Книга - Praca z relacjami lub Jak wziąć ślub. Część 2

Praca z relacjami lub Jak wziąć ślub. Część 2
Anastasiya Kolendo-Smirnova


Ta książka jest kontynuacją treningu i eksperymentu rozpoczętego w części 1: "Pogodzić się z rozstaniem". W pierwszej współczesny psycholog szczerze opowiada o tym, jak przebiega proces przepracowywania siebie po rozstaniu z ukochaną osobą. Czytelnik otrzymuje również konkretne zadania, których celem jest stworzenie szczęśliwej kochającej rodziny. W tej książce trwa psychologiczna praca nad sobą, a teraz zadaniem jest nauczyć się kochać siebie i nie pozostawać w związku, w którym ból i cierpienie. Przetłumaczone na język polski z pomocą tłumacza.





Anastasiya Kolendo-Smirnova

Praca z relacjami lub Jak wziąć ślub. Część 2












WSTĘP


W pierwszej części książki „Just Married. Przetrwanie rozstania”, podzieliłam się z czytelnikami technikami psychologicznymi i technikami przepracowania postaw, które przeszkadzają w małżeństwie. Opisałam również pracę z własną sytuacją osobistą związaną z doświadczeniem separacji. Pierwsza część książki zakończyła się tym, że miałam uczucia do mojego byłego chłopaka. W tym samym czasie rozpocząłem nowy związek.

Szczęśliwe zakończenie, pomyślałbyś? To nie jest takie proste! Praca, którą wykonałam uświadomiła mi, że mam skłonność do wchodzenia w neurotyczne związki i bez pracy nad tym aspektem raczej nie uda mi się stworzyć czegoś harmonijnego, dobrego i zdrowego w moim życiu osobistym. Mój „eksperyment” jest więc pracą w toku. Opisuję to tutaj, w drugiej części książki, a Ty masz możliwość prześledzenia tego procesu i być może nauczenia się czegoś nowego, przydatnego i ciekawego.

Celem eksperymentu w tej części książki jest nauczenie się akceptacji i miłości do siebie tak bardzo, że już nigdy nie staniesz się neurotycznie uzależniony od związków. Książka jest nie tylko eksperymentem, ale i treningiem. Dlatego wszystkie treningi będziemy wykonywać wspólnie. Dla ułatwienia każdy rozdział książki opisuje konkretny dzień pracy i zawiera techniki, które najlepiej wykonać tego samego dnia. Jeśli dla ciebie, z jakiegoś powodu

Z powodów, które są niewygodne lub niemożliwe do wykonania, to dobrze! Zadania praktyczne wykonuj we własnym tempie, stopniowo.

Zacznę od zapisania swojego stanu emocjonalnego, a także tego, co dzieje się w tej chwili w moim związku. Ma to na celu ułatwienie śledzenia zmian w procesie wewnętrznej przemiany.

A więc zaczynajmy. Zacznę od opowiedzenia mojej historii. Z moim chłopakiem, z którym teraz próbuję zbudować harmonijny związek, poznaliśmy się na portalu randkowym, czasem do siebie dzwoniliśmy i trochę korespondowaliśmy. Nie byłam zainteresowana naszym związkiem. Nie zwracałem na niego zbytniej uwagi. Sytuację komplikował fakt, że mieszkaliśmy w różnych miastach. Ale pewnego dnia zadzwonił i powiedział, że chce mnie zobaczyć osobiście. W swoim dość napiętym grafiku wygospodarowałem dokładnie pół godziny na spotkanie. Nie więcej. Bo znowu nie mogłam poważnie traktować kogoś z innego miasta.

Spotkanie zostało zaaranżowane w kawiarni w centrum. Zapoznanie się ze sobą i kawa. Potem spacer. Wizyta w planetarium i wystawa chińskich lampionów. Potem kolacja. Wtedy…

Do dziś jesteśmy razem. Na początku było dobrze – euforia jak najbardziej. Ten młody mężczyzna wydawał się ulepszoną wersją byłego chłopaka, do którego uczucia przepracowywałam w pierwszej części książki. Okazało się, że to

imienników. Miałam sprzeczne uczucia w związku z nazywaniem drugiej osoby znanym imieniem. Łączy ich wiele pozytywnych cech charakteru. Było to zarówno zabawne, jak i przyjemnie zaskakujące. W miarę upływu czasu oczywiście mój obecny chłopak stawał się coraz bardziej widoczny jako niepowtarzalna jednostka z własnymi cechami osobowości i przejawami. Na mnie również zrobiło to duże wrażenie.

Wtedy poczułam, że zaczynam cenić nowy związek tak bardzo, że poczułam lęk przed jego utratą. Co to jest, ale pierwsze znaki ostrzegawcze, że mam skłonność do współuzależnienia? Przecież później będę tolerował rzeczy niewygodne lub nieakceptowalne dla mnie – właśnie po to, żeby nie stracić związku. Znów pojawią się zależności. Aby tego uniknąć, zacząłem tę książkę.

Przeciwwskazania do stosowania technik

Zdiagnozowana schizofrenia, zaburzenie urojeniowe, zaburzenie schizotypowe, paranoja, halucynacje, OCD (zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne), ciężkie schorzenia (wyraźne nieprawidłowości endokrynologiczne, temperatura ciała powyżej 36,6 stopni, nowotwory, choroby krwi, ciężkie choroby genetyczne, ciężkie następstwa udaru mózgu, urazy czaszkowo-mózgowe, demencja, oligofrenia, skłonności samobójcze, nadużywanie substancji.

leków, stosowanie hormonów i leków immunologicznych, niedawna chemioterapia, długotrwałe leczenie antybiotykami).




DZIEŃ PIERWSZY


Wypisz imiona osób, z którymi byłeś w związku. Wymień przy każdym imieniu to, z czego byłeś niezadowolony w tej sytuacji. Jeśli w tym momencie życia jesteś w związku, uwzględnij w nim swojego partnera i to, z czego jesteś z nim niezadowolony.

W tej chwili jestem całkowicie zadowolony. Z perspektywy czasu człowiek, z którym omawiałem rozstanie w pierwszej części książki, był żonaty i nie mógł uzyskać rozwodu. Naturalnie, było to dla mnie nie do przyjęcia. Wcześniej spotykałam się z facetem, który nie chciał mieć dzieci. Miałam problemy z intymnością z moim byłym mężem. I tak dalej – zawsze była jakaś przeszkoda, jakieś utrudnienie.

Teraz zwracam się do Ciebie z tym pytaniem: dlaczego byłeś (jesteś) w związku, z którym nie jesteś szczęśliwy? Przewiduję, że będziesz próbował racjonalizować i odpowiadać „Ale…". Coś w stylu: „Tak, mój mężczyzna jest chamski, ale zarabia tyle pieniędzy! Wszystko do domu, wszystko do rodziny! Z tego powodu poniższe przykłady będą nieco przesadzone. Pomogą one wyjaśnić, co próbuję powiedzieć.

A więc przykład pierwszy. Mąż bije żonę i dzieci. Cierpi, ale na pytanie dlaczego nie powinna odejść, usprawiedliwia się mówiąc, że bez wsparcia męża nie jest w stanie wychować i wykształcić swoich dzieci.

Przykład drugi. Żona długodystansowca utrzymuje intymne stosunki z innymi mężczyznami pod nieobecność męża, o czym wiedzą wszyscy we wsi. Mąż jest również świadomy tego, co dzieje się podczas jego nieobecności. Jest to dla niego frustrujące i przygnębiające, ale nie zrywa z żoną. Zapytany dlaczego, odpowiada, że nikt nie będzie na niego czekał tak jak ona.

