zyrtarët i kthyen përshëndetjen dhe, duke u munduar të harronin dhimbjet e shumta që sërish po i shfaqeshin ngadalë, u futën brenda dhomës së madhe.

«Rreshter» foli me qetësi ai i holli. «Kemi këtu një urdhër me shkrim nga koloneli Hadson që na autorizon të marrim me vete gjeneralin Kembëll» dhe i dorëzoi zarfin e verdhë.

Rreshteri i shëndoshë e hapi dhe u përqendrua mirë që të lexonte përmbajtjen. Pastaj, duke fiksuar sytë e tij të zinj dhe depërtues me ato të kolonelit, vendosi duke thënë «Do më duhet që ta verifikoj.»

«Bëjeni pra» ia ktheu me qetësi zyrtari.

Burri trupmadh me ngjyrë nxori nga një sirtar i tavolinës së punës një fletë tjetër dhe e krahasoi me kujdes me atë që kishte në dorë. Vështroi përsëri kolonelin dhe, pa lënë t’i dilte asnjë emocion, shtoi «Firma korrespondon. Nuk keni ndonjë kundërshtim nëse e marr në telefon?»

«Është detyra juaj. Por të përpiqemi që ta bëjmë sa më shpejt, ju lutem. Kemi humbur shumë kohë tashmë» iu përgjigj koloneli i hollë, duke bërë gjoja se po humbte durimin.

Pa droje fare, rreshteri futi ngadalë njërën dorë tek xhepi i veçantë i uniformës dhe nxori telefonin e tij celular. Formoi një numër dhe qëndroi në pritje.

Dy zyrtarët mbajtën frymën derisa ushtaraku, pasi kishte shtypur një buton të aparatit, komentoi shkurt «Nuk është i arritshëm.»

«Atëherë rreshter, a duam të nxitojmë apo jo?» u shpreh funksionari me një ton padyshim më autoritar se më parë. «Nuk mund të qëndrojmë këtu gjithë natën.»

«Shko të marrësh gjeneralin» i urdhëroi rreshteri i shëndoshë një prej ushtarëve që kishin shoqëruar të dy funksionarët.



Pas ca minutash, një burrë krejtësisht tullac, me mustaqe dhe vetulla ngjyrë gri dhe dy sy të zinj të vegjël dhe të gjallë u shfaq te pragu i portës mbrapa rreshterit. Kishte veshur uniformën me grada gjenerali por mbi supin e djathtë i mungonte një nga katër yjet e gradës. Ishte i prangosur dhe, mbrapa tij, ushtari i mëparshëm e mbante nën mbikqyrje.

Me t’i parë ata të dy, gjenerali hovi për një çast pastaj, duke e nuhatur planin, ndenji në heshtje dhe bëri një fytyrë sa më të trishtuar që të mundej.

«Faleminderit ushtar» i tha koloneli i hollë ndërkohë që nxirrte nga këllëfi i tij Berettën M9. «Tani këtë qelbësirën do ta marrim ne në dorëzim.»




Anija kozmike Theos – Plani i veprimit


«Nuk është emocionuese që të marrësh vesh se do të jemi ne të dy ata që do shpëtojnë Tokën, i dashur?» foli Elisa dhe i mori dorën kolonelit, ndërsa e vështronte me sytë e një koteleje të dashuruar.

«“I dashur”? Nuk të duket se po vrapon pak si shumë?» e qortoi Xheku me mëdyshje.

Elisa u drodh dhe vetëm kur koloneli i buzëqeshi me ëmbëlsi dhe i ledhatoi një faqe, e kuptoi se ai po bënte shaka me të. «Qelbësirë. Mos më bëj më një shaka të tillë se përndryshe do të ta tregoj unë» dhe nisi ta godiste në kraharor me të dyja duart.

«Qetësohu, qetësohu» i pëshpëriti Xheku ndërkohë që e shtrëngonte me ëmbëlsi pas vetes. «Në rregull, ishte një lojë idiote. Nuk do ta bëj më.»

Ai përqafim i papritur pati mbi profesoreshën një efekt qetësues dhe çlodhës. Ndjeu gjithë tensionin e akumuluar deri në atë moment që t’i shkrihej si dëbora në diell. Pas gjithë asaj që kishte ndodhur orët e fundit, ishte tamam ajo çka kishte nevojë. Vendosi që të lëshohej në mes të krahëve të tij dhe, duke mbyllur ngadalë sytë, mbështeti kokën në kraharorin e tij të bëshëm dhe e la veten të humbiste krejtësisht.



Azakisi, ndërkohë, kishte futur H^COM-in në atë kabinën e tij tmerrësisht shumë të ngushtë dhe po priste që, nga dylbia holografike e vendosur përpara, të mbërrinte përgjigja ndaj kërkesës për komunikim.

Mbi ekran, duke filluar nga qendra, një seri valësh shumëngjyrëshe po krijonin një efekt të ngjashëm me atë të një guri të hedhur në ujërat e qeta të një pellgu. Për një çast, dalngadalë, valët filluan të largoheshin duke ia lënë vendin fytyrës së rrudhur dhe të rrahur nga vitet të eprorit të tij I Moshuari.

«Azakis» i foli burri duke buzëqeshur lehtë, ndërkohë që ngrinte ngadalë dorën kockore në shenjë përshëndetjeje. «Çfarë mund të bëjë ky plak i shkretë për ty?»

«Ia treguam të vërtetën dy tokësorëve.»

«Veprim i guximshëm» komentoi I Moshuari, duke shtrënguar mjekrën mes gishtit të madh dhe atij tregues të dorës. «Dhe si e morën?»

«Le të themi se, pas habitjes së fillimit që ishte e natyrshme, më duket se kanë reaguar mjaft mirë.» Azakisi bëri një pauzë të shkurtër pastaj tha me një ton shumë serioz «I kemi propozuar që të përdorin toroidin për superlëngun.»

«Toroidin?» thirri interlokutori duke u ngritur në këmbë me një kërcim që do ta kishte zili edhe një fëmijë. «Por akoma nuk është testuar plotësisht. E mban mend se çfarë ndodhi herën e fundit, apo jo? Me atë mjet do të mund të krijojmë një luhatje gravitacionale të pakontrolluar dhe pastaj ekziston edhe rreziku i krijimit të një mini vrime të zezë.»

«E di, e di shumë mirë» ia ktheu Azakisi shkurtimisht. «Por nuk besoj se ka alternativa. Këtë herë, nëse nuk përdorim mjete drastike, kalimi i Kodonit, do mund të jetë fatal për tokësorët.»

«Cili është plani yt?»

«Kryqëzimi i orbitave të dy planeteve është përllogaritur të ndodhë në më pak se shtatë ditë. Do duhet që të përgatisni toroidin dhe të ma sillni këtu një ditë para.»

«Nuk ka shumë kohë, e di ti.»

«Duhet të më lësh pak kohë për pozicionimin, konfigurimin dhe proçedurën e aktivizimit.»

«Kam një parandjenjë të keqe» tha I Moshuari ndërkohë që kalonte njërën dorë midis flokëve të zbardhur.

«Petrin e kam me vete. Do të shkojë gjithçka mirë.»

«Jeni dy djem të zotë, nuk kam asnjë dyshim por bëni shumë kujdes. Ai mjet mund të shndërrohet në një armë vdekjeprurëse.»

«Përpiqu që të arrish ta kesh në kohë, për të tjerat kujdesemi ne. Mos u bëj merak.»

«Në rregull. Do të lidhem përsëri sapo të jetë gjithçka gati. Paçi fat.»

Fytyra e eprorit të tij u zhduk nga ekrani që filloi sërish të shfaqte po ato valët shumëngjyrëshe të mëparshme.

Azakisi u ngrit ngadalë nga kolltuku i parehatshëm dhe ngeli për pak me duart e mbështetura mbi sipërfaqen e panelit të vogël. Mijëra mendime i vërtiteshin në kokë dhe, ndërkohë që një drithërimë e lehtë i përshkonte shpinën, pati ndjesinë e qartë se kishin për t’u futur në një det me telashe.



«Zak» i thirri me gjallëri shoku i tij i aventurës kur e pa të shfaqej në kabinën H^COM. «Çfarë thotë plaku?»

Azakisi u shtriq pak dhe pastaj tha qetë qetë «Na dha aprovimin. Nëse gjithçka duhet të shkojë siç u planifikua, do ta kemi toroidin, ose më mirë Newarkun, një ditë përpara kryqëzimit.»

«Të shpresojmë që do ia dalim mbanë. Nuk do të jetë e lehtë të konfigurojmë atë mjet në kaq pak kohë.»

«Për çfarë bëhesh merak o miku im?» ia ktheu Azakisi duke vënë lehtë buzën në gaz. «Në supozimin më të keq do të hapim një shtrembërim kohë-hapësirë që do të thithë Tokën, Kodonin, Nibirun dhe gjithë satelitët e tjerë me vetëm një goditje.»

Dy tokësorët, që po rrinin pakëz mënjanë por që nuk u kishte shpëtuar as edhe një fjalë nga biseda, ndenjën si të ngurtësuar.

«Po çfarë po thua?» arriti vetëm të murmuriste nëpër dhëmbë Elisa ndërsa e shihte e shtangur. «Shtrembërim kohë-hapësirë? Thithje? Do doje të thoje se, nëse ky plan nuk do duhet të funksionojë, do të jemi shkaktarët e shfarosjes së popullit tonë dhe tuajit?»

«Bah, ekziston një rrezik minimal» komentoi me qetësi Azakisi.

«Një “rrezik minimal”? Dhe na e thua kështu, me këtë pamje të qetë e të kthjellët të shfaqur në fytyrë? Duhet të jesh i marrë dhe ne më shumë se ty.»

«Qetësohu zemër» ndërhyri Xheku duke e kapur nga supet dhe vështruar drejt e në sy. «Janë shumë më të zotë dhe të përgatitur se ne dhe nëse kanë vendosur të ndjekin këtë rrugë, nuk mund të bëjmë gjë tjetër veçse t’i shoqërojmë dhe t’u japim të gjithë ndihmën e mundshme.»

Profesoresha mori frymë thellë dhe pastaj tha «Duhet të ulem. Shumë emocione sot. Nëse vazhdon kështu do të lë pendët.»

Xheku e mori nën përqafim dhe e shoqëroi tek kolltuku që ishte më afër. Elisa, duke nxjerrë një rënkim të lehtë, iu hodh mbi sipër me tërë peshën e vet.

«Ndoshta e kemi ulur pak si shumë përqindjen e oksigjenit në ajër» i përshpëriti Azakisi shokut të vet.

«U përpoqa që ta bëja sa më të përshtatshme për të gjithë ne dhe të evitoja përdorimin e atyre respiratorëve të shëmtuar.»

«E di miku im, por druaj se ata po e ndjejnë sërish në mënyrë të tepruar.»

«Në rregull, po marr masa që të ndryshohet përzierja. Ne mund të përshtatemi shumë më lehtë.»

Por koloneli, dukej se nuk ia ndjente aspak dhe ishte më i gjallë se kurrë ndonjëherë. Veprimi dhe rreziku ishin buka e tij e përditshme dhe në situata të tilla ndihej jashtëzakonisht rehat. «Mirë» tha ai, ndërkohë që qëndronte pikërisht nën pamjen tredimensionale të Newark-ut, i cili ende spikaste me madhështi në mes të dhomës. «Kjo punë mund të na shpëtojë të gjithëve ose të na çojë në një shkatërrim të plotë.»

«Analizë konçize por efikase» komentoi Azakisi.

«Në këtë pikë» foli koloneli me ton serioz dhe zë të thellë «mendoj se ka ardhur momenti për të paralajmëruar pjesën tjetër të planetit për katastrofën e madhe që mund të vijë.»

«E si mendon që ta bësh?» pyeti Elisa nga kolltuku i saj. «Ngrejmë telefonin, marrim presidentin e Shteteve të Bashkuara dhe i themi: “Mirëdita president. A e dini se jemi nën shoqërinë e dy alienëve të cilët na kanë thënë se, pas pak ditësh, do të mbërrijë një planet që do të na copëtojë të gjithëve?”»

«Më e pakta që do ngjasë është që do të hyjë në gjurmë të telefonatës, do vijë të na marrë dhe do na çojë në psikiatri» ia ktheu Xheku duke vënë buzën në gaz.