Takich przykładów, jak widać, jest wiele. Możesz twierdzić, że rzeczywiście są tam poważne problemy, a Ty nie uważasz swojego za taki. Pamiętajcie jednak o znanym argumencie z żabą! Jeśli wrzucisz ją do zimnej wody, a następnie stopniowo podgrzejesz ją do temperatury wrzenia, żaba nie podejmie żadnej próby ratowania swojego życia. Po prostu nie czuje się zagrożony. Podobnie jest z niezdrowymi związkami. Człowiek grzęźnie w nich stopniowo, nie zdając sobie z tego sprawy.

Głównym wskaźnikiem, że jesteś w toksycznym, jak to się nazywa w społeczeństwie, jest fakt, że tolerujesz rzeczy, które są dla ciebie całkowicie niesatysfakcjonujące. Jeśli jesteś obecnie singlem lub w nowym związku w fazie „sweet-talk” (która trwa do roku), ale lista, którą sporządziłeś, również wskazuje na skłonność do bycia w neurotycznym związku,

Proponuję zacząć od przyznania się do tego przed samym sobą.

W żadnym wypadku nie sugeruję, żebyś podjęła natychmiastowe i zdecydowane działania, żebyś rozdarła się, żebyś wyszła ze związku. Wiesz dlaczego? To proste: bardzo szybko znajdziesz się w dokładnie takiej samej sytuacji. Problemy w tym przypadku, z reguły, mają jedno wspólne źródło: silną niechęć do siebie. Pozwolę sobie wyjaśnić: osoba, która kocha i ceni siebie, nie boi się wyrazić tego, czego chce lub potrzebuje. Jeśli nie otrzymuje dobrej odpowiedzi na swoje wiadomości, zmienia partnerów i odwrotnie. I na odwrót. Jak powiedział znany psycholog Michaił Łabkowski, neurotyk będzie wybierał między związkiem a sobą, a nie sobą.

Podsumowując, pierwszym krokiem w leczeniu uzależnienia jest przyznanie się do tego, że jest się uzależnionym. W tym przypadku mamy do czynienia z tzw. relacją „współuzależnienia”. Ich główną cechą jest „cierpię, ale nie mogę odejść”.

Przy okazji, jako specjalista od radzenia sobie z objawami psychosomatycznymi, mogę z całą pewnością stwierdzić, że pierwotną przyczyną niemal wszystkich problemów psychosomatycznych jest brak miłości. A w opisanych wyżej związkach nie można czuć się kochanym. Ale to już inna historia. Ale wspominam o tym tutaj tylko po to, by zwrócić uwagę, że rozwiązanie problemu relacji może mieć pozytywny wpływ także na zdrowie fizyczne.

Jeśli po wykonaniu tego prostego zadania stwierdzisz, że nie masz tendencji do tego rodzaju zależności, że zawsze byliście szczęśliwi pod każdym względem, a jeśli coś nie było satysfakcjonujące, to szczerze o tym mówiliście lub po prostu odchodziliście, gdy wasze wymagania nie były spełniane, to prawdopodobnie potrzebujesz mojej książki Gry dla par. Ma na celu wzmocnienie istniejących relacji lub tych, które dopiero zaczynają się kształtować w Twoim życiu.

Co powinieneś zrobić, jeśli zauważysz u siebie skłonność do współuzależnienia? Zacznij stopniowo pracować nad zmianą sposobu, w jaki czujesz się ze sobą. Kiedy zaczniesz naprawdę cenić siebie, inni będą robić to samo. Cierpienie nie będzie już miało tu miejsca.

Jeśli chodzi o mnie, to mam silne tendencje do tego typu współuzależnienia. To właśnie ten fakt skłania mnie do podjęcia następującego działania: rozpoczęcia pracy nad sobą w tym samym czasie co Ty. W pierwszej części książki zajmowałem się doświadczeniem separacji. Teraz zamierzam unikać niezdrowych związków w moim życiu. Taki jest cel drugiej części.

Obecnie spotykam się z moim nowym chłopakiem. Nie byliśmy ze sobą na tyle długo, aby ocenić i ocenić stopień wzajemnej zależności. Również mogę śmiało założyć, że część swoich problemów przepracowałem wcześniej za pomocą terapii poznawczo-obrazowej (CBT).

Można go porównać do broni samopowtarzalnej: może działać na rzeczy, z których możesz nie zdawać sobie sprawy.

Przyjrzyjmy się bliżej, czym tak naprawdę jest związek współuzależniony lub neurotyczny.

Nazywa się je współuzależnionymi, ponieważ dwie osoby są od siebie emocjonalnie zależne. Ta zależność jest tak silna, jakby to była jedna osoba, a nie dwie różne. W podobny sposób dziecko jest uzależnione od matki. Bez niej istnienie jest niemożliwe, więc ta silna więź jest zrozumiała. Ale silne uzależnienie osoby dorosłej od innej, do tego stopnia, że trudno sobie wyobrazić bez niej życie, jest postrzegane jako anomalia psychiczna – podobna do uzależnienia od hazardu, narkotyków czy alkoholu.

Te informacje są potrzebne, aby jasno zrozumieć: uzależnienie nie jest normą! Trzeba mieć tego świadomość. Jeśli osoba uzależniona uważa, że narkotyki są normą, nie ma korzyści z leczenia. Podobnie jest z uzależnieniami w sferze osobistej.

Nazywa się ją również związkiem neurotycznym. Przede wszystkim dlatego, że jest to równie duże odstępstwo od normy. Pozwolę sobie wyjaśnić nieco bardziej szczegółowo. Istnieje coś takiego jak człowiek zdrowy psychicznie. A są ludzie skłonni do neurotyzmu, do psychopatii… To wyjaśnienie może wydawać się surowe, ale robię to celowo, żeby nie zmylić czytelnika.

Neurotyk to osoba, która jest bardzo uzależniona od opinii innych, od okoliczności itp. Psychopata to druga skrajność. Jest to osoba, która w ogóle nie interesuje się normami społecznymi i odczuciami innych.

Co to jest nerwica? Czy takie informacje są nam w zasadzie potrzebne, a jeśli tak, to dlaczego? Dlaczego staram się zwrócić uwagę czytelnika na ten termin? Trwa na ten temat debata, mimo że istnieje już od ponad dwóch wieków. Nie będę teraz zajmował Twojej uwagi szczegółowym opisem symptomatologii nerwic i ich innych cech. Zadbam jednak o to, by wspomnieć o czymś, co do czego wszyscy dyskutujący na ogół się zgadzają: konflikt często leży u podstaw nerwicy. Mogą to być zarówno stłumione reakcje na okoliczności zewnętrzne, jak i wewnętrzna, zwykle nieuświadomiona sprzeczność. W takim przypadku sposobem na wyjście z nerwicy jest rozwiązanie konfliktu intrapersonalnego.

Powtórzę to jeszcze raz, żeby nic mi nie umknęło. Współzależne związki występują tylko u neurotyków. Psychopatów nie obchodzi, co się wokół nich dzieje, a zdrowy psychicznie człowiek nie będzie tolerował i cierpiał w milczeniu, jeśli nie jest z czegoś zadowolony. W konsekwencji nie znajdzie się w sytuacji, w której wybierze związek nad sobą. Nerwica to wewnętrzny konflikt, który wymaga uzdrowienia. Tylko poprzez powrót osoby ze stanu neurotycznego do zdrowego, normalnego stanu możemy zmienić scenariusz jej zaangażowania we współzależny związek.

Istotą nerwicy jest to, że człowiek znajduje się stale w stanie wewnętrznego konfliktu. Na przykład kobieta spotyka mężczyznę, który jest żonaty z inną kobietą. Jeśli kobieta ma skłonności do psychopatycznych zachowań, wysysa z niego pieniądze, zawstydza go nieodpowiednimi telefonami, ignoruje fakt, że żona mężczyzny może dowiedzieć się o związku, rodzina się rozpadnie, a dzieci zostaną bez ojca. Innymi słowy, nie obchodzi ją nic poza osobistym zyskiem i wygodą. Kobieta o zdrowych zmysłach nie rozpoczęłaby takiego związku. Zaproponuje mężczyźnie, by porozmawiać o ich przyszłości, dowiedzieć się, kiedy on zdecyduje się na rozwód. Co zrobi w tej sytuacji neurotyczna kobieta? Z jednej strony będzie chciała być z mężczyzną, ale z drugiej nie będzie chciała, zdając sobie sprawę, że on nie planuje lub nie zdecyduje się na opuszczenie rodziny.