«Po nuk keni një sistem të komunikimit global si është Rete-ja jonë?» e pyeti kolonelin Petri me kureshtje.

«Rete? Çfarë do të thuash?»

«Është një sistem i ndërlidhjes së përgjithshme në gjendje për të memorizuar dhe shpërndarë Dijen në nivel planetar. Ne të gjithë mund të futemi, me nivele thellësie të ndryshme, nëpërmjet një sistemi nervor N^COM i cili, që në lindje, instalohet drejt e në tru.»

«Fantastike fare» foli Elisa e habitur, pastaj vazhdoi të thoshte «në të vërtetë, edhe ne kemi një sistem të këtij lloji. E quajmë internet por që natyrisht nuk kemi arritur në nivelin tuaj.»

«Dhe nuk do ishte e mundur të përdorej “interneti” juaj për të dërguar një mesazh në gjithë planetin?» pyeti Petri me kureshtje.

«Bah, nuk është aq e thjeshtë» ia ktheu Elisa. «Do mund të vëmë informacione në sistem, të dërgojmë mesazhe grupeve të njerëzve, madje edhe të bëjmë një filmim dhe të përpiqemi ta mbrojmë sa më shumë që të jetë e mundur, por nuk do na besonte njeri dhe pastaj me siguri që nuk do të mbërrinte te asnjeri.» U mendua për ca sekonda, pastaj shtoi «Sistemi i vetëm mendoj se është akoma televizioni i dashur dhe i vjetër.»

«Televizioni?» pyeti Azakisi. Pastaj, i kthyer nga Petri, tha «A nuk do ishte ai sistemi që, si rastësisht, përdorëm për të marrë imazhet dhe filmimet ndërkohë që ishim duke ardhur për këtu?»

«Mendoj se po, Zak» dhe u shprehur kështu, iu vu punës për t’u marrë me një varg komandash në panelin qendror. Pas pak sekondash, shfaqi mbi ekranin gjigand disa nga sekuencat që i kishte regjistruar më parë. «Po flisnit për këto? »

Një numër i madh filmimesh të të gjitha llojeve nisën të shfaqeshin një pas një me shpejtësi: spote publicitare, lajme televizive, ndeshje futbolli madje edhe një film i vjetër bardh e zi me Haumphrey Bogart.

«Po ajo është Kasablanca» foli Elisa me habi. «Po ku e morët gjithë këtë material?»

«Transmetimet tuaja përhapen edhe në kozmos» iu përgjigj Petri qetë qetë. «Na u desh të punonim pak mbi sistemin tonë të marrjes por, në fund, i kapëm.»

«Dhe falë atyre» shtoi Azakisi «ne arritëm të mësonim gjuhën tuaj.»

«Edhe ndonjë tjetër padyshim më të komplikuar» komentoi me trishtim Petri. «Jam bërë gati si i marrë me gjithë ato shenja vizatimesh.»

«Sidoqoftë» ndërhyri koloneli duke i rënë shkurt «është pikërisht ajo për të cilën po flisnim, por besoj se as kjo nuk është zgjidhja më e mirë.»

«Më fal Xhek» ndërhyri Elisa. «Nuk mendon se është rasti për të njoftuar, para së gjithash, eprorët e tu në ELSAD? Fundja, nëse nuk e kam kuptuar keq, në krye të kësaj organizate është pikërisht presidenti i Shteteve të Bashkuara, apo e kam gabim?»

«E ti si i di gjithë këto gjëra?» e kundërshtoi koloneli me habi.

«Eeh, edhe unë kam burimet e mia» tha Elisa duke shmangur, me gjest të shkujdesur, një tufë flokësh që i binte mbi faqen e djathtë.

«Kështu bëjnë gratë edhe nga ju?» pyeti Xheku, i drejtuar nga të dy alienët, që po vështronin skenën me një pamje të habitur.

«Gratë janë njëlloj kudo në gjithë universin, i dashur» iu përgjigj Azakisi duke vënë buzën në gaz.

«Sidoqoftë» vazhdoi koloneli pas batutës me spec «mendoj se ti ke plotësisht të drejtë. Duhet një institucion serioz dhe me kredibilitet për të përhapur një lajm kaq të rëndë dhe tronditës. Jam vetëm pak i merakosur përsa i përket infiltrimeve të jashtme që kanë përfshirë gjeneralin Kembëll dhe dy tipat që na sulmuan. Në fakt, ishte tamam gjenerali eprori im direkt po, siç shihet, duket se është një i korruptuar dhe tradhtar.»

«Kështu që si përfundim, telefonata për të cilën po flisnim më parë do të duhet që ta bëjmë vërtet?» ia ktheu profesoresha.

«Edhe pse duket absurde, ndoshta është tamam zgjidhja e vetme.»




Nju Jork – Ishulli i Manhattanit


Në një zyrë luksoze në katin e tridhjetenëntë të grataçelës madhështore që gjendej midis 5th Avenue dhe 59th Street të Manhattanit në Nju Jork, një burrë jo shumë i gjatë, me një pamje elegante dhe të mbajtur mirë, po rrinte përpara një prej pesë dritareve të mëdha që e ndanin nnga ambjenti i jashtëm. Kishte të veshur një kostum gri të errët, me siguri italian, një kravatë të kuqe që binte shumë në sy dhe kishte flokë të lëmuar dhe me thinja të krehur nga mbrapa. Sytë e tij të zinj dhe të thellë zhbirilonin përtej xhamit, në drejtim të Central Park-ut të mrekullueshëm që, duke filluar praktikisht nën këmbët e tij, shtrihej me një gjatësi prej katër kilometra dhe gjerësi prej tetëqind metra, duke përbërë një ishull të gjelbër shumë të çmuar, burim oksigjeni dhe çlodhjeje, për gati dy milionë banorë të ishullit.



«Zoti senator, mundem?» foli një burrë shtatshkurtër dhe me një fytyrë jo shprehëse ndërkohë që trokiste me ndrojtje në portën elegante hyrëse prej druri me llak të errët. Anash, një pllakatë e vogël në ngjyrë ari me shkronja dore të zeza paraqiste mbishkrimin “Senatori Xhonatan Preston”.

«Çfarë ka?» iu përgjigj burri pa u kthyer fare.

«Një komunikim video e inkriptuar është në pritje për ju.»

«Në rregull, do ta marr që këtu. Mbylleni portën kur të dilni.»



Burri u drejtua me ngadalë nga tryeza elegante e punës në ngjyrë të errët dhe u ul mbi kolltukun e butë me lëkurë të zezë. Me një gjest të vetvetishëm rregulloi nyjen e kravatës, futi kufjen në veshin e djathtë dhe shtypi një buton të vogël gri i vendosur nën tavolinën e punës. Një ekran i madh gjysëm i tejdukshëm, me një zhurmë të lehtë, filloi të zbriste nga tavani derisa u mbështet butësisht në sipërfaqen e tryezës së punës. Burri preku lehtë ekranin dhe fytyra e madhe e gjeneralit Kembëll doli mu përpara tij.

«Gjeneral, po vërej me kënaqësi se nuk gjendeni më në burg.»

«Si jeni, senator? Para së gjithash doja t’ju falenderoja për operacionin e shpejtë dhe efikas të shpëtimit.»

«Besoj se e gjithë merita është e dy personave që i shoh prapa kurrizit tënd.»

Gjenerali u kthye instiktivisht dhe pa trashaluqin së bashku me shokun e vet, që po përpiqeshin të bënin poza në webkamerën siç bën përherë publiku që ngjeshet mbrapa një gazetari që po bën ndërkohë një kronikë direkte televizive. Tundi supet dhe vazhdoi të thoshte «Nuk janë dhelpra por për kësi lloj punësh janë me të vërtetë efiçentë.»

«Mirë. Por tani më tregoni gjithçka. Raporti juaj duhet të kishte ardhur mbi dymbëdhjetë orë përpara.»

«Le të themi se, kohët e fundit, kam qenë pak “i angazhuar”» ia ktheu me ironi gjenerali. «Sidoqoftë, mund t’ju konfirmoj se intuita juaj mbi punën e profesoreshës Hanter ishte plotësisht e saktë dhe se, në sajë të zbulimit të saj, munda që të asistoj personalisht në një ngjarje që është pak për të thënë e jashtëzakonshme.»

Gjenerali bëri një pauzë të shkurtër me qëllim që të rriste edhe pak kureshtjen e interlokutorit të tij, dhe pastaj shtoi «Senator, nuk e di se si mund të ketë ndodhur, por gjetja nga ana e profesoreshës sonë të të famshmes “vazo me përmbajtjen e çmuar”, në njëfarë mënyre duhet të ketë aktivizuar një sistem që i ka risjellë planetit tonë jo më pak se...» U ndal dhe, i vetëdijshëm që fjalia që po bëhej gati të thoshte do të ishte pakëz e vështirë për t’u kapërdirë, mori frymë thellë pastaj, pa asnjë hezitim më tej, foli solemnisht «një anije kozmike aliene.»

Zyrtari u përpoq të mbante vështrimin drejt e tek ekrani, në kërkim të çfarëdolloj shenje habie në fytyrën e senatorit i cili në kundërshti, nuk lëvizi as qerpikun. U mjaftua vetëm me mbështetjen e bërrylit në tryezën e punës në ngjyrë të errët ndërkohë që, duke marrë mjekrën mes dy gishtave të parë të dorës, nisi ta kruante me butësi. Vazhdoi ta bënte këtë veprim edhe për ca sekonda, pastaj tha shumë thjesht «Dhe kështu, u kthyen.»

Gjenerali nuk mundi dot të mos zgurdullonte sytë nga habia e madhe.

Prestoni dinte gjithçka që më parë mbi alienët... Si ishte e mundur?

Senatori u ngrit ngadalë nga kolltuku i rehatshëm dhe, duke mbajtur duart të kryqëzuara pas shpinës, filloi të ecte në formë rrethore përqark tryezës së punës. Gjenerali dhe dy bashkëpunëtorët që kishte prapa kurrizit nuk guxuan të shtonin as edhe një fjalë të vetme. U mjaftuan me një shkëmbim të vështrimeve ngurruese, duke qëndruar me durim në pritje.

Papritmas, Prestoni u kthye tek tryeza e punës, i mbështeti sipër të dyja duart dhe, duke vështruar gjeneralin drejt e në sy, tha «Keni një dron me vete. Më thoni nëse arritët të bënit një filmim të anijes kozmike.»

Gjenerali u kthye në kërkim të dëshpëruar të një përgjigje pozitive nga ana e atyre të dyve që po rrinin mbrapa tij. Ai më i holli bëri një shenjë nënkuptuese me një buzagaz, mori fjalën dhe, me gjoksin e fryrë nga krenaria, pohoi i kënaqur «Sigurisht senator, edhe më shumë se një. Po jua dërgoj menjëherë.»

Pa shumë komplimenta, shtyu pak mënjanë gjeneralin dhe, pasi u mor ca me tastierën që kishte përpara vetes, nxori në një anë të ekranit të senatorit, fotot e bëra në kampin e profesoreshës Hanter.

Prestoni drejtoi të dy bërrylat mbi tryezën e punës, mbështeti mjekrën tek duart e mbyllura grusht dhe iu afrua ekranit sa të mundej për të mos humbur as edhe një fotogramë nga ato që po kalonte përpara. Në fillim imazhet gjatë natës të enës prej guri që ishte gjetur e groposur nën tokë, pastaj ato të sferës misterioze brenda saj dhe transporti i saj në tendën e laboratorit. Në fund skenari ndryshoi. Ishte ditë e gjitha. Me sa dukej i vendosur mbi katër tufat e kuqërremta të dritës që vinin nga këndet e një katrori imagjinar i vizatuar mbi sipërfaqen e tokës, një strukturë rrethore ngjyrë argjendi dukej fare mirë dhe qartë. E gjitha dukej si një lloj trungu piramide e cila ngjasonte çuditërisht me Ziqquratin e Urit që shihej madhështor në sfond.

Senatori nuk arrinte dot t’i hiqte sytë nga ekrani. Kur pa dy figurat, me pamjen e njeriut por padyshim pak më të gjatë dhe trupmëdhenj nga mesatarja, tek dilnin nga e çara e strukturës në ngjyrë argjendi dhe shkelën me këmbët e tyre të mëdha mbi atë që duhej të ishte platforma e zbritjes, nuk mundi të rrinte pa bërë një murmurimë dhe ndjeu zemrën t’i shkonte lart gjer në grykë.