W nerwicy zamknięte są więc dwa przeciwstawne pragnienia. Osoba z nerwicą będzie cierpiała z powodu niemożności wyboru. Stara się „ogarnąć” obie opcje.

Dlaczego nie można wybrać i zadowolić się jedną rzeczą? Czy tak trudno się zdecydować? Powód jest prosty: na głębokim poziomie w nieświadomości istnieje konflikt. Jest to konflikt między twoim tzw. światopoglądem a przekonaniami. Obraz świata kształtuje się przed ukończeniem trzeciego roku życia, jest to podstawowe postrzeganie siebie przez dziecko, innych i rzeczywistości. Głębsze przekonania kształtują się zwykle przed 12 rokiem życia.

Co się dzieje i między kim (lub czym) jest konflikt? Pokażę to na konkretnym przykładzie. Dziecko poniżej trzeciego roku życia czuje, że jego rodzice mają do niego dość chłodny stosunek. Jednocześnie są one podstawą jego istnienia w każdym sensie. Dziecko nie zdaje sobie jeszcze sprawy, ale czuje, że otaczający je świat jest zimny i nieprzystępny. On lub ona „decyduje”, że to jest norma, bo to mama i tata wymyślają dla niego świat.

Do dwunastego roku życia dziecko rozwija zrozumienie, co jest dobre, a co złe, jakie rodziny są dobre, a jakie złe. W dorosłości to właśnie te dwie części są w konflikcie. Jedna, ukształtowana przed ukończeniem trzeciego roku życia, która mówi, że najbardziej ukochany obiekt nie odczuwa w zamian ciepłych uczuć. Druga to ta, która uważa, że normalny związek jest pełen miłości i ciepła.

Czy zdajesz sobie sprawę, jak głęboko jest to zakorzenione? Dlatego zerwanie neurotycznego związku jest nieznośnie bolesne, niemal niemożliwe. Pozostawanie w nich jest równie bolesne. Taki jest cel leczenia. Naszym celem nie jest rozbicie Twojego obecnego związku, ale praca nad Twoimi neurotycznymi postawami i zastąpienie ich zdrowszymi.

Postaram się w przyszłości nie podawać zbyt wielu informacji teoretycznych. Ale szczególnie ten jeden, opisany powyżej, jest ważny dla zrozumienia, z czym mamy do czynienia i dlaczego tak trudno jest to zmienić. Jednak

Aby posunąć sprawy do przodu, konieczne są negocjacje z nieświadomymi, a jest na to kilka sposobów. W przypadku neurotyka doskonałą ilustracją impasu byłoby skrzyżowanie, przecięcie dwóch dróg. Człowiek stoi na skrzyżowaniu i spekuluje, co się stanie, jeśli wybierze jedną z nich. Argumentuje i tłumaczy, dlaczego żadna z dróg nie będzie mu odpowiadać. Nadal pozostaje tam, gdzie jest.

Podobnie osoba współuzależniona doskonale potrafi zracjonalizować swoje uzależnienie. Znajdują na to różne wytłumaczenia, ale nie opuszczają bolesnej relacji i nie akceptują jej całkowicie, aby zakończyć swoje cierpienie.

Przejdźmy od teorii do praktyki. Zaczynajmy!

Pierwsze ćwiczenie skupia się na samoakceptacji. Jest to odmiana „Domu” jako symbolu dramatycznego, który dobrze działa na poczucie własnej wartości. Za pomocą obrazów i symboli dajemy podświadomości polecenie zharmonizowania stanu wewnętrznego. Oczywiście wykonam z Tobą ćwiczenia.

Technika ta może być wykonywana jednocześnie z czytaniem. Spróbuj zapamiętać procedurę, a następnie w wygodnej pozycji i z zamkniętymi oczami wyobraź sobie, o czym jest mowa.

Instrukcje.

Wyobraź sobie, że stoisz na pięknej polanie. Zwróć uwagę na pogodę – jaka jest teraz? Jak to jest?

czy jesteś ubrany i masz na sobie buty? Co widzisz przed sobą? Jakie zapachy czujesz wokół siebie?

Pozostając na polanie, obróć się o 180 stopni. Przed sobą widzisz dom. Jak to jest? Czy wokół niego jest ogrodzenie? Kwietniki? Kwiaty? Jakie okna? Jaki rodzaj dachu? I najważniejsze: jakie uczucia u Ciebie wywołuje? Jeśli tych uczuć nie można określić jako zachwyt czy podziw, to trzeba wprowadzić zmiany, aby w końcu poczuć dokładnie te uczucia.

Po tym, jak zmienisz wszystko do swoich upodobań, wejdź do środka. Zobacz, co jest w przedpokoju, jak rezonuje z Twoją duszą. Włóż w to swoją wyobraźnię, uporządkuj, wyremontuj, zrób z tego miejsca coś zupełnie pozytywnego. Podobnie przejdź przez każdy pokój w swoim domu. Zbadaj je dokładnie, posłuchaj, co czujesz, i zmodyfikuj je w razie potrzeby. Twoim celem jest cieszyć się przestrzenią. Po holu wejściowym przejdź do salonu, potem do kuchni, następnie do sypialni. Po sypialni zejdź do piwnicy, a następnie na pierwsze piętro. Uporządkuj wszystko i wejdź na strych. Gdy i tam wszystko jest ładnie uporządkowane, wyjdź z domu i przyjrzyj się jeszcze raz elewacji. Zadbaj o to, aby wywoływał on na wskroś przyjemne odczucia. Następnie wróć na swoją wyimaginowaną polanę. Zakończ ćwiczenie.

Mój dom wyglądał tak. Zbudowano go z ciemnej bordowej cegły, a ściany pokryte były dzikimi winogronami, tak grubymi,

że ściany budynku są prawie niewidoczne. Zamieniłam go w bajkowy zamek z kreskówki Disneya. Salon, z szerokimi schodami, wygląda jak duży hol z mnóstwem książek. To raczej duża biblioteka. Zostawiłem to w ten sposób, ponieważ było to środowisko, które ze mną rezonowało. Kuchnia jest nowoczesna minimalistyczna, bardzo lekka i nie przypomina „bajkowej” kuchni zamkowej. Wyobrażałem sobie, że jest to bardziej biuro. To sprawiło, że poczułem się bardzo entuzjastycznie i postanowiłem, że tak pozostanie. Sypialnia wywoływała seksualne myśli i pragnienia. Spojrzałam w lustro, ale nie podobało mi się moje odbicie. Więc „zmieniłam” się i nie narzekałam na otoczenie.

Piwnica była schludnie ułożona i oświetlona. Jednak nie dawało mi to najlepszych odczuć i nie chciałem tam długo przebywać. Nie rozumiałam, co można zmienić, bo wyposażenie i remonty były doskonałe.

Na piętrze znajdował się pokój rekreacyjny, gabinet do pracy, sala kinowa, pokój sportowy oraz garderoba ze stołem do makijażu. Wszystko mi się w nim podobało.

Strych sprawił, że poczułam się smutna. Uporządkowałam ją i unowocześniłam, ale tęsknota pozostała.

W sumie mogę powiedzieć, że wyszłam z domu z przyjemnymi uczuciami. Być może za jakiś czas ponownie wykonam to ćwiczenie.




DZIEŃ DRUGI


Ogólnie przyjmuje się, że symbole używane w ćwiczeniu „Dom” mają standardową transkrypcję. Dom na zewnątrz to twój stosunek do siebie, twój wygląd. Uczucia, które odczuwałeś, gdy patrzyłeś na dom, to twoje postrzeganie siebie. Salon jest tym, co pokazujesz innym. Kuchnia – czynności, praca. Jeśli wszystko jest czyste i nie gotowałeś od jakiegoś czasu to prawdopodobnie nie jest to miejsce w Twoim życiu w tej chwili. I na odwrót. Jak bardzo lubisz przebywać w swojej kuchni? Czy chcesz tam zostać na dłużej? Jest to nastawienie do pracy. Sypialnia symbolizuje Twoje życie prywatne. Piwnica reprezentuje nieświadomość, a strych twoje dzieciństwo. Pierwsze piętro reprezentuje Twoją pasję, relaks, rzeczy, które wkładasz w swoje życie. Czasami ludzie nie mają pierwszego piętra lub jest ono przeznaczone tylko dla dzieci, gości, mężów i tak dalej. W takim razie zdecydowanie powinieneś wprowadzić jakieś zmiany i zrobić coś dla siebie.

Możesz wykonywać to ćwiczenie tak długo i tak często, jak to konieczne, aby stworzyć przyjemne uczucie i emocje z zewnątrz i wewnątrz domu.

Na tym etapie pracujemy nad zmniejszeniem znaczenia partnera, obecnego lub hipotetycznego. Ponadto postaramy się zmniejszyć wewnętrzne napięcie, które powstaje w wyniku konfliktów emocjonalnych. Wykonamy również ćwiczenie zwiększające poczucie własnej wartości.

Technika ta nosi nazwę „Ekspresja trzyczęściowa”. Jego celem jest pomoc w harmonizacji stanu wewnętrznego i zmniejszenie poziomu mini-konfliktów. Autorką techniki jest Anna Jakowenko. Jak sama nazwa wskazuje, jest to oświadczenie składające się z trzech części. Technika ta jest wykonywana przez co najmniej dwa tygodnie. Twoim zadaniem jest ciągłe analizowanie swoich uczuć, zarówno negatywnych, jak i pozytywnych, a także neutralnych. Odbywa się to poprzez zadanie i udzielenie odpowiedzi na trzy pytania.

W tym okresie (minimum cztery do dziesięciu dni), podczas przeżywania jakichkolwiek znaczących emocji, osoba powinna zadać sobie następujące pytania:

– Uczucia – co teraz czuję? Na tym etapie osoba uczy się werbalizować swoje emocje i doświadczenia.

– Fakt – dlaczego tak się czuję? Co jest pozorną przyczyną moich uczuć?

– Co to oznacza dla mnie? Jest to głębsze wyjaśnienie, dlaczego ta emocja jest obecna.

Konkretny przykład realizacji techniki:

– Jestem zadowolony.

– Bo dwie moje książki wyszły dziś w wersji audio.

– Dla mnie oznacza to, że moje wysiłki nie poszły na marne.

Albo:

1. Jestem zdenerwowany. 2. Bo nie dotrzymałeś obietnicy. 3. Dla mnie oznacza to, że mnie nie potrzebujesz, że nie masz znaczenia.

Kolejna technika, którą chciałbym Ci zaproponować, ma na celu zwiększenie Twojej pewności siebie. Możesz użyć metaforycznych map, zdjęć lub jakiegokolwiek portretu, który masz pod ręką. Alternatywnie można użyć zwykłych kartek papieru z napisem na nich.

Wybierz portret, który symbolizuje Cię w danym okresie. Następnie portret przedstawiający Cię w pożądanym stanie – pewność siebie, akceptacja siebie, miłość do siebie. Jeśli nie masz obrazu, weź kilka kartek papieru. Na jednej napisz „Jestem dzisiaj”, a na drugiej „Pewny siebie”. Umieść je w pewnej odległości od siebie: powinno to reprezentować twoje wyobrażenie o tym, jak blisko lub jak daleko w twoim umyśle jesteś od pożądanego obrazu w tej chwili.

Opisz szczegółowo każdy z obrazków. Jeśli pracujesz z kartkami papieru, stań na jednej z nich i opisz jak to jest być „Ja dzisiaj”. Kolejnym krokiem jest przejście do arkusza „Pewność siebie”, udawanie, że można zrozumieć, jak to jest być nią, czuć się jak ona.

Kolejnym zadaniem jest przesunięcie tych obrazów jak najbliżej, ale stopniowo. Należy to zrobić poprzez

Pytamy najpierw o pierwszy obraz w stosunku do drugiego, jakie są między nimi różnice? Odpowiadamy w jego imieniu. Następnie zadajemy to samo pytanie drugiemu obrazkowi. Kolejnym krokiem jest pytanie o podobieństwa między dwoma obrazkami. Dopiero po tym decydujemy, czy możemy je do siebie zbliżyć, czy nie, na podstawie tego, co czujemy. Działania wykonujemy w ten sposób aż do momentu, gdy będą one jak najbardziej zbliżone do siebie. Czasami wykonanie ćwiczenia może zająć kilka dni. Po prostu wróć do tych zdjęć, gdy będziesz miał czas, i kontynuuj stopniowe przesuwanie ich jak najbliżej siebie.

Gdy zdjęcia są już razem, przechodzimy do kolejnego kroku: naszym zadaniem jest znalezienie trzeciego portretu, który łączy te dwie postaci w jednej osobie. Gdy już wybierzesz portret, opisz go szczegółowo. Jeśli wykonujesz ćwiczenie na kartkach papieru, weź trzecią kartkę, stań na niej i opisz tę nową osobę. Na tym kończy się ćwiczenie. Nie ma potrzeby powtarzania tego po raz kolejny. Chyba, że po jakimś czasie, jeśli chcesz. Ale znowu, nie jest to konieczne.

Zadanie to wykonam na kartach metafor.

Mój wybór to zdjęcie dziewczynki, która wygląda jak ja dzisiaj. Dodam do niej zdjęcie małej dziewczynki. Takie połączenie pomoże stworzyć obraz siebie w obecnym okresie czasu. „Jestem pewny siebie” – wybrałem metaforyczny obraz z tej samej talii

Dwa „portrety” znajdowały się dość blisko siebie, dosłownie dwie dłonie od siebie. Dwa „portrety” znajdowały się dość blisko siebie, dosłownie dwie dłonie od siebie.

Na początku opisuję siebie w dzisiejszych kartach, co jest niezbędne do „aktywowania” kart. Czyli: ładna i dość pewna siebie, inteligentna i wyrozumiała kobieta. Jednocześnie mała dziewczynka, delikatna i bezbronna.

Karta o znaczeniu „Jestem pewna siebie” pokazuje kobietę pogodną, w pewnym stopniu zamkniętą, pewną siebie i swoich sił i moim zdaniem trochę niebezpieczną.

Teraz pytam każdego z nich po kolei o ich podobieństwa i różnice.

S (dziś): Jesteśmy podobne w tym, że obie jesteśmy kobietami.

U (Reliant): Nasze podobieństwa polegają na wiedzy i inteligencji. S: Nasza różnica polega na tym, że ja jestem blondynką, a ona brunetką. U: Ona jest podzielona na dwie „połówki”, a ja jestem cały.

Po zidentyfikowaniu podobieństw i różnic staram się zorientować, czy istnieje możliwość ich wystąpienia. Po ich analizie zdaję sobie sprawę, że byłoby to przedwczesne. To są zbyt różne „hipostazy”. I choć są ze sobą dość blisko, nie są jeszcze gotowi na przecięcie dystansu. Cóż, to też jest wynik.

Będę kontynuował swoją pracę: „hipostazy” znów odpowiadają na pytania.

S: Jesteśmy podobne w tym, że obie jesteśmy piękne.