Ëndrra që e kishte ndjekur pas gjithë jetën ishtë bërë e vërtetë. Të gjitha studimet e tij, kërkimet e tij dhe, mbi të gjitha, kapitalet e konsiderueshme që kishte investuar në atë projekt më në fund po jepnin rezultatet e shpresuara. Ata që po shihte në ekran ishin me të vërtetë dy alienë të cilët, në bordin e anijes së tyre kozmike tepër të avancuar, kishin përshkuar mes për mes të gjithë hapësirën ndërplanetare për t’u kthyer sërish në Tokë. Tani do të kishte mundësi t’ua përplaste në fytyrë të gjithë atyre që e kishin kritikuar dhe t’u thoshte se përllogaritjet e tij ishte absolutisht të sakta. Planeti misterioz i dymbëdhjeti në sistemin diellor ekzistonte vërtet. Orbita e tij, pas 3.600 vitesh, po kryqëzohej përsëri me atë të Tokës dhe para tij ishin dy nga banorët e tij të cilët, duke përfituar nga “kalimi” i planetit, ishin kthyer për të na vizituar dhe për të na ndikuar përsëri në kulturën tonë dhe jetët tona. Tashmë kishte ndodhur kushedi sa e sa herë të tjera në harkun e mijëvjeçarëve dhe tani historia po përsëritej. Por këtë herë, ishte edhe ai vetë dhe natyrisht nuk do linte t’i ikte ky rast fatlum.

«Punë e shkëlqyer» u shpreh thjesht senatori i drejtuar nga ata të tre që po e vështronin me ankth nga ekrani. Pastaj, pasi kishte bërë një rrotullim të plotë në kolltukun ku ishte ulur, shtoi «Fakti është se ju, gjeneral, përderisa jeni zbuluar, ky fakt do t’i komplikojë pak gjërat. Nuk do të kemi më mundësinë e të pasurit të një “veshi” prej autoriteti brenda ELSAD-it por, në këtë pikë, nuk na intereson më.»

«Çfarë kërkon të thuash, senator?»

«Tani objektivi ynë nuk është më të zbulojmë nëse supozimet e profesoreshës Hanter ishin të sakta ose dhe më pak, as të fusim në dorë “enën e çmuar”.»

«Edhe sepse, gjithçka ishte përveç se e çmuar» pëshpëriti trashaluqi.

«Mund të kalojmë direkt e në fazën e dytë» vazhdoi senatori, duke bërë gjoja sikur nuk e kishte dëgjuar. «Kemi përpara një teknologji jashtëzakonisht të avancuar dhe do të na e servirin në një pjatë të argjendtë. E gjitha ajo çka duhet të bëjmë është thjesht ta marrim para se të mbërrijë dikush tjetër para nesh.»

«Më lejoni, senator» guxoi t’i përgjigjej gjenerali me ndrojtje. «dy ndihmësit e mi kanë pasur mënyrën për të provuar se, të dy alienët tanë simpatikë, nuk duket se janë kaq të disponueshëm për të bashkëpunuar.»

«Le të themi se na kanë mbytur me shpulla» shtoi trashaluqi, ndërkohë që bënte një gjest duke masazhuar gjurin.

«Mund ta marr me mend llojin e qasjes që keni përdorur» ia ktheu senatori duke bërë një shenjë nënkuptuese prej buzagazi të lehtë. «A keni pyetur veten se si janë lidhur aq përzemërsisht me profesoreshën dhe kolonelin Hadson? »

«Me thënë të drejtën na është dukur një gjë vërtet e çuditshme» iu përgjigj gjenerali. «janë sjellë me ta sikur të kishin një jetë që njiheshin bashkë.»

«Ndërsa unë mendoj së thjesht janë treguar më të përzemërt dhe më të sjellshëm nga ju.»

«Bah, në fakt, nuk është se kemi shkuar tamam urtë e butë.»

«Ajo që ka ndodhur ka ndodhur» foli senatori si konkluzion. «tani përqendrohuni tek misioni në vazhdim. Ju të dy, gjeni ku janë koloneli dhe mikesha e tij. Dua që të mos i humbni nga sytë as edhe një çast. Do të keni mjete dhe burime në dispozicion. Kësaj here nuk do të pranoj gabime.»

«Po tani kush t’ia thotë se ata të dy po bëjnë një shëtitje të vockël rreth e rrotull Tokës?» i pëshpëriti trashaluqi në vesh atij të hollit një çast para se të lëshonte një ofshamë të shurdhët shkaktuar nga gjuajtja që i kishte dhënë shoku i tij në kërcin e këmbës së majtë.

«Ndërsa ju gjeneral, do të vij e t’ju marr në aeroport.»

«Do të vini këtu personalisht?» foli ushtaraku i habitur.

«Nuk do ta humbisja këtë ngjarje për asgjë në botë. Nëse ajo është baza ku ata zbresin, aty do të duhet që edhe të kthehen, por kësaj radhe do të përgatisim një grup të mirë për t’i mirëpritur. Do t’ju jap udhëzime gjatë rrugës. Punë të mbarë të gjithëve» dhe e mbylli këtu bisedën.

Senatori qëndroi për pak çaste duke kqyrur ekranin përpara që, pas përfundimit të transmetimit, po shfaqte tashmë një seri imazhesh spektakolare nga shkretëtira e Arizonës që pasonin gradualisht njëra pas tjetrës. Pastaj, sikur diçka ta kishte zgjuar papritmas nga gjumi, kërceu në këmbë, shtypi butonin e komunikuesit që kishte mbi tryezë dhe foli ftohtë në mikrofonin e inkorporuar «Më përgatisni avionin dhe më thërrisni shoferin tim. Dua të jem në fluturim maksimumi brenda një ore.»




Anija kozmike Theos – Dhurata


«Duhet që të kthehemi poshtë» foli koloneli i kthyer nga të dy alienët. «Duhet të bëj ndonjë telefonatë dhe nuk besoj se prej këtej do të ishte vërtet e mundur.»

«Nuk do të isha shumë i sigurt» ia ktheu Azakisi duke vënë buzën në gaz. «Shiko se Petri i mirë nëse i vihet seriozisht, mund të bëjë gjëra që as i përfytyron dot» dhe i dha një të rrahur mikut në shpatulla.

«Qetësohu, qetësohu» ia ktheu Petri duke lëvizur krahët në ajër. «Pikësëpari përkufizo konceptin e “telefonatës”.»

Xheku pak i çuditur nga pyetja me sa duket banale, u kthye nga Elisa e cila, në fillim iu shtrëngua në supe pastaj, duke treguar xhepin e veçantë të kolonelit, foli çiltërsisht «Do jua tregosh celularin tënd, apo jo?»

Me një gjest të shpejtë, Xheku nxori smartphonin e vet. Ishte një touch-screen tepër i dalë mode. Kurrë nuk i kishte pëlqyer të ndiqte tendencën absurde për të patur gjithnjë modelin e fundit. Preferonte të kishte në dorë një aparat që e njihte mirë, pa iu dashur të shpenzonte çdo herë mjaft kohë për të mësuar të gjitha funksionet e reja.

«Nuk jam teknik» foli Xheku ndërkohë që ia tregonte alienit «por me këtë gjënë, jemi në gjendje të flasim me një person tjetër që zotëron një të ngjashme si ky, thjesht duke formuar numrin e tij me atë të kësaj tastierës.»

Petri mori telefonin dhe e pa me vëmendje. «Duhet të jetë një sistem i transmetimit një në një, i ngjashëm më komunikuesit tanë portabël.»

«Me të vetmin ndryshim që» shtoi Elisa «çdo herë që e përdorim, na marrin një thes me para.»

Duke menduar se njohja e kufizuar e gjuhës nuk i lejonte që të kapte të gjithë konceptet, Petri vendosi të mos ia vinte veshin deklaratës së fundit dhe vazhdoi me analizën e objektit që mbante në dorë. «Do të kem nevojë për pak kohë për të kuptuar se si funksionon.»

«Bëje me qetësi» komentoi Elisa me dëshpërim. «Aq më tepër që është një planet që po na vjen drejt nesh.»

Petri e vështroi në mëdyshje pastaj, duke parë se nuk e kishte kapur as atë batutën, vendosi të mos shtonte gjë tjetër. Tundi thjesht supet dhe u fut në modulin e transferimit të brendshëm që gjendej më afër nga ku u zhduk brenda pak sekondash.



«Atëherë, supozojmë se celulari jot arrin të funksionojë prej këtej, si e mendon që të vazhdosh më tej?» pyeti Elisa, ndërkohë që përpiqej me dëshpërim të merrte veten nga dobësia e shkaktuar nga mungesa e oksigjenit dhe nga mijëra emocionet që kishte përjetuar orët e fundit.

«Fillimisht kisha menduar të kontaktoja senatorin Preston, eprorin direkt të gjeneralit Kembëll. Por pastaj, duke marrë parasysh se ai person asnjëherë nuk më ka bindur shumë, kam vendosur të ndjek një rrugë tjetër për të arritur tek presidenti.»

«Mendon se mund të jetë edhe ai i përfshirë?»

«Ata të dy djajtë nuk ma treguan asnjëherë të vërtetën. Kanë qarkulluar zëra se Prestoni është edhe i implikuar me prodhuesit e armëve vërtet pak të rekomandueshme. Nuk kam besim fare tek ai.»

«Kështu që?»

«Kështu që do të drejtohem direkt tek admirali Benxhamin Uillson. Ka qenë krahu i djathtë i presidentit për shumë vite dhe madje ishte një mik shumë i ngushtë i babait tim.»

«Ishte?»

«Për fat të keq babai na la afro dy vjet më parë.»

«Më vjen keq...» pëshpëriti Elisa duke i ledhatur me ëmbëlsi krahun e majtë.

«Uillsoni më ka mbajtur në prehër kur isha fëmijë. Është nga të paktët persona tek të cilët besoj verbërisht.»

«Nuk di ç’të them. Për sa kohë që ti ke marrëdhënie shumë të mira me të, besoj se do të jetë e vështirë që t’ia përcjellësh një lajm të këtillë nëpërmjet telefonit.»

«Mund t’i tregoj gjithmonë ndonjë foto të qytetit të tij që shihet prej këtu sipër.»

«Me sensorët tanë me rreze të shkurtër» vërejti Azakisi që kishte ngelur mënjanë deri më atëherë «do mundemi që t’u themi gjithashtu, në kohë reale, se sa rrahje në minutë ka zemra e tij.»

«Mos bëj shaka të lutem» tha Elisa duke përforcuar deklarimin e e saj me një gjest të dorës.

«Nuk më beson? Atëherë shiko.»

Azakisi, me anë të O^COM-it, shfaqi në ekranin gjigand pamjen nga lart të kampit të profesoreshës. Në pak sekonda, zmadhoi imazhin deri sa inkuadroi atë që ishte tenda e saj e laboratorit.

«Ajo që po shihni...»

«Është tenda ime» thirri Elisa para se Azakisi të mbaronte fjalinë.

«E saktë. Dhe tani rrini e shikoni.»

Papritmas ndodhi sikur mbulesa e tendës u zhduk fare dhe kështu shiheshin në mënyrë të përsosur të gjitha objektet që gjendeshin brenda saj.

«Tryeza ime e punës, librat...e pabesueshme.»

«Nëse do të qe njeri brenda, do mund t’ju tregoja nxehtësinë e gjeneruar nga qarkullimi i gjakut dhe kështu që do mund të përllogarisja edhe rrahjet e tij.»

I kënaqur padyshim nga demonstrimi u kishte bërë atyre, alieni nisi të sillej rrotull me hap krenar nëpër dhomë.

Por papritur, koloneli, që nuk e kishte marrë veten nga habia, pati një si shok elektrik dhe foli i irrituar «Ç’është kjo “nëse do të qe njeri”? Duhet të ketë njeri brenda. Ku dreqin kanë përfunduar dy të burgosurit?»

Elisa iu afrua ekranit për të parë më mirë. «Ndoshta i kanë lëvizur. A mund të kemi një pamje më të plotë të pjesës tjetër të kampit?»

«Pa problem fare.»

Në fare pak sekonda, Azakisi filloi të bënte një panoramim të kampit. Sensorët zhbiriluan gjithandej por nuk u gjend asnjë gjurmë prej të dy të burgosurve.

«Duhet të jenë arratisur» pohoi shkurt koloneli. «Kjo do të thotë se do t’i zëmë krejt papritur. Për fat gjenerali është çuar i sigurt nga njerëzit e mi. Ata të tre bashkë do të ishin në gjendje të ngatërronin më shumë se vetë djalli.»

«Nuk ka rëndësi» foli Elisa. «Tani kemi probleme vërtet shumë më të mëdha për t’u marrë.»

As nuk e kishte mbaruar fjalinë kur dera e modulit të komunikimit të brendshëm numër tre u hap. Një vajzë e hijshme doli prej andej me hap të butë dhe të harkuar. Mbante në dorë një lloj tabakaje krejtësisht të tejdukshme mbi të cilën ishin vënë disa enë me ngjyra.

«Zotërinj» lajmëroi me pompozitet Azakisi duke nxjerrë në dukje një prej buzëqeshjeve të tija më të këndshme. «Ju prezantoj me anëtaren më tërheqëse të itinerarit të të gjithë galaktikës.»

Xhekut, të cilit i kishte rënë nofulla, për habi arriti vetëm të belbëzonte një “mirëdita” të thjeshtë para se të merrte një goditje të mirë me bërryl midis brinjës së dhjetë dhe të njëmbëdhjetë në anën e tij të djathtë.

«Mirë se vini në bord» foli me një anglishte mjaft të cunguar. «Besoj se keni uri. Ju solla diçka për të ngrënë.»

«Faleminderit, jeni shumë e sjellshme» iu përgjigj Elisa me zemërim, ndërsa vështronte gjithë inat të dashurin e saj.

Vajza nuk shtoi gjë tjetër. Vuri tabakanë mbi një mbështetëse në të majtë të tyre, ndriçoi fytyrën me një buzëqeshje të mrekullueshme dhe, pas pak sekondash, u zhduk sërish në të njëjtin modul nga kishte ardhur.



«E lezetçme apo jo?» komentoi Azakisi duke vështruar kolonelin.

«E lezetçme? Kush? Për çfarë po flisje?» nxitoi t’i përgjigjej Xheku, duke kujtuar goditjen e marrë më parë.

Azakisi shpërtheu në një të qeshur buçitëse pastaj, me një gjest të dorës, i ftoi të dy të hanin.

«Po ça dreqin është kjo gjëja?» murmuriti Elisa ndërkohë që me një veprim shumë pak elegant, provonte pjatancat e ndryshme.

«Mëlçi Nebiri» nxitoi të sqaronte alieni «brinjë Hanuku dhe rrënjë Hermesi të ziera, të gjitha të shoqëruara nga një pije le të themi “energjike”.»

«Në restorantin Masgouf ishte gjithçka tjetër për tjetër» foli shkurt Elisa. «Por unë kam një uri prej ujku dhe mendoj vërtet se do të ha diçka.»

Kapi me duar një copë brinje dhe, pa shumë probleme, filloi ta ndukte gjer në kockë. «Nuk është se kjo gjëja do të na sjellë dhimbje barku të pashembullta, apo jo Zak? Provoje edhe ti, zemër. Shija është pak e çuditshme por aspak e keqe.»

Koloneli, që po e vështronte Elisën i tromaksur ndërkohë që konsumonte pa kontroll gjithë ato ushqime të çuditshme që gjendeshin në tabaka, u mjaftua vetëm duke belbëzuar «Jo, jo, faleminderit. Nuk kam uri.»

Por vëmendja iu tërhoq nga pamja e pazakontë, si e tabakasë ashtu edhe e enëve që shërbenin si pjata. Kapi një me ngjyrë të kuqe të ndezur dhe i pa përbërjen. Ishte e pazakontë dhe e ftohtë padyshim. Më e ftohtë nga sa duhet të ishte dhe, pavarësisht kësaj, ushqimi në brendësi të saj ishte shumë i nxehtë. Me majën e gishtit tregues preku lehtë të gjithë sipërfaqen. Ishte jashtëzakonisht e lëmuar. Nuk dukej as prej metali, as prej plastike. Fundja, si mund të ishte plastike? Ata e përdornin atë për gjithë qëllimet e tjera. Gjëja tjetër vërtet e çuditshme ishte se, pavarësisht përsosmërisë së punimit në sipërfaqe, kishte një mungesë absolute të pasqyrimeve. Drita sikur ishte përpirë nga ai material misterioz. Afroi veshin tek sipërfaqja e lëmuar dhe, me nyjen e gishtit të mesit, filloi t’i binte sipër me delikatesë. Në mënyrë të pabesueshme, ena nuk nxori asnjë zhurmë. Dukej sikur po trokiste mbi një top të madh prej pambuku.

«Po me çfarë janë bërë këto objekte?» pyeti me tepër kureshtje. «Dhe tabakaja? Duket se janë prej të njëjtit material.»

Azakisi, po aq i habitur nga pyetja e pazakontë, iu afrua edhe ai tabakasë. Mori një enë tjetër, këtë herë me ngjyrë jeshile të zbehtë, dhe e ngriti deri tek sytë.

«Në fakt, nuk është një “material” i vërtetë dhe tamam i përshtatshëm.»

«Në çfarë kuptimi? Çfarë do të thuash?»

«Ju çfarë përdorni për të mbajtur objekte, ushqime, lëngje ose substanca në përgjithësi?»

«Ngaherë si gjithmonë, përdorim kuti kartoni ose druri për të transportuar materiale. Për të shërbyer ushqimet përdorim tenxhere metalike, pjata në qeramikë dhe gota prej qelqi, ndërsa për të transportuar ose ruajtur ushqime dhe lëngje në përgjithësi përdorim enë në plastikë të formave nga më të shumëllojshmet.»

«Plastikë? Po flasim për të njëjtën plastikë që na hyn edhe ne në punë?» pyeti Azakisi me habi.

«Besoj vërtet se po» iu përgjigj menjëherë koloneli. «Në fakt, plastika është bërë një nga problemet më të mëdha në lidhje me ndotjen në planetin tonë. Vetë ju na keni thënë që keni gjetur sasi të tepërta gjithandej.» Bëri një pauzë të shkurtër pastaj shtoi «Prandaj për këtë arsye, oferta juaj për të rikuperuar gjithçka na ka tunduar pa masë. Do të kishim gjetur zgjidhjen e një problemi shumë të madh.»

«Pra, nëse e kuptova mirë, ju e përdorni plastikën si enë dhe pastaj e flakni tutje pa kontroll, duke ndotur çdo cep të planetit tuaj?»

«Është tamam kështu» iu përgjigj Xheku gjithnjë e më i pështjelluar.

«Por është marrëzi, është absurditet. Po helmoheni vetë me duart tuaja.»

«Bah, nëse vendos edhe gjithë smogun e shkaktuar nga mjetet tona të lëvizjes, nga fabrikat dhe nga sistemet për gjenerimin e energjisë do të arrijmë ta bëjmë akoma më keq. Për të mos folur pastaj për skorjet radioaktive që nuk dimë ende se si t’i heqim qafe.»

«Ju jeni pa tru dhe të papërgjegjshëm. Po shkatërroni planetin më të bukur të gjithë sistemit diellor. Dhe për fat të keq, faji është edhe i yni.»

«Si i juaji?»

«Bah, ishim ne që modifikuam ADN-në tuaj, qindra mijëra vite më parë. Ju kemi dhuruar një inteligjencë më të lartë nga gjithë qeniet e tjera të Tokës, dhe ju si e keni përdorur?»

«E kemi përdorur për ta çuar planetin drejt shkatërrimit.» Xheku fliste duke mbajtur kokën ulur, si një student që merr një notë pakaluese nga mësuesja për mos kryerjen e detyrave. «Por tani jeni kthyer. Shpresoj shumë që mund të na ndihmoni për të sistemuar dëmet që kemi shkaktuar.»

«Nuk besoj se do të jetë aq e lehtë» foli Azakisi gjithnjë e më i shqetësuar. «Falë analizës së bërë nga Petri mbi gjendjen e oqeaneve tuaja, kemi mundur të zbulojmë se sasia e peshqve që gjenden në to është pakësuar me mbi tetëdhjetë përqind nga hera e fundit që kemi qenë këtu. Si është e mundur të ndodhë?»

Xheku, në atë moment, do të ishte rrëzuar me dëshirë në dysheme nëse do të mundte. «Nuk ka justifikime» arriti vetëm të thoshte me një fije zëri. «Jemi vetëm një mori qeniesh arrogantësh, mendjemëdhenjsh dhe të çmendurish.»



Elisa, që i kishte dëgjuar në heshtje të gjitha qortimet e Azakisit, kapërdiu copën e fundit të mëlçisë së Nebirit, fshiu buzët me shputën e dorës, pastaj foli qetë qetë «Shiko se nuk jemi aspak kështu, e di apo jo?»

Alieni e vështroi me habi, por ajo vazhdoi me vendosmëri. «Janë të ashtuquajturit “të fuqishmit” që na kanë katandisur në këtë gjendje. Pjesa më e madhe e njerëzve normalë përpiqen çdo ditë për mbrojtjen e ambjentit dhe të të gjitha formave jetësore që popullojnë planetin tonë të dashur. Është e lehtë të vish nga miliona kilometra, pas mijëra vitesh dhe të bësh moral. Na keni dhënë madje dhe inteligjencën por nuk na keni lënë as edhe një copëz manuali për të na udhëzuar se si ta përdorim!»

Xheku e vështroi dhe e kuptoi sa i dashuruar pafundësisht ishte pas asaj gruaje.

Azakisi kishte mbetur gojëhapur. Nuk e priste natyrisht një reagim të këtij lloji. Elisa, në kundërshtim, vazhdoi e padekurajuar «Nëse vërtet doni të na jepni ndonjë dorë, duhet që të na vini në dispozicion të gjitha njohuritë tuaja teknologjike, mjekësore dhe shkencore në një kohë sa më të shkurtër që të mundni duke parë se nuk do të qëndroni shumë gjatë mbi këtë planet të shkatërruar.»

«Po, po, në rregull. Mos u nxeh shumë» u mundua t’ia kthente Azakisi. «Më duket se jemi vënë në dispozicionin tuaj duke mos ngurruar fare që t’ju japim ndihmën tonë, apo jo?»

«Po tamam, ke të drejtë. Të kërkoj të falur. Fundja do të mundnit që të merrnit plastikën tuaj dhe të ishit kthyer andej nga keni ardhur pa përshëndetur kurse ju jeni këtu duke vënë në rrezik jetën tuaj bashkë me ne.»

Elisa ishte penduar vërtet për reagimin që kishte bërë. Dhe kështu për ta çdramatizuar disi, foli me gëzim «Megjithatë ushqimi ishte i mirë vërtet.» Pastaj, iu afrua alienit dhe duke e parë nga koka te këmbët foli butësisht «Më falni, nuk duhej ta kisha bërë.»

«Mos u shqetëso, të kuptoj shumë mirë dhe, për të treguar që nuk mbaj asnjë mëri, po të dhuroj këtë.»

Elisa i zgjati dorën e porsahapur dhe Azakisi la që të binte një objekt shumë i vogël dhe i errët.

«Të faleminderit, por çfarë është kjo? » e pyeti me kureshtje.

«Është zgjidhja për problemet që keni më plastikën.»




Nasiria – Darka


Fill pasi senatori e kishte ndërprerë bisedën fare shkurt, të tre ngelën për pak çaste duke vështruar ekranin që kishin përpara, i cili shfaqte vizatime abstakte shumëngjyrëshe të lidhur njëri mbi tjetrin në lëvizje pa fund.

«Dhe si i bëhet tani?» pyeti tipi i gjatë dhe i hollë, duke e ndërprerë atë lloj hipnoze kolektive.

«Unë e kisha një ide» u përgjigj ai i shëndoshi. «U bë ca si shumë që nuk vëmë gjë në gojë dhe gjithandej shoh hamburger.»

«E ku mendon që të gjesh tani një hamburger?»

«Nuk kam asnjë ide por di që do më bjerë të fikët nëse nuk ha diçka menjëherë.»

«Po i shkreti ti, tani do të të bjerë të fikët» komentoi ai i holli me një zë prej fëmije. Pastaj ndryshoi tonin duke thënë «Me gjithë ato rezerva që ke vënë në çdo anë do të mundje që të rrije edhe një muaj pa ngrënë fare. »

«Mirë pra, tani ju të dy mjaft më me këto budallallëqe» foli ftohtë gjenerali. «Duhet të studiojmë një plan veprimi.»