W: Oboje wiemy, czego chcemy.

S: Jestem bardziej miękki i delikatny w swoich metodach osiągania celów.

W: Łatwo się myli i dezorientuje. To na mnie nie działa.

Na tym etapie wydawało mi się, że obie są narysowane bardzo podobnie. Z tego powodu można je znacznie przesunąć, tak jakby były na tym samym obrazie. Odległość między dwoma „gusłami” zmniejsza się do pół dłoni.

C (teraz odpowiedzi udziela „dziecko” z karty dodatkowej): Jesteśmy podobni z wyglądu.

U: Rzeczywiście mamy takie same fryzury. Wygląda na to, że jestem dorosłym „babiarzem”.

S: Ja potrzebuję uwagi i opieki, a ona nie.

U: Oni przejmują się opiniami innych ludzi, ale ja nie.

W tym momencie „dziecko” przesunęło się jak najbliżej karty symbolizującej mnie „pewną siebie”. Widać było, że to ta sama osoba, ale w różnym wieku. Natomiast karta „blondynka” pozostała na swoim pierwotnym miejscu.

Znów odpowiedzi na pytania:

S: Jesteśmy w tym samym wieku.

U: Oboje jesteśmy bystrzy, niekonwencjonalni.

S: Ja przypominam dzień, a ona przypomina noc.

W: Ona jest otwarta i ufna, a ja nie.

Teraz wygląda mi na to, że mają taki sam makijaż na oczach. Obrazy są jeszcze bliżej, teraz oddzielone jednym palcem. Chwilami wydaje się, że to ta sama kobieta, tylko z innym kolorem włosów.

Odpowiedzi „hipostaz” na pytania:

S: Oboje mamy duże rysy twarzy.

U: Oboje mamy przenikliwe spojrzenie.

S: Moje zdjęcie jest na zielonym tle, a jej jest białe.

U: Na rysunkach mamy różne oświetlenie.

Karty leżą teraz płasko obok siebie. Wydaje mi się, że „blondynka” jest podobna stylistycznie do „baby”, której wizerunek od dawna jest bliski „pewniakowi”. Oznacza to, że czas zakończyć ćwiczenie. Aby to zrobić, należy wybrać nowy portret – symbol osoby, której wizerunek łączy się z obrazami na kartach, z którymi się pracowało.

Przy drugim podejściu udało mi się znaleźć kartę, która mi się podoba i w której dobrze się czuję. Łączy w sobie ładny charakter i pewność siebie. Nowy

„Hipostaza” rozumie, czego chce. Nie jest on zamknięty ani odizolowany od innych. Można powiedzieć, że łączy w sobie cechy pozostałych głosów, ale wciąż pozostaje w granicach.

Kolejne ćwiczenie ma na celu wyćwiczenie umiejętności zmniejszania znaczenia swojego prawdziwego, byłego lub przyszłego partnera. Technika ta jest wykonywana tak często, jak to możliwe, aż do osiągnięcia łatwości w procesie.

Instrukcje.

Zamknij oczy i wyobraź sobie swojego partnera w odległości dwóch, trzech metrów od Ciebie. Wyobraź sobie, że twoja miłość do niego lub do niej wychodzi z twojej piersi jako promień. Jaka to moc? Jaka siła? Jaka jest jego średnica? Możliwe, że Twój partner również wysyła w Twoim kierunku prąd miłości. Jeśli tak jest, przyjrzyj się, jak to wygląda. Czy prądy mają jednakową siłę?

Kolejnym zadaniem jest pozwolenie na całkowite wyczerpanie się Twojego przepływu. Jeszcze lepiej – pozwól, aby wróciło do Ciebie, tak jakbyś je „ściągał” z powrotem. Wykorzystaj do tego etapu pracy nie tylko swoją wyobraźnię, ale także realne odczucia w swoim ciele, w okolicach klatki piersiowej. Nie martw się: jeśli potrzebujesz przywrócić „przepływ miłości”, możesz to zrobić później. Ale na tym etapie powinieneś nauczyć się, jak go zmniejszyć, a lepiej całkowicie usunąć.

Tak więc, po usunięciu promienia pochodzącego z serca, przechodzimy do drugiej części ćwiczenia. Wyobraź sobie, że jesteś malutką kopią siebie. Jeden —

Umieść kopię w dłoni. Niech się rozejrzy, będzie świadoma siebie, zrozumie czym jest to miejsce – palma. Następnie poproszę cię o wyobrażenie sobie siebie jako symbolu. Będzie to pierwsza rzecz, która pojawi się w Twojej głowie. Umieść symbol w przestrzeni w swoim umyśle, blisko miejsca, w którym jesteś „malutki” stojąc na własnej dłoni. Zbadaj szczegółowo symbol, zbadaj go. Następnie użyj wyobraźni, aby stworzyć symbol swojego partnera, osoby, którą wyobraziłeś sobie w pierwszej części ćwiczenia. Ten symbol powinien być również pierwszym obiektem, który przychodzi na myśl.

Teraz porównaj te dwa symbole. Który z nich jest większy, jaśniejszy, intensywniejszy? Mentalnie przesuń energię ze swojego symbolu do symbolu partnera, jednocześnie obserwując jak się czujesz i odczuwasz. Można to zrobić poprzez zmniejszenie, rozjaśnienie, nasycenie. Następnie włóż swoją energię z powrotem w swój symbol i również obserwuj, jak się z tym czujesz. Powtórzyć proces kilka razy.

Teraz powiem ci tak: to ty nadajesz znaczenie tej osobie i temu symbolowi. Tak jak jesteś w stanie przenieść energię z jednego symbolu na drugi, możesz zrobić to samo w rzeczywistości, zmieniając swój stosunek do drugiej osoby.

Spróbuj następująco: „Wpompuj całą energię z symbolu partnera w swój własny – tak, aby

jego symbol całkowicie zniknął. Następnie włącz swoje „malutkie” ja, to, które pozostaje w dłoni. Pozwól maluchowi „wejść” w swój symbol i wchłonąć go całkowicie. Gdy energia symbolu zostanie wchłonięta, otwórz oczy i zakończ ćwiczenie.

Wykonałem to ćwiczenie wyobrażając sobie osobę, z którą byłem w związku. Nasze prądy były równe. Wyobraziłam sobie siebie jako serce, a on pojawił się w moim umyśle jako świetlisty krąg. Po ćwiczeniach czułem się przyjemnie, trochę sennie.

Pierwszy i drugi dzień naszej pracy dobiegł końca. Ćwiczenia, które wykonywaliśmy w tym okresie były dość łatwe. Można powiedzieć, że były rozgrzewkowe lub przygotowawcze. Jutro jednak czeka nas poważniejsze i bardziej dogłębne studium. Do zobaczenia wkrótce!




DZIEŃ TRZECI


Jak wspomniałem wcześniej, dziś rozpoczynamy stopniowy i płynny proces pracy nad podstawowym konfliktem wewnętrznym, który prowadzi do współuzależnienia. To jest relacja z rodzicami. Dziś wykonamy kilka technik pracy nad relacją z rodzicem płci przeciwnej.

Chciałabym też dodać, że jeśli zostałeś wychowany przez osoby inne niż Twoi prawdziwi rodzice (np. z

Jeśli masz dziadka, który mieszkał z Tobą, innych krewnych, którzy byli dla Ciebie znaczącymi postaciami w dzieciństwie), nad relacją z nimi należy pracować dodatkowo, poza główną pracą, ale przy użyciu tych samych technik, które stosujemy z rodzicami. Mój dziadek był bardzo ważną postacią w moim dzieciństwie. W związku z tym będę pracować również nad moimi relacjami z nim. Jedyną kwestią, o której należy wspomnieć jest to. W przypadku, gdy ćwiczenie na pracę nad związkiem z jedną osobą wywołało u Ciebie bardzo silne emocje, nie wykonuj tego samego dnia ćwiczenia na związek z drugą osobą. Odczekaj dzień lub dwa zanim to zrobisz.