«Por unë, me stomak bosh, nuk arsyetoj mirë» ia ktheu menjëherë trashaluqi.

«Mirë atëherë» tha Kembëlli duke ngritur duart në shenjë dorëzimi. «Shkojmë të hamë diçka. Planin do ta studiojmë në tryezën e vogël, aq më tepër që kemi shumë kohë në dispozicion para se senatori të mbërrijë këtu.»

«Kjo është ajo që duhet të thuhet, gjeneral» u shpreh i kënaqur ai trashaluqi. «Di një vend aspak të keq ku bëjnë një gjellë fantastike me mish dashi me patate, karrota dhe bizele, me shije salce curry.»

«Bah, duhet të them se, pas këtij përshkrimi shumë të hollësishëm, edhe mua po më vjen për të ngrënë» foli ai holli ndërkohë që fërkonte duart me shpejtësi.

«Në rregull atëherë, më bindët» shtoi gjenerali duke u ngritur nga karrigia. «Shkojmë, por të përpiqemi që mos të futemi në telashe. Edhe pse me siguri nuk do ta kenë zbuluar akoma, unë në fakt jam një i arratisur.»

«Po pse, ne të dy jo?» ia ktheu ai i holli. «Jemi arratisur nga kampi dhe me siguri që po na kërkojnë gjithandej. Sidoqoftë, për momentin mos ta çajmë kokën fare.»



Pas pak minutave, një makinë e errët ku brenda ishin tre personazhet e dyshimtë, çante vetëtimthi nëpër natë, përgjatë rrugëve gjysëm të shkretuara të qytetit, duke ngritur një re pluhuri të imët dhe të hollë gjatë rrugës.

«Ja pra arritëm, ja ku është» foli ai trashaluqi që rrinte i ulur në sediljen e mbrapme. «Është pak vonë por unë e njoh pronarin. Nuk do të ketë problem.»

Tipi i hollë, që ishte duke ngarë makinën, kërkoi një vend që të mos dukej për parkimin e makinës. Bëri një xhiro rreth e qark godinës pastaj u fut poshtë një tende të pasigurtë të një barake të braktisur. Zbriti shpejt nga makina dhe, me një veprim të kujdesshëm, vështroi me vëmendje gjithë zonën rreth e rrotull. Nuk kishte asnjeri.

Bëri një xhiro të makinës, hapi derën e pasagjerit dhe tha «Gjithçka është e qetë gjeneral. Mund të shkojmë. »

Trashaluqi zbriti edhe vetë nga vetura dhe u drejtua me hapa të shpejtë për nga hyrja kryesore e lokalit. Provoi të rrotullonte dorezën, por hiç. Dera ishte e mbyllur por drita brenda saj ishte ende e ndezur. Atëherë u përpoq që të shikonte vjedhurazi përmes xhamit, por perdet e trasha me ngjyra nuk e lejuan të shihte shumë. Pa humbur më kohë, nisi të trokiste me forcë dhe nuk ndaloi derisa pa një burrë të vogël, me flokë të zeza kaçurrela, që bënte roje nga mbrapa tendës.

«Po ça dreqin...» kishte nisur të thoshte burri i vogël me ton shumë të irrituar, por kur njohu mikun e tij trupmadh, nuk e përfundoi fjalinë dhe hapi derën.

«Ah, qenke ti. Por çfarë bën në këtë orë? Dhe cilët janë këta zotërinjtë?»

«Ej, si je hajdut i vjetër? Këta janë dy miqtë e mi dhe jemi të tre shumë të uritur.»

«Por lokali është i mbyllur, tashmë e kam pastruar guzhinën dhe po bëhesha gati për t’u larguar.»

«Kam mendimin se ky miku im mund të të bindë më mirë se unë» dhe i tundi mu përpara hundës një kartmonedhë njëqind dollarëshe.

«Bah, në fakt... duhet të them se di vërtet si të më bësh për vete» u përgjigj burri i vogël, duke e tërhequr me shpejtësi kartmonedhën nga duart e trashaluqit dhe duke e zhdukur atë në xhepin e veçantë të këmishës. «Hyni, ju lutem» shtoi ai duke e hapur derën tej e tej dhe duke bërë në të njëjtën kohë një gjest kortezie të lehtë. Të tre ata, pasi hodhën një shikim të shkurtër nga mbrapa për t’u siguruar se askush nuk po i përgjonte, u futën njëri pas tjetrit, brenda restorantit të vogël.



Lokali ishtë i përbërë nga dy ambiente dhe nuk dukej se ishte punuar në mënyrë të veçantë. Dyshemeja ishte bërë me tulla të pasheshuara në ngjyrë të errët. Në dhomën më të madhe, tre tavolina të shkurtra të rrumbullakëta, të mbështetura secila prej tyre mbi një tapet të vjetruar dhe me ngjyra shumë të zbehta, ishin rrethuar nga jastëkë edhe ato në gjendje të keqe. Ndërsa në dhomën tjetër, arredimi ishte në një stil pak më oksidental dhe dukej se ishte shumë më “intim”. Perde të mëdha me ngjyra të ngrohta mbushnin të gjitha faqet. Ndriçimi ishte i plotë dhe ambienti ishte padyshim më mirëpritës. Dy tavolina të vogla ishin vendosur tashmë, gati për klientët e ditës së nesërme. Mbi secilën prej tyre një mbulesë jeshile e errët me zbukurime të ndryshme, peceta prej së njëjtës ngjyrë, pjatat njëra sipër tjetrës në qeramikë të çelët dhe me anët prej argjendi, pirunët nga e majta, lugët dhe thikat nga e djathta, dhe në mes, një qiri i gjatë në ngjyrë të verdhë të errët i vënë në një shandan të vogël të gurtë në ngjyrë të zezë.



«A mund të shkojmë andej?» pyeti tipi i shëndoshë, ndërkohë që me dorën e djathtë tregonte dhomën më të vogël.

Pa iu përgjigjur, burri trupvogël me flokët kaçurrela lëvizi beftas drejt sallonit, afroi dy tavolinat, rregulloi karriget dhe, pasi kishte bërë një gjest të këndshëm prej kortezie dhe një gjest të madh dhe të dukshëm me krahë, tha «Ju lutem zotërinj, kështu do të jeni më rehat.»

Të tre u rregulluan në tavolinë dhe trashaluqi i tha «Na përgatisni specialitetin tuaj dhe ndërkohë na sillni tre birra.» Pastaj, pa i dhënë shkas për t’i kthyer përgjigje, shtoi «Mos bëj dredha me mua. E di që ke disa arka të fshehura në ndonjë vend.»



Gjenerali priti deri sa pronari i lokalit të futej në kuzhinë, pastaj filloi të bënte koment mbi bisedën që kishin patur pak më parë. «Senatori është një person i paskrupullt. Duhet të kemi shumë kujdes me të. Nëse diçka do shkojë keq, ai nuk do ngurronte as edhe për një moment të fajësojë ndonjë nga ne për të shpëtuar lëkurën e vet.»

«Do të na eci mbarë» iu përgjigj trashaluqi. «Këtu duket se na duan të gjithë si të marrë, eh?»

«Të mundohemi ta bëjmë punën tonë sa më mirë dhe nuk do të ndodhë asgjë prej gjëje» komentoi ai i holli, që kishte ndenjur në heshtje deri atëherë. «I njoh mirë këta njerëz, nëse nuk do krijojmë probleme dhe do të zbatojmë atë çka na është urdhëruar, do të shkojë gjithçka qetë e qetë dhe secili prej nesh do të ketë shpërblimin që meriton.»

«Po, një plumb mu në mes të ballit» komentoi trashaluqi me qetësi.

«Ec tani, mos ndill tersin si gjithmonë. Deri më tani, ka shkuar mirë gjithmonë, apo jo?»

«Po tamam, deri më tani.»



Ndërkohë, i fshehur në kuzhinë, pronari i lokalit po fliste nën zë në telefon, në arabisht «Është fiks ai po të them.»

«Më duket e pabesueshme që ka ardhur andej nga ty pa eskortën e duhur.»

«Është i shoqëruar nga dy të tjerë. Njërin e njoh shumë mirë dhe jam i sigurt se bën pjesë në ndonjë organizatë të pazakontë që mund të ishte, në njëfarë mënyre, e lidhur me të.»

«A mundesh dot t’i bësh një foto dhe të ma dërgosh? Nuk do doja t’i futesha ndonjë ngatërrese dhe pastaj të marr vesh se bëhet fjalë thjesht për një person tjetër.»

«Mirë atëherë, po shoh se çfarë mund të bëj. Më jep ndonjë minutë kohë.»

Burri mbylli komunikimin, aktivizoi telekamerën në celular, e futi në xhepin e veçantë të këmishës në mënyrë që objektivi të rrinte lehtësisht i zbuluar dhe, mori një tabaka alumini, dhe vuri sipër saj tre gota të bollshme. Hapi tre shishet e birrës dhe i vuri në anë të çdo gote. Ngriti tabakanë me dorën e djathtë, mori frymë thellë dhe u nis drejt tavolinës që ishte zënë nga tre darkuesit.

«Shpresoj që marka t’ju pëlqejë» tha ndërkohë që ndante pijet. «Për fat të keq nuk kemi shumë lloje. Ligjet këtu janë shumë të ashpra përsa i përket pijeve alkolike. »

«Po po, në rregull, mos u shqetëso» foli trashaluqi ndërkohë që kapte një shishe dhe e derdhte në gotë duke e mbushur plot me shkumë.

Atëherë burri, duke bërë shumë kujdes që të pozicionohej mu përpara gjeneralit, mori një gotë, e ktheu pak anash dhe hodhi në të gati gjysmën e shishes. Pastaj duke bërë të njëjtën gjë më atë që kishte i holli, foli «Ja kështu bëhet. Nuk është puna se një iraken i shkretë duhet t’u mësojë tre amerikanëve si hidhet birra, apo jo?»

Një e qeshur buçitëse shpërtheu spontanisht nga të tre darkuesit të cilët, ngritën gotat dhe i tringëllinë me një dolli plot urime të mira.

Pronari, pasi kishte bërë po atë shenjë politese, u tërhoq për t’u futur sërish në kuzhinë. Pasi kishte kapërcyer pragun dhe u sigurua se askush nuk po e shihte, kontrolloi celularin e vet për të verifikuar foton që sapo ishte shkrepur. Pamjet ishin pakëz të turbullta por fytyra e gjerë e gjeneralit Kembëll shihej mirë. Dërgoi menjëherë filmimin tek numri që kishte marrë më parë dhe priti me durim. Nuk kaloi as një minutë kur një dridhje e lehtë e telefonit e sinjalizoi për një telefonatë hyrëse.

«Është ai» foli zëri nga ana tjetër. «Maksimumi brenda një ore do të jemi aty. Mos i lër të ikin më përpara për asnjë arsye.»

«Sapo kanë ardhur dhe duhet akoma që të fillojnë të hanë. Keni të gjithë kohën e mundshme» dhe mbylli telefonin.




Anija kozmike Theos – Admirali


Elisa ishte akoma duke kqyrur objektin e vogël dhe të çuditshëm që Azakisi ia kishte lënë në dorë, kur dera e modulit të komunikimit të brendshëm numër gjashtë u hap. Petri, me një pamje padyshim rrezatuese, doli prej andej me celularin e kolonelit në dorë.

«Ia dola mbanë» foli «ose të paktën shpresoj.» Iu afrua shpejt të treve që qëndronin në mes të kabinës së komandimit dhe vazhdoi «Është një sistem padyshim i vjetruar por mendoj se kam identifikuar parimin e funksionimit. U kapa mbas njërit prej atyre satelitëve që rrotulloheshin përreth planetit në një orbitë shumë më të shkurtër nga e jona dhe besoj se tani është e mundur që të realizojmë një “telefonatë”.»

«Je i madh, miku im» u shpreh Azakisi. «Nuk kisha dyshime se do t’ia dilje mbanë.»

«Para se të këndojmë për fitore, të shohim nëse funksionon vërtet» foli Xheku, duke ia marrë celularin alienit nga duart. Koloneli e pa me kujdes ekranin pastaj tha me habi «E pabesueshme, ka tre shkallë sinjalesh.»

«Ec tani, provoje» i sugjeroi Elisa gjithë ankth.

Xheku shfletoi shpejt listën e emrave dhe gjeti numrin e admiralit Uillson. Por para se ta merrte, i hipi një dyshim «Po sa do të jetë ora tani në Uashington?»