Bierzmy się do pracy.

Pierwsze zadanie będzie takie. Przedstaw swoją relację z ojcem (matką, jeśli jesteś mężczyzną) w meta-ramie. A co jeśli się nie porozumiecie, albo jeśli ojciec już nie żyje? W każdym razie pomyśl o metaforze, która mogłaby opisać to, co czujesz do swojego ojca. Jeśli nie czytałeś pierwszej części książki, to powiem Ci, że w tej pracy wykorzystujemy metodę CAT (Cognitive Imagery Therapy).

W moim przypadku ten obszar relacji jest bardzo dobrze rozwinięty. Obrazek powstaje więc taki: mała dziewczynka wyciąga rękę do ojca, by go przytulić, wznosząc się na czubkach palców. Przytula ją z powrotem, pochylając się.

Ważne jest, aby w powyższym wyobrażeniu przedstawić postawę wobec ojca na tym etapie życia. Definiowanie

z obrazkiem, zastanów się, jakie uczucia wywołuje w Tobie. Czy są one pozytywne czy negatywne? Jeśli czujesz się dobrze na zdjęciu, ćwiczenie jest dla Ciebie skończone. Jeśli metafora sprawia, że czujesz się niekomfortowo i negatywnie, będziemy ją kontynuować.

Aby to zrobić, musisz zmienić jeden element w obrazie już teraz, tak aby poczuć się trochę milej dla siebie i postaci w nim występujących.

Choć mój obrazek wywołuje przyjemne i ciepłe uczucia, to jeszcze przyjemniej byłoby, gdyby tata wziął dziecko na ręce i przytulił. Byłaby to zmiana jednej czynności (elementu).

Przypomnę, że zmiana to działanie, przekształcenie jednego elementu w inny, przeniesienie obiektów do innej przestrzeni lub czasu itd.

Po tym, jak zdjęcie sprawiło, że poczułeś się choć trochę bardziej pozytywnie, dokończ pracę. Tylko na dziś, oczywiście. Jutro wrócimy do pro-cesu i zmienimy jeszcze jeden element. Każdego dnia będziemy stopniowo przekształcać obraz. Będziemy kontynuować ten proces, dopóki obraz nie będzie czysto pozytywny. Zacznij od miejsca, w którym skończyłeś poprzedniego dnia.

Aby przepracować moją relację z dziadkiem (obecnie nieżyjącym), wybrałem następujące mea-…

Mała dziewczynka zanurza w morzu papierową łódź jako wiadomość dla świata. Świat odpowiada dobrą pogodą, pięknem przyrody i innymi przejawami. Stworzona przeze mnie metafora wywołuje jedynie pozytywne odczucia i emocje i nie wymaga dalszych przekształceń.

Drugie dzisiejsze ćwiczenie polega na narysowaniu relacji z rodzicem płci przeciwnej. Do stworzenia rysunku użyj dowolnego medium. Ale ideałem byłoby rysowanie ołówkami na kartce A4. Nie musisz umieć rysować, umiejętności nie są ważne. Ważne jest jednak, aby wybrać kolory, które wyrażą uczucia, jakie w danej chwili żywisz do swojego rodzica. Niech to będą symbole, bazgroły czy kalki, kształt nie jest ważny, gdy chcemy wyrazić swoje emocje na papierze.

Po wyrażeniu swoich uczuć w rysunku, przyjrzyj się dokładnie powstałemu obrazowi. W tym celu obróć kartkę, przyjrzyj się jej, odpowiedz na pytanie, jak wygląda? Co mógłbyś świadomie dodać, aby było pięknie? Zmodyfikuj lub dodaj to, co uważasz za konieczne. Twoim celem jest nadanie obrazowi większego znaczenia. Dodawaj dalej, używając tylko emocji. Potem znów spróbuj nadać sens bazgrołom i świadomie dopisz to, czego brakuje. Kontynuuj naprzemiennie, aż poczujesz się senny lub bardzo spokojny. W tym momencie ćwiczenie jest zakończone.

Na czym skończyłem? Wykonałam ćwiczenie polegające na narysowaniu marchewki i meduzy. A potem zastanawiałam się, dlaczego marchewka i meduza? Przypomniały mi się dwie rzeczy z mojego życia. Pierwsza miała miejsce w dzieciństwie, kiedy bardzo bałam się meduz. Ojciec zabrał mnie do morza z dala od brzegu i zostawił na płytkiej wodzie. Zanim dotarłem na ląd, zdążyłem zaprzyjaźnić się ze wszystkimi meduzami wokół mnie. A potem nawet zabrałam kilka ze sobą w torbie.

I drugi incydent. Jako dorosła osoba pokłóciłam się z tatą o to, jak obierać marchewki. Ten drobny incydent stał się podstawą do stworzenia rysunku.

Symbole, które otrzymasz, mogą mieć konkretne znaczenie. Nie trzeba jednak próbować ich zrozumieć, rozszyfrować, zinterpretować. To ćwiczenie jest dobre do obudzenia nieświadomych wspomnień, które musimy przepracować i uczuć z nimi związanych.

Pracując nad relacją z dziadkiem, dowiedziałem się ciekawej rzeczy. Mój były chłopak skojarzył mi się z moim dziadkiem, bo ich urodziny są w tym samym dniu. Były też bardzo podobne pod względem osobowości i nastawienia do mnie. Powiedziałam nawet żartobliwie facetowi, że zakochałam się w nim, bo jest „moim dziadkiem”. Kiedy zaczęłam rysować „relacje z dziadkiem”, nagle przypomniałam sobie o moim byłym kochanku. W konsekwencji przypomniałam sobie wszystkie szczegóły mojego związku z nim.

Z tego powodu kolejnym zadaniem na dziś będzie wykonanie nieświadomego ćwiczenia na ojca-partnera (jeśli jesteś obecnie w związku). Jeśli jesteś singlem, mam jeszcze dwie techniki, które przyspieszą pojawienie się partnera w Twoim życiu. Kiedy już go masz, upewnij się, że wracasz do ćwiczenia, które pomijasz.

Ćwiczenie dotyczące rozdzielenia obrazu partnera i rodzica oparte jest na technikach psychologa Konstantina Dovlatova. Odbywa się to za pomocą map metaforycznych. Alternatywnie można wykorzystać zdjęcia. Można też po prostu wyobrazić sobie obrazy twarzy ludzi w dłoniach i poruszać dłońmi w trakcie wykonywania tej czynności.

Wybierz więc otwarcie i świadomie z talii kart meta-foiroir lub zestawu dowolnych zdjęć lub kart wizerunek osoby symbolizującej Twojego rodzica. Osobno wybierz zdjęcie swojego partnera. Dwa obrazki umieszczamy na stole jak najbliżej siebie. Jeśli nie jesteś w stanie znaleźć obrazka, to twarze znajdują się w dłoniach, a dłonie są przesuwane razem. Następnie podaj opis każdego z nich.

Kolejny krok: podobnie jak we wczorajszym ćwiczeniu, gdy zbliżyliśmy karty do siebie

Karty „dziś” i „pewny siebie” są wyciągnięte jak najdalej od ojca i partnera. Karty służą również do pokazania ojca i partnera w jak największym odstępie od siebie.

Zmienia się tylko to, że wczoraj odpowiadaliśmy w imieniu ludzi na mapie, dziś odpowiadamy w swoim własnym imieniu. W tym przypadku zamierzam „rozwieść” obraz dziadka i byłego chłopaka.

Wybrałam dwie karty. Wizerunek dziadka to życzliwy, spokojny, starszy mężczyzna o uduchowionym spojrzeniu. Wizerunek chłopca to młoda i uśmiechnięta „modnisia”. Podobieństwo obrazków polega na tym, że oba są narysowane w ten sam sposób. To co ich różni to wiek. Poszerzyłem karty, tworząc między nimi odległość około pół karty.