«Atëherë, duhet të jetë gati dy e gjysëm e mbasdites» ia ktheu Elisa, pasi i kishte hedhur një shikim orës së dorës.

«Në rregull, atëherë po e provoj.» Xheku mori frymë thellë pastaj shtypi tastin “DËRGO”. Telefoni po binte. E pabesueshme...

Priti me durim dhe vetëm pas ziles së shtatë një zë çjerrës dhe i thellë u përgjigj «Admirali Benxhamin Uillson, me kë po flas?»

«Admiral, jam koloneli Xhek Hadson. Më dëgjoni?»

«Sigurisht bir, fort dhe qartë. Është kënaqësi që të dëgjoj zërin pas kaq shumë kohësh. Gjithçka në rregull?»

«Admiral... Po, po, faleminderit...» Xheku ishte shumë në siklet dhe nuk dinte vërtet se nga t’ia fillonte. «Po ju shqetësoj për një çështje me shumë urgjencë dhe që është me të vërtetë e jashtëzakonshme.»

«Për hir të Zotit, biri im, mos më lër të qëndroj kaq shumë në pritje. Ça dreqin po ndodh?»

«Bah, nuk është e lehtë për t’u shpjeguar. Ju keni besim tek unë, apo jo?»

«Sigurisht që po, ç’është kjo pyetje.»

«Ajo që do t’ju them mund t’ju duket absurde por mund t’ju siguroj se është më se e vërtetë.»

«Xhek, nëse nuk më thua menjëherë diçka, zemra ime e shkretë mund të ndalë së rrahuri.»

«Në rregull.» Koloneli bëri një pauzë të shkurtër, pastaj foli me një frymë «Unë, në këtë moment, gjendem në orbitën përreth Tokës. Jam në një anije kozmike aliene dhe kam lajme të tmerrshme për t’ia komunikuar direkt presidentit të Shteteve të Bashkuara. Ju jeni i vetmi person tek i cili kam besim dhe që mund të më vini në kontakt me të. Ju betohem, për kujtimin e babait tim, që kjo nuk është shaka.»

Kaluan shumë sekonda ku nuk u dëgjua asnjë zë të dilte nga altoparlanti i telefonit. Për një çast Xheku pati frikë se mos admiralit i ra pika. Pastaj zëri i çjerrë nga ana tjetër foli «vërtet që po më merr në telefon prej andej lart? Po si dreqin ia arrite të më marrësh?»

Uillson është një person i jashtëzakonshëm. Në vend që të merakoset për alienët, po pyet se si mundet që të përdoret celulari prej këtej... Fantastike...



«Bah, me teknologjinë e tyre arritën që të bëjnë një lloj lidhje me një satelit për telekomunikacione. Nuk di ç’të të them më tepër.»

«Alienët. Po nga erdhën? E ç’është kjo katastrofë që do të ndodhë? Pastaj pse do të kenë marrë pikërisht ty? »

«Admiral, është histori e gjatë të cilën shpresoj shumë që të kem kohë për t’jua treguar, por tani gjëja më e rëndësishme është që të më vini në kontakt me Presidentin sa më shpejt që të jetë e mundur. »

«Djali im, unë të besoj verbërisht, por, për ta përcjellë një histori të tillë tek Presidenti ynë i dashur, do të më duhet diçka më shumë se thjesht një telefonatë e jotja.»

«E imagjinoja dhe më duket e drejtë» vazhdoi Xheku. «Dhe nëse do të thoja se ju, në këtë moment, jeni ulur mbi një kolltuk ngjyrë kafe të errët dhe keni një kopje të New York Times mbi gju, thëniet e mia do të rezultonin më bindëse?» Petri kishte arritur të identifikonte vendndodhjen e admiralit përmes sinjalit të telefonit të tij, kishte pozicionuar Theosin pikërisht në zenitin e qytetit dhe kishte aktivizuar sensorët me rreze të shkurtër duke i shënjestruar direkt e tek burimi i rrezatimeve.

«Për hir të Zotit» thirri admirali duke kërcyer në këmbë dhe duke rrëzuar gazetën në tokë. «Po si dreqin arrite ta marrësh vesh? Këtu nuk mund të ketë telekamera të fshehura. Zyra ime kontrollohet çdo ditë.»

«Bah, ajo me të cilën po të shoh, nuk është tamam një “telekamerë”. Le të themi se është një sistem vrojtimi absolutisht i jashtëzakonshëm. Gjendemi 50.000 kilometra nga Toka dhe do mundesha të lexoja gazetën tënde pa problem fare. Madje mund t’ju thoja se sa rrahje ka zemra juaj në këtë moment.»

«Po bën shaka, apo jo?»

Xheku i hodhi një vështrim Petrit i cili ndryshoi menjëherë modalitetin e pamjes.

Tani admirali dukej si një figurë e kuqërremtë me disa hijëzime verdhoshe dhe gri të errët. Sipër në të djathtë të ekranit u shfaqën disa numra. Xheku i lexoi dhe vazhdoi të thoshte «Zemra jote po rreh me 98 rrahje në minutë dhe tensioni jot arterial është 135/90 mmHg.»

«Ehh, e di, është pak i lartë. Marr edhe ilaçe për ta mbajtur nën kontroll por jo gjithmonë arrij. E di ti, mosha...» Pastaj, u mendua për një çast dhe tha «Por e gjitha kjo është absolutisht e jashtëzakonshme, është e mahnitshme. Mendon se mund t’ia dalësh të bësh të njëjtën gjë edhe me Presidentin?»

«Mendoj vërtet se po» ia ktheu Xheku duke kërkuar qetësim me vështrimin hedhur në drejtim të Petrit, i cili u mjaftua me një tundje të lehtë të kokës.

«Mund të më sinjalizoje të paktën për ndonjë gjë që do të ngjasë? Duke patur parasysh që kanë prishur terezinë e tyre dhe kanë ardhur prej kushedi se ku për të na e bërë të ditur, duhet të jetë një ngjarje vërtet tepër serioze.»

«Në rregull, më duket e drejtë që ta merrni vesh.»

Elisa po e nxiste që të vazhdonte më tej duke bërë me gjeste të mëdha me duar dhe grimasa të çuditshme me gojë.

«Planeti i tyre është duke iu afruar me shumë shpejtësi planetit tonë. Një nga satelitët e tij, Kodoni më saktë, do të na cekë në më pak se shtatë ditë dhe mund të shkaktojë një sërë përmbysjesh të tmerrshme klimaterike. Madje edhe orbita jonë dhe ajo e Hënës mund t’i ndjejnë pasojat. Mbi planetin tonë, dallgë të pazakonta mund të pushtojnë sipërfaqen e tokës dhe ujërat mund të fshijnë nga dheu miliona e miliona njerëz. Si konkluzion, me pak fjalë, një katastrofë.»

Admirali kishte ngelur pa fjalë. U plandos rëndë mbi kolltukun ngjyrë kafe dhe, me një fije zëri, arriti vetëm të mërmëriste «Ç’do më bjerë pika.»

«Në fakt, miqtë tanë këtu, do të ishin të kënaqur të na vinin në dispozicion një sistem që është në gjendje të frenonte shumicën e pasojave shkatërrimtare por është një proçedurë shumë me rrezik dhe e pa eksperimentuar ndonjëherë më parë. Akoma më tej, edhe nëse gjithçka do të shkonte në më të mirën e varianteve, nuk do të arrijmë të kapërcejmë situatën fare pa pasoja. Një pjesë e ndikimit planetar, edhe pse e vogël, për fat të keq nuk do të mund të shmanget. Kështu që, do duhet të organizohemi për të pakësuar në minimum dëmet dhe humbjet.»

«Biri im» iu përgjigj dobët admirali. «Vërtet mendoj se Presidenti duhet të dijë menjëherë gjithçka për atë që më treguat. Shpresoj vetëm, për ty dhe për mua, që kjo të mos jetë shaka, pasi asnjë prej nesh nuk do t’ia hedhë paq edhe pse, në shpirtin tim, uroj shumë që të jetë shaka. Ndoshta thjesht më ka zënë gjumi mbi kolltuk dhe pas pak do të zgjohem duke u bërë i vetëdijshëm se kjo nuk është gjë tjetër veçse një ankth i frikshëm.»

«Do të më pëlqente shumë edhe mua, gjeneral. Por për fat të keq, kjo nuk është një ëndërr e keqe por e vërteta sade dhe lakuriqe. Kam besim tek ty për ta çuar këtë lajm tek veshi i Presidentit.»

«Në rregull. Më lër vetëm pak kohë për të gjetur kanalin e duhur. Si mund të të kontaktoj?»

«Mendoj se thjesht mund të më marrësh në këtë numër» tha Xheku ndërkohë që hidhte vështrimin nga Petri i cili, me një pamje shumë dyshuese, rrudhte supet. «Duhet të funksionojë» vazhdoi Xheku. «Sidoqoftë, brenda një ore nëse nuk dëgjoj gjë prej teje, atëherë do të të marr vetë, në rregull?»

«Dakord. Dëgjohemi më vonë.»

«Ju falenderoj pa masë» tha koloneli dhe mbylli këtu bisedën. Qëndroi për pak sekonda krejt pa lëvizur me vështrimin të humbur më kot pastaj, i kthyer nga të tre që ishin përqendruar tek lëvizja e tij e buzëve, tha me shumë qetësi «Do të na ndihmojë.»

«Shpresojmë për mirë» ia ktheu Elisa pak dyshuese. «Nuk besoj se do të jetë e lehtë të bindësh Presidentin që ky nuk është bllof.»

«Vetëm ai do mundej që t’ia dilte mbanë në një ndërmarrje të tillë. T’i japim vetëm pak kohë.» Pastaj, i kthyer nga Petri, tha «Me “sensorët” e tu apo çfarëdo mjeti tjetër që do të përdorësh, përpiqu që të realizosh një spektakël të bukur. Duhet t’i çudisim me diçka vërtet të jashtëzakonshme dhe që të mund t’i lërë të gjithë gojëhapur.»

«Do merrem unë me këtë» ia ktheu Petri me një buzëqeshje të djallëzuar. «Efektet speciale natyrisht që nuk na mungojnë.»

«Nëse dëshiron, mund të të tregoj pozicionin e saktë të Shtëpisë së Bardhë, rezidencën zyrtare të presidentit të Shteteve të Bashkuara të Amerikës dhe të Pentagonit, që është selia e përgjithshme e Departamentit të Mbrojtjes.»

«Pra» foli Elisa duke iu afruar Azakisit «për sa kohë që ju të dy zbaviteni duke na frikësuar ne të gjorët këtu në Tokë, do më pëlqente që ti tani të më shpjegoje se ç’është ajo gjëja e çuditshme që më dhe më përpara.»

«Siç po të thoja, mendoj se mund të jetë zgjidhja e gjithë problemeve që keni me mbetjet.»

«Tani mos do më thuash se do më mjaftonte ta ndizja për të zhdukur gjithë plastikën që është vërdallë, apo jo?»

«Për fat të keq, një gjë të tillë nuk e kemi shpikur akoma por kjo do mund t’ju ndihmonte që ta zëvendësonit.»

«Po të dëgjoj gjithë vëmendje» dhe ia dorëzoi.

«Ky objekt i vogël nuk është gjë tjetër veçse një mini gjenerator i fushës së forcës. Falë një programimi të thjeshtë është në gjendje të marrë çfarëdolloj forme që të dojë.»

«Nuk e kuptova.»

«Tani po ta tregoj. Hape dorën.» Azakisi shtrëngoi me delikatesë katrorin e vogël në ngjyrë të errët midis gishtit të madh dhe atij tregues dhe ia mbështeti në pëllëmbën e hapur të dorës. Nuk kaloi as një sekondë kur, si me magji, një vazo shumë e bukur në mijëra ngjyra iu duk në dorë.

«Po ça dreqin...» Elisa e frikësuar, tërhoqi dorën instiktivisht dhe e lëshoi vazon e cila ra në tokë duke kërcyer në mënyrë të çrregullt aty këtu, por pa u thyer dhe, mbi të gjitha, pa nxjerrë asnjë zhurmë.

«Më falni» arriti vetëm të pëshpëriste Elisa me keqardhje. «Vërtet që nuk e prisja» dhe u ul për ta marrë.

E mori, e ngriti sipër kokës dhe filloi ta kqyrte nga të gjitha këndet. Pavarësisht sipërfaqes absolutisht të lëmuar, nuk dukej se e pasqyronte dritën në ndonjë farë mënyre. Në prekje objekti ishte pak më i ftohtë nga ç’e priste dhe nuk dukej të ishte bërë nga ndonjë material i njohur.

«Kjo gjëja është absolutisht e jashtëzakonshme. Por si ia arrite?»

«Është e gjitha merita jote» ia ktheu Azakisi duke i treguar objektin e vogël të zi që ngjante sikur ishte montuar në fundin e vazos. «Është ai që po gjeneron një fushë force të formës që sheh.»

«Dhe do mundje që ta bëje edhe në formën e shishes?»

«Sigurisht» iu përgjigj Azakisi me një buzëqeshje. «Shiko» dhe duke u shprehur kështu, mbështeti nyjën e gishtit tregues mbi katrorin e vogël dhe vazoja u zhduk. E shtrëngoi përsëri duke mbështetur sipër gishtin e madh dhe një shishe elegante në ngjyrë blu prej kobalti, me qafë të gjatë dhe të hollë, u shfaq nga hiçi.

Elisa kishte ngelur me gojë hapur dhe iu desh pak sa ta merrte veten. Pastaj, pa i hequr sytë nga objekti i sapo krijuar, tha me një zë që i dridhej nga emocioni «Xhek hajde, duhet patjetër që ta shohësh këtë.»

Koloneli, që tashmë i kishte dhënë Petrit të gjitha udhëzimet për identifikimin e dy objektivave, u drejtua nga ajo dhe, me hap të qetë, iu afrua. Vështroi i shpërqendruar objektin që mbante në dorë Azakisi dhe, me një pamje të mërzitur, tha «Një shishe? Po ça gjëje do ishte aq interesante për t’u parë?»

«Tamam, një shishe» iu përgjigj Elisa e zemëruar. «Vetëm se deri pak minuta më parë ishte një vazo me ngjyra shumë e bukur.»

«Hajt pra, mos u tall me mua.»

«Tregoja, Zak.»

Alieni zbatoi atë veprim të thjeshtë të njëjtin si më parë dhe këtë herë, midis duarve të tij, u shfaq një sferë e madhe në ngjyrë të zezë si zifti.

«E marrtë djalli» shfryu koloneli duke bërë një kërcim mbrapa.

«Këtë duhet ta njohësh, apo jo?» tha Azakisi, ndërkohë që përqafonte atë top me diametër afro një metër.

«Po, po» foli profesoresha e gjitha e emocionuar. «Është identike me atë që gjetëm të groposur në kamp, brenda asaj enës misterioze prej guri.

«Dhe kishte edhe tre të tjera» shtoi koloneli «që pastaj formuan bazën për zbritjen e anijes.»

«Është fiks kështu» konfirmoi Azakisi. «E lamë neve herën e fundit dhe na shërbyen si referim për të rimarrë ngarkesën me plastikën.»

«Uauu» thirri Elisa. «Tani dalngadalë po qartësohet gjithçka.»

«Më falni për pyetjen e trashë» foli Xheku i kthyer nga alieni. «Por nëse do donim të përdornim këto gjëra si enë, ja të themi për ujë për shembull, do duhet edhe të shpikim një sistem praktik të hapjes dhe mbylljes. Si mund të bëhej?»

«E thjeshtë. Mjafton të përdoret një tjetër dhe ta bëjmë në formën e tapës.»

«Sa budalla që jam. Nuk e kisha menduar» foli Xheku duke i dhënë një pëllëmbë ballit.

«Si i quani këto vegla simpatike?» pyeti Elisa gjithë kureshtje.

«Në planetin tonë emri i tyre është Shanë» iu përgjigj Azakisi ndërkohë që e zhduku përsëri sferën dhe e zëvendësoi atë me katrorin e errët.

«Atëherë ky është një Shan i vogël» tha Elisa duke vënë buzën në gaz, ndërkohë që, duke e mbajtur mes gishtave, e kqyrte me vëmendje. «A mund ta provoj unë për të ndërtuar diçka?»

«Bah, nuk është aq e thjeshtë. Unë ia arrij sepse, për programimin e tij në kohë reale, përdor impiantin tim N^COM. Kështu që, ose ta instaloj edhe një te ty ose përdore...» E ndërpreu dhe u vu të rrëmonte brenda një arke të vogël në krah të panelit. Pas pak sekondash nxori një si tip kokore shumë të ngjashme me atë që kishin përdorur më përpara për frymëmarrje dhe, duke ia lënë në dorë, e mbaroi fjalinë duke thënë «Kjo.»

«Duhet ta vë në kokë?» pyeti Elisa me mëdyshje.

«Sigurisht. »

«Nuk është se kjo gjëja do ma skuqë trurin, ehh?»

Azakisi vuri buzën në gaz. Ia kapi duart butësisht dhe e ndihmoi që ta poziciononte në mënyrën e duhur.

«Dhe tani?»

«Merre Shanin midis gishtave dhe mendo për një objekt të çfarëdo lloji. Mos u merakos për përmasat. Është programuar për të mos u transformuar në asgjë që është më e madhe se një metër kub.»

Elisa mbylli sytë dhe u përqendrua. Pas pak sekondash, një shandan fantastik me tre krahë dhe në ngjyrë të argjendtë u shfaq midis duarve.

«O Zot» u shpreh gjithë habi. «Është absurde. Është e jashtëzakonshme.» Elisa nuk po mundej të mbante emocionet. E vërtiste vazhdimisht objektin mes duarve duke analizuar çdo hollësi të vogël. «Është fiks ashtu siç e kisha imagjinuar. Nuk është e mundur, jam në ëndërr.»




Nasiria – Prita


Dy xhipa të mëdhenj të hapur, që po vinin nga pjesa veriore e qytetit dhe me tre persona në secilin prej tyre, u ndalën para semaforit të kuq në një kryqëzim që me sa dukej ishte i shkretë. Pritën me durim dritën jeshile dhe pastaj vazhduan ngadalë për nja njëzet metra, deri sa arritën tek hyrja e një ofiçine të vjetër dhe të braktisur.

Nga xhipi i parë zbriti një tip shumë trupmadh i cili, armatosur me nja dy gërshërë të vjetra, iu afrua me kujdes hyrjes dhe hoqi telin e ndryshkur të hekurit që mbante të mbyllur portën e madhe. Menjëherë mbrapa tij, një burrë tjetër, që kishte zbritur nga mjeti i dytë, e arriti. U vu edhe ai në pozicionin e duhur. Duke bashkuar forcat provuan që ta zhvendosnin panelin e vjetër që shërbente si portë kryesore. Iu desh që të lodheshin shumë derisa, paneli lëvizi me një kërcitje të thatë metalike. Me vendosmëri, e shtyu anash deri sa hapi tej e tej portën e hyrjes.

Shoferet e të dyja mjeteve, që po prisnin me motorët të lënë në minimo, njëri pas tjetrit, duke lënë pas vetes një shtëllungë tymi të zi, u futën në ofiçinën e vjetër dhe fikën mjetet.

«Shkojmë» foli ai që dukej se ishte shefi, ndërsa kërceu poshtë nga xhipi i ndjekur nga tre të tjerët. Ata të dy që kishin ngelur tek hyrja u rreshtuan në grup dhe të gjashtë, të strukur, u drejtuan për nga hyrja kryesore e restorantit.

«Ju të tre, nga mbrapa» dha urdhër shefi.

Të gjithë pjestarët e skuadrës së vogël sulmuese ishin të pajisur me pushkë AK-47 dhe, nga rripat e nja dy prej tyre, mund të vëreheshin këllëfët tipikë të lakuar të thikave arabe Janbiya. Nuk ishin thika shumë të mëdha por tehet e mprehura nga të dyja anët i bënin ato padyshim armë të bardha vrastare.



Pronari i restorantit, i vetëdijshëm që nga momenti në moment do të mbërrinin shokët e vet, bënte vazhdimisht ecejake midis sallonit dhe hyrjes së mbrapme, nga ku përgjonte jashtë për të kontrolluar lëvizje të mundshme të dyshimta. Por ky nervozizmi i tij, nuk kaloi pa u vënë re nga gjenerali i cili, si një dhelpër e vjetër, filloi të nuhaste se diçka nuk po shkonte për së mbari. Me pretekstin për të marrë shishen e birrës, iu afrua tipit të shëndoshë tek veshi dhe i pëshpëriti «Nuk të duket se miku jot është pak si shumë nervoz?»

«Me thënë të drejtën edhe unë po e vija re» ia ktheu trashaluqi, edhe ai nën zë.

«Prej sa kohësh e njeh këtë? Nuk është se po organizon ndonjë surprizë të këndshme? »

«Do thoja që jo... ka qenë gjithnjë një tip i rregullt.»

«Do të jetë» tha gjenerali duke u ngritur shpejt nga karrigia «por unë s’ia kam fare besën. Ikim që këtej sa më shpejt.»

Dy të tjerët u panë për një çast me dyshim dhe pastaj u ngritën dhe ata dhe u drejtuan me shpejtësi në drejtim të pronarit.

«Faleminderit për gjithçka» tha ai i shëndoshi «por tani duhet të shkojmë vërtet» dhe i futi një kartëmonedhë tjetër njëqind dollarëshe në xhepin e veçantë të këmishës.

«Por nuk ju kam sjellë as ëmbëlsirën» iu përgjigj burri me flokë kaçurrela.

«Më mirë, pasi jam në dietë» iu përgjigj trashaluqi dhe u nis me shpejtësi në drejtim të portës. Pa vjedhurazi nga mbrapa tendës dhe, duke mos vënë re asgjë të pazakontë, ua bëri me shenjë dy të tjerëve që ta ndiqnin. Nuk kishte kapërcyer në kohë pragun, kur me bisht të syrit, vuri re tre huliganë që po i vinin nga e djathta.

«Bastard» arriti vetëm të bërtiste para se, ai që ishte më afër prej të treve, me një anglishte shumë të cunguar e kërcënoi që të ndalej. Si përgjigje, nxori nga rripi i mesit një granatë të fuqishme dhe duke u kthyer nga shokët e tij bërtiti «Flashbang!»

Të dy mbyllën menjëherë sytë dhe veshët. Një dritë verbuese, e pasuar nga një shpërthim i fuqishëm, theu qetësinë e natës. Të tre sulmuesit, të kapur në befasi nga lëvizja e trashaluqit, ngelën për disa çaste të trullosur nga shpërthimi dhe verbimi i shkaktuar nga granata që i pengoi të shihnin tre amerikanët të cilët, me një kërcim të denjë për një finale të njëqind metërshit, po ia mbathnin në drejtim të automjetit të tyre.

«Zjarr» bërtiti shefi i agresorëve.

Një breshëri e AK-47 u derdh në drejtim të të ikurve por duke parë që efekti i flashbang nuk ishte zhdukur akoma, fluturoi mbi kokat e tyre.

«Ikni, ikni» bërtiti ai i holli ndërkohë që i përgjigjej zjarrit me Berettën M9 të nxjerrë nga këllëfi.

Trashaluqi, ndërkohë që vraponte, kishte arritur të nxirrte telekomandën nga xhepi i xhaketës dhe të hapte derën e pasme të makinës. Me një kërcim të shpejtë u hodh si peshk dhe, duke kapur një nga pushkët M-16 që e merrte gjithnjë me vete, ia vërviti gjeneralit. Ai, nga ana tjetër, rroku një mitraloz FN P90 dhe nisi ta zbrazte në drejtim të agresorëve.

«Largohu» i bërtiti të hollit i cili, duke mbajtur kokën ulur, vajti në drejtim të derës nga ana e shoferit. Ndërkohë që dy miqtë e tij hapnin zjarr për ta mbuluar, u fut brenda në makinë. Një breshëri tjetër armësh, që vinte nga prapa shpine, vizatoi një sërë vrimash të çrregullta në muret prej llamarine të barakës përpara tij.

Ndërkohë, tre agresorët që kishin kaluar nga mbrapa përfunduan tek porta kryesore e restorantit dhe u bashkuan me zjarrin e shokëve. Shënjestra e tyre ishte padyshim më e mirë. Një plumb goditi pasqyrën e vogël të makinës në krahun e djathtë që përfundoi copë e çikë.

«Ta marrë djalli» shfryu tipi i hollë ndërkohë që, duke ulur kokën instiktivisht, po mundohej që të ndizte makinën.