Pracuję nad tym. Podobieństwo obrazów polega na tym, że spojrzenie skierowane jest w jednym kierunku. Różnica polega na tym, że jeden jest bardzo miły, a drugi raczej chytry. Nazywa się,

„on my mind”. Ponownie rozmieszczam obrazy w odległości pięciu kartek między nimi.

Kolejną wspólną cechą jest możliwość bycia stylowym. Różnica polega na stopniu otwartości: wizerunek dziadka jest otwarty, partnera – zamknięty i powściągliwy. Rozdzielam je trochę bardziej. Co jeszcze mają ze sobą wspólnego? Nie mogę znaleźć nic wspólnego, wszystko jest inne. Rozdzielam więc obrazy, umieszczając je po różnych stronach stołu i na tym kończy się ćwiczenie. W przypadku mojego ojca ten wątek jest dość dobrze rozwinięty. Postanowiłam jednak wykonać ćwiczenie z wizerunkiem mojego obecnego partnera.

Wybrałam dwie karty obrazkowe i położyłam je obok siebie. Wizerunek ojca – życzliwy, spokojny, uśmiechnięty

i otwartej osoby. Partner ma chytre mrużenie oczu, jakby coś ukrywał. Są podobni w tym, że obaj są mężczyznami. Niepodobieństwo wyraża się w ich odcieniach kolorystycznych. Można je więc odsunąć od siebie na niewielką odległość, mniej więcej na tyle, na ile zmieści się kolejna karta.

Prace trwają. Oba obrazy są podobne przez kierunek spojrzenia i zwrot głowy, ale nie przez to, że jeden jest bardzo spokojny, a drugi nerwowy i spięty. Postanawiam zwiększyć odległość między nimi i ponownie rozsuwam karty. W odległości między nimi zmieszczą się teraz trzy inne karty.

W kolejnym etapie nie mogę znaleźć między nimi nic wspólnego. Zastanawiam się przez dłuższą chwilę, próbując coś wymyślić. Są one rysowane w podobnym stylu jak wszystkie karty w tej talii. I nie są podobne do niczego innego! Na przykład jeden jest intelektualistą, drugi praktykiem i realistą. Jeden intelektualista, drugi człowiek z klasy robotniczej. Jeden jest technikiem, drugi humanistą itd. Mogę je w ten sposób bardzo daleko podzielić.

Nie stwierdziłem, aby ćwiczenie było bardzo trudne do wykonania. Jak wspomniałem wyżej, w przeszłości musiałem pracować nad relacjami z ojcem. Przed ćwiczeniami wszyscy moi chłopcy bardzo przypominali mojego ojca, zarówno z wyglądu, jak i z charakteru. Teraz sytuacja się zmieniła.

Wieczorem wykonaj jedno z moich ulubionych ćwiczeń – „Mapę”. Instrukcja do ćwiczenia

Wskazane jest odczytanie go na magnetofonie i słuchanie z zamkniętymi oczami.

Więc zaczynamy.

Instrukcje.

Zamknij oczy i zrelaksuj się. Obserwuj uważnie swój oddech. Wyobraź sobie, że jesteś w przestrzeni, w której nie ma ścian, nie ma sufitu, jest tylko podłoga pod twoimi stopami. Będąc tam, mentalnie powiedz do przestrzeni, że chciałbyś mieć związek, spotkać kogoś, kogo kochasz. Ale na razie coś nie gra. Teraz spójrz w dół. Zobaczysz, że u twoich stóp leży zwój. Zaczyna się rozwijać i wypełniać przestrzeń na podłodze. Rozszerza się, powiększa. Zauważyłeś, że stoisz na ogromnej mapie. Jest to mapa twojej podróży w kierunku związku

Teraz masz możliwość obserwowania, jak mapa ożywa. Przed sobą widzisz nieznany krajobraz. Wszystkie obiekty na mapie stają się trójwymiarowe i realne. Stoisz tam i obserwujesz proces. Przyjrzyj się uważnie – tam, w oddali, jest Twój przyszły partner. Czy jest dobrze widoczny z miejsca, w którym stoisz? Czy może coś zasłania mu widok? Czy chcesz iść ścieżką, która prowadzi do Niego? Jakie uczucia wywołuje u Ciebie ta ścieżka?

Stojąc w miejscu, obróć się o 180 stopni i zobacz co jest po tej stronie? Czy podoba ci się to, co widzisz? Jakie emocje odczuwasz?

patrząc na to? W tym, co widzisz, zmień jeden szczegół, tylko jeden! Konieczne jest, aby obraz przed oczami był przyjemniejszy. Można go zmieniać, dodawać lub odejmować elementy, przybliżać lub oddalać widok. Celem jest uzyskanie pozytywnego wrażenia z obrazu.

Teraz znów obróć się o 180 stopni i zobacz, czy coś się zmieniło w tym kierunku. Czy nastąpiła zmiana w sposobie odczuwania tej drogi? A może nastąpiła zmiana w samych obiektach? Czy nastąpiła zmiana? A może wszystko pozostało bez zmian?

Oznacz czymś punkt, na którym stoisz, aby łatwiej było go później znaleźć. W tym momencie w myślach możesz zawiązać flagę lub narysować znak. Po oznaczeniu punktu startowego w taki sposób, aby można było do niego łatwo wrócić, razem z nim zaczniemy się nad nim wspinać. Wygląda to tak, jakbyś powoli startował w balonie lub w przezroczystej windzie. Kiedy jesteś wystarczająco wysoko, możesz zobaczyć rzeczy, które wcześniej były poza zasięgiem twojego wzroku. Możesz wyraźniej zobaczyć drogę do swojego celu, zobaczyć i poczuć, co Ci się w nim podoba, a co nie.

Widziałeś i czułeś tę drogę. Teraz masz okazję zmienić ją tak, abyś chciał po niej chodzić. Podczas gdy będziesz to robił, podam Ci przykłady, jak inni zmienili swoją drogę.

Niektórzy zamienili gęsty i straszny las na piękny park ze ścieżkami i fontannami. Jedni zamieniliby skaliste, przerażające góry na paryską ulicę z pięknymi kawiarniami i kwiatami na balkonach, inni zastąpiliby dziwne, abstrakcyjne postacie jaskrawymi kolorami i ciekawymi kształtami zabawek. A innym razem ponura ścieżka przez odległą wioskę zmienia się w gładką drogę prowadzącą do parku rozrywki. Najważniejsze jest to, że po wprowadzeniu zmian chce się tam jechać.

Teraz, gdy już to zrobiłeś, zacznij stopniowo schodzić do punktu, w którym stałeś wcześniej. Kiedy już zejdziesz, spójrz ponownie na to, co jest przed tobą. Czy to sprawia, że chcesz tam pojechać? Jeśli tak, to zastanów się jakie trzy rzeczy chciałbyś zabrać ze sobą w tę podróż? Może nie są to przedmioty, ale ludzie? Jeśli chęć pójścia nie stanie się silna, ponownie przejrzyj wyciąg i ponownie wprowadź zmiany, aby osiągnąć cel. Jeśli pragnienie już jest i jest wystarczająco silne, skup się na nim. Kiedy pragnienie osiągnie maksimum, weź głęboki oddech i otwórz oczy podczas wydechu.




DZIEŃ CZWARTY


Oto nadchodzi pierwsze wyzwanie! Faktem jest, że jestem obecnie chory. Mój chłopak nie może być ze mną, choć wiele razy proponował, że przyjdzie i pomoże mi. Ale odmówiłem. Kilka dni temu czułam, że nie dzwoni i nie pisze wystarczająco często. Czułem się samotny, opuszczony.

Co robi w takiej sytuacji zdrowy człowiek? Mówi dosłownie tak: kiedy nie piszesz lub dzwonisz tyle razy, czuję się samotny. Osoba ta oczekuje, że jej postawa, a co za tym idzie zachowanie, ulegnie zmianie. Ewentualnie związek musi się zakończyć. Reakcja neurotyka będzie inna. On lub ona tak bardzo chce utrzymać związek, że albo nie komunikuje swojej dezaprobaty i niezadowolenia z sytuacji, albo, nawet jeśli to zrobi, nie odchodzi.

Muszę wyrazić swoje niezadowolenie w tej sytuacji, powiedzieć mu, co mi nie pasuje. Muszę też mieć świadomość, że jeśli nie odpowie na moją prośbę, będę musiała to zakończyć, niezależnie od tego, jak bardzo będzie to dla mnie nieprzyjemne. Moim zadaniem jest wybrać siebie, swój wewnętrzny komfort i nie wchodzić w relacje, które sprawiają mi dyskomfort. Więc dzisiaj mu o tym powiem i zobaczę jak zareaguje.

Również moim planem na czwarty dzień jest praca z Tobą nad rozwijaniem umiejętności mówienia o swoich uczuciach, nawet jeśli jest to nieprzyjemne dla drugiej osoby. Wykonaliśmy już ćwiczenie „Trójdzielna ekspresja”, które stopniowo i płynnie prowadzi nas do miękkiego wyrażania swoich uczuć, emocji i odczuć w różnych sytuacjach. Taka praca jest bardzo przydatna i skuteczna. Najpierw umiejętność akceptacji własnych uczuć, a potem umiejętność ich głośnego wypowiedzenia.

Za niemożnością powiedzenia innym nieprzyjemnych rzeczy kryje się często strach przed byciem „złym” w oczach innych.

Jest to zjawisko dość powszechne. Z lękiem trzeba sobie radzić na dwóch poziomach: na poziomie racjonalno-behawioralnym, czyli poprzez uświadomienie sobie, jak i na jakich zasadach działa, przy pewnym wysiłku woli. Poza tym trzeba pracować na głębszym nieświadomym poziomie poprzez akceptację i docenienie siebie.

Czy wiesz o eksperymencie Milgrama? Jeśli nie, to krótko o tym opowiem. Osławiony eksperyment Stanleya Milgrama, psychologa z Uniwersytetu Yale (USA), wywołał kiedyś szok nie tylko w środowisku naukowym, ale także wśród ludzi dalekich od nauki. Istota eksperymentu polegała na tym, że grupa osób miała możliwość wysłuchania odpowiedzi na pytania grupy kontrolnej. W tej grupie ludzie otrzymywali elektrowstrząsy za złe odpowiedzi. Poziom szoku cały czas wzrastał, wywołując u uczestników grupy kontrolnej silny niepokój. Krzyczeli, błagali o litość i na wszelkie sposoby pokazywali, że czują się bardzo źle. Ale uczestnicy nadal naciskali specjalne przyciski, które powodowały porażenie prądem.

Oczywiście uczestnicy grupy kontrolnej odpowiadający na pytania byli aktorami, którzy wyraźnie rozumieli zadanie. Ale reszta eksperymentatorów nie miała pojęcia! Byli całkowicie przekonani, że ludzie naprawdę zostali porażeni prądem.

Dlaczego większość uczestników nie przerwała swojego udziału w eksperymencie, nie odmówiła udziału w eksperymencie?

aby wykonać to okrutne zadanie? Widzieli przecież, że ludzie czują się źle, że wskaźnik wyładowań stale rośnie i wkrótce sytuacja stanie się niebezpieczna nie tylko dla ich zdrowia, ale i życia. Powód został podany wyżej: obawa przed odmową wykonania zadania przez osobę, która je wydała, przed byciem „złym” w jej oczach. Niektórzy w dalszych wywiadach stwierdzili, że po prostu „wykonują uczciwą pracę”.

Ułatwieniem było to, że w tej sytuacji znajdowali się w jednej konkretnej roli społecznej – uczestnika eksperymentu – i wszystkie ich uczucia i emocje były zgodne z tą rolą. Pozostałe role – rodzica, przyjaciela, zawodowca, kolegi, osoby – były jakby

„wyłączony” na czas trwania eksperymentu.

Ten eksperyment doskonale tłumaczy psychologię ludzi, którzy pracowali w obozach koncentracyjnych III Rzeszy. W następstwie przypisywali też swoją fatalną obsługę temu, że to była po prostu ich praca.

Dlaczego mówię ci o tak strasznych rzeczach? Oczywiście ten przykład jest jednym z najtrudniejszych. Ale dzięki temu łatwiej jest sobie uświadomić i zapamiętać, że mówienie nieprzyjemnych rzeczy innym ludziom nie jest związane tylko z byciem w jednej konkretnej roli.

Dla zobrazowania. Czy kiedykolwiek musiałeś zwrócić zakupiony produkt, który okazał się być złej jakości? Jestem pewien, że bardzo, bardzo wielu ludzi tak ma. Spróbuj

Pamiętaj: Jakie były Twoje uczucia w tej sytuacji?

Powiedzmy, że miałeś „włączoną” rolę osoby empatycznej. W tej roli można usprawiedliwić sprzedawcę i przekonać, że nie ma on nic wspólnego z jakością towaru, że nie ponosi za niego odpowiedzialności. Jeśli „włączysz” rolę kupującego i tymczasowo „zablokujesz” wszystko inne, znacznie łatwiej będzie Ci zwrócić towar do sklepu.

Ta sama zasada dotyczy związków. Osoba uzależniona jest przyzwyczajona do działania i komunikowania się w roli. Osoba uzależniona boi się utraty związku, ponieważ w roli uzależnionego nie wyobraża sobie bycia szczęśliwym pod nieobecność partnera. Co do samego partnera, to nieświadomie „czyta” takie zachowania i zachowuje się odpowiednio. Po prostu, mniej cenią i szanują „zależnych”.

Jakie dokładnie jest nasze zadanie na tym etapie? Musimy stopniowo, na początku tylko w drobnych rzeczach, uczyć się ćwiczyć mówienie o swoich uczuciach, potrzebach, pragnieniach itp. w jednej roli, roli osoby, która ma prawo zaspokajać potrzeby, o których się mówi. Trening tej umiejętności możesz zacząć nie w sytuacjach związanych z relacjami, ale np. w sklepach. Można na przykład pójść do sklepu tylko po to, żeby popatrzeć, bez kupowania czegokolwiek. I śledzić swoje uczucia i emocje.

Co należy zrobić w takiej sytuacji? Mentalnie powtarzaj sobie w tym momencie, że działasz tylko jako klient, który ma pełne prawo wejść do sklepu, zobaczyć co jest dostępne, posmakować i wybrać, ale który nie musi niczego kupować. Jeśli to zadanie jest dla Ciebie zbyt łatwe, następnym razem zapytaj sprzedawcę o szczegóły produktu, ale znów nic nie kupuj. Następnie skomplikuj sytuację: przymierz wiele rzeczy, porównaj kilka produktów z pomocą asystenta sprzedaży. Ale znowu, nie kupuj niczego! Możesz powiedzieć, że nie pasowało, że nie jesteś zadowolony z produktu, albo w ogóle nie komentować swojej niechęci do kupowania czegokolwiek.

Sytuację z zakupami podaję tu tylko jako przykład. Ale nasza psychika jest tak skonstruowana, że jeśli nauczysz się mówić „nie” jednej rzeczy, to o wiele łatwiej będzie Ci zrobić to samo w innych dziedzinach.

Załóżmy, że jest w Twoim życiu coś, o czym od dawna chciałeś porozmawiać z partnerem, przyjacielem, inną osobą. Ale nie pozwoliłeś sobie o tym mówić w obawie przed niezrozumieniem, urażeniem