«Hipni gjeneral» bërtiti trashaluqi ndërkohë që lëshoi një breshëri tjetër në drejtim të agresorëve.

Me zhdërvjelltësinë e një djaloshi, Kembëlli u hodh në sediljen e mbrapme tamam në momentin kur një plumb po i çikte këmbën e majtë dhe po hynte forcërisht në derën e hapur. Me një lëvizje të shpejtë, hoqi sediljen e mbrapme dhe arriti të fuste dorën në portabagazh. Vuri re menjëherë një sërë granatash të rreshtuara brenda një ene polisteroli. Nuk mendoi as edhe një çast, e rrëmbeu një dhe, pasi i hoqi fitilin, e flaku në drejtim të agresorëve.

«Granatë» gërthiti dhe u shtri rrafsh në sedile.

Ndërkohë që një breshëri e re e AK-47 thyente dritaren e mbrapme dhe copëtonte fenerin mbrapa në të djathtë, bomba e dorës u rrotullua qetë qetë mu në mes të grupit të agresorëve të cilët, të vetëdijshëm mbi rrezikun e mundshëm, u plasën në tokë duke u bërë rrafsh sa më shumë që të mundeshin. Bomba shpërtheu me një zhurmë shurdhuese dhe një shkëlqim verbues prishi errësirën e natës.

Tipi i shëndoshë, duke përfituar nga lëvizja e beftë e gjeneralit, vrapoi për nga ana e pasagjerit, hipi në makinë dhe, duke qëndruar me një këmbë jashtë, bërtiti «Ik, ik.»

I holli shkeli këmbën në gaz dhe makina, me një gërvimë të fortë të gomave, gufoi përpara në drejtim të portës së vjetër të barakës së braktisur. Makina e sulur në drejtim të rrugës ushtroi forcë mbi llamarinën e ndryshkur të panelit, që u rrëzua brenda rëndë rëndë. Makina vazhdoi lëvizjen e saj të çmendur duke shkatërruar gjithçka që haste gjatë rrugës. Vazo të vjetra copa copa, arka druri të prishura, karrige madje dhe dy fenerë të vjetër u thërrmuan dhe u hodhën në ajër, duke ngritur lart një shtëllungë rëre dhe bëzhdila. I holli që ngiste makinën, po përpiqej të shmangte sa më shumë gjëra që të mundej duke përdorur gjithë peshën e trupit për të rrotulluar timonin sa nga e djathta në të majtë por, pavarësisht përpjekjeve të tij, nuk arriti që të evitonte kolonën kryesore prej druri gjysëm të prishur që mbante të gjithë strukturën, duke e prerë direkt. Baraka pati një dridhje, një tronditje, pastaj, sikur një shkëmb i madh ta kishte goditur mbi çati, u thërrmua vetë me plot kuptimin e fjalës. E gjitha kjo ndodhi pikërisht në momentin kur të tre, pasi kishin rrëzuar edhe murin mbrapa, dolën jashtë nga ofiçina e vjetër, të ndjekur nga gjëmim i fortë dhe një shtëllungë e errët e pamasë. Makina, tashmë pa kontroll, ra plumb mbi një tufë plehrash të lëna buzë rruge dhe ngeci aty.

«E marrtë dreqi» shfryu gjenerali që shumë herë kishte përplasur kokën mbi krahun e derës. «Po kush të ka mësuar ta ngasësh makinën kështu?»

Si përgjigje, i holli shkeli përsëri këmbën tek pedali i gazit dhe u përpoq të dilte prej grumbullit të plehrave. Disa lecka me ngjyra iu kapën pas rrotave dhe një televizor i vjetër mbeti i ngjitur pas prapakolpit. Iu desh të lëviznin edhe për pak derisa të arrinin më në fund në buzë të rrugës. Me një zhurmë të shurdhët makina kapërceu trotuarin e ulët dhe të tre u gjetën mbi rrugën kryesore në drejtim për nga lindja.

«Po kush dreqin ishin ata?» pyeti trashaluqi ndërkohë që po sistemohej në sedilje dhe po përpiqej të mbyllte dritaren.

«Duhet të pyesje mikun tënd pronarin e restorantit» ia ktheu ftohtë ai i holli.

«Po qe se më vë në grykë të zjarrit, do ta bëj që t’i kapërdijë të gjitha enët e kuzhinës, bashkë me garuzhdet.»

«Ej, ça kërkon të bësh miku im? Duhet ta kishte kuptuar tashmë që këtu nuk i zihet besë asnjeriu» dhe ndërkohë që merrte një kthesë në një rrugë të vogël në të djathtë shtoi «Të paktën, arritëm të vëmë diçka në gojë.»

Makina e errët u ndez duke buçitur në errësirën e natës, por duke lënë, pas vetes, një gjurmë të pazakontë prej lëngu të paidentifikuar mirë.




Anija kozmike Theos – Presidenti


«Po ku e merr energjinë për të krijuar një fushë force kaq të fuqishme?» pyeti koloneli me kureshtje, ndërkohë që vëzhgonte me kujdes shandanin e sapokrijuar.

«Energjia është kudo, në çdo vend të universit» iu përgjigj Azakisi. «Gjithçka që është në përbërje të saj, është bërë nga materia dhe materia nuk është gjë tjetër veçse një formë e energjisë dhe anasjelltas. Madje edhe qeniet e gjalla nuk janë gjë tjetër veçse forma të thjeshta të energjisë dhe materies.»

«Jemi bërë nga e njëjta substancë si e yjeve» pëshpëriti Elisa e mrekulluar, duke rikujtuar një citim të vjetër të dikujt, që në atë moment nuk i kujtonte as emrin.

«Jam dakord me këtë, por për të arritur që ta mbajmë në këtë mënyrë duhet kohë» ia ktheu koloneli.

Ishte gati të kërkonte një dritë tjetër kur një melodi bluz, që vinte nga celulari i tij, e ndërpreu.

«Po tani kush dreqin do jetë?» foli me zë të lartë ndërkohë që lexonte emrin e telefonuesit “Camp Adder – Burgu”.

«Koloneli Hadson» foli ftohtë në mikrofon.

«Kolonel, më në fund.»

Xheku njohu menjëherë zërin e trashë të rreshterit me ngjyrë që e kishte pasur në krah në shumë misione. «Rreshter, çfarë ka?»

«Ka orë të tëra që po ju kërkoj. Po ku gjendeshit?»

«Hëm, le të themi se po “vërtitem si një helikë rrotulluese”. Sidoqoftë, më thoni rreshter, ça problemi ka?»

«Doja vetëm t’ju informoja se kërkesa juaj për transferimin e gjeneralit u zbatua pa problem fare.»

«Kërkesa për transferimin e gjeneralit? Por për ça dreqin po flet?»

«Kam përpara meje një urdhër me shkrim, të firmosur nga dora juaj, që autorizon gjeneralin Riçard Rajt dhe kolonelin Oliver Moris për të marrë gjeneralin Kembëll me qëllim transferimin e tij në një vend top sekret. E verifikova dhe firma është tamam e juaja.»

«Por unë nuk kam autorizuar një gjë të tillë» koloneli bëri një pauzë të shkurtër dhe pastaj tha «Dhe kështu, ku është gjenerali tani?»

«Nuk ia kam fare idenë, zotëri. E kanë marrë në ruajtje ushtarakët për të cilët po ju flisja.»

«I mallkuari, ia doli që të arratiset.» Pastaj pati një si parandjenjë dhe tha «Rreshter, do të ishit në gjendje të më përshkruani të dy ushtarakët që e kanë marrë?»

«Sigurisht. Njëri ishte i gjatë dhe i hollë ndërsa tjetri ishte më i shkurtër dhe mbi të gjitha, i shëndoshë dhe mbi peshë. Kishin...»





Конец ознакомительного фрагмента. Получить полную версию книги.


Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию (https://www.litres.ru/danilo-clementoni/kryqezimi-me-nibirun/) на ЛитРес.

Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.



VOLUMI 2/3 Një katastrofë e përmasave biblike po përgatitet të bjerë mbi planetin tonë. Por këtë herë tokësorët nuk do të jenë të vetëm. Në krah të tyre do të rreshtohen disa banorë të planetit Nibiru të cilët, duke vënë jetët e tyre në rrezik, do të përpiqen që të luftojnë kundër forcave të llahtarshme të natyrës që do të shpërthejnë. Në këtë episod të dytë të serisë ”Aventurat e Azakisit dhe Petrit” të dy alienët simpatikë do duhet t’u kthehen të gjithë eksperiencës dhe teknologjisë së tyre të jashtëzakonshme për t’u përpjekur që të ndalojnë atë çka ishte paralajmëruar të ndodhte në mënyrë të frikshme në episodin e mëparshëm të titulluar “Rikthim në Tokë”. Kthesa të papritura të ngjarjeve, rrëfime dhe rishtjellime të ngjarjeve dhe përjetimeve historike do ta mbajnë lexuesin me frymën pezull deri në rreshtin e fundit të romanit.

Një katastrofë e përmasave biblike po përgatitet të bjerë mbi planetin tonë. Por këtë herë tokësorët nuk do të jenë të vetëm. Në krah të tyre do të rreshtohen disa banorë të planetit Nibiru të cilët, duke vënë jetët e tyre në rrezik, do të përpiqen që të luftojnë kundër forcave të llahtarshme të natyrës që do të shpërthejnë. Në këtë episod të dytë të serisë ”Aventurat e Azakisit dhe Petrit” të dy alienët simpatikë do duhet t’u kthehen të gjithë eksperiencës dhe teknologjisë së tyre të jashtëzakonshme për t’u përpjekur që të ndalojnë atë çka ishte paralajmëruar të ndodhte në mënyrë të frikshme në episodin e mëparshëm të titulluar “Rikthim në Tokë”. Kthesa të papritura të ngjarjeve, rrëfime dhe rishtjellime të ngjarjeve dhe përjetimeve historike do ta mbajnë lexuesin me frymën pezull deri në rreshtin e fundit të romanit.

Как скачать книгу - "Kryqëzimi Me Nibirun" в fb2, ePub, txt и других форматах?

  1. Нажмите на кнопку "полная версия" справа от обложки книги на версии сайта для ПК или под обложкой на мобюильной версии сайта
    Полная версия книги
  2. Купите книгу на литресе по кнопке со скриншота
    Пример кнопки для покупки книги
    Если книга "Kryqëzimi Me Nibirun" доступна в бесплатно то будет вот такая кнопка
    Пример кнопки, если книга бесплатная
  3. Выполните вход в личный кабинет на сайте ЛитРес с вашим логином и паролем.
  4. В правом верхнем углу сайта нажмите «Мои книги» и перейдите в подраздел «Мои».
  5. Нажмите на обложку книги -"Kryqëzimi Me Nibirun", чтобы скачать книгу для телефона или на ПК.
    Аудиокнига - «Kryqëzimi Me Nibirun»
  6. В разделе «Скачать в виде файла» нажмите на нужный вам формат файла:

    Для чтения на телефоне подойдут следующие форматы (при клике на формат вы можете сразу скачать бесплатно фрагмент книги "Kryqëzimi Me Nibirun" для ознакомления):

    • FB2 - Для телефонов, планшетов на Android, электронных книг (кроме Kindle) и других программ
    • EPUB - подходит для устройств на ios (iPhone, iPad, Mac) и большинства приложений для чтения

    Для чтения на компьютере подходят форматы:

    • TXT - можно открыть на любом компьютере в текстовом редакторе
    • RTF - также можно открыть на любом ПК
    • A4 PDF - открывается в программе Adobe Reader

    Другие форматы:

    • MOBI - подходит для электронных книг Kindle и Android-приложений
    • IOS.EPUB - идеально подойдет для iPhone и iPad
    • A6 PDF - оптимизирован и подойдет для смартфонов
    • FB3 - более развитый формат FB2

  7. Сохраните файл на свой компьютер или телефоне.

Видео по теме - Portokalli – Episodi 3, Sezoni 33, 15 Mars 2020

Книги автора

Рекомендуем

Последние отзывы
Оставьте отзыв к любой книге и его увидят десятки тысяч людей!
  • константин александрович обрезанов:
    3★
    21.08.2023
  • константин александрович обрезанов:
    3.1★
    11.08.2023
  • Добавить комментарий

    Ваш e-mail не будет опубликован. Обязательные поля помечены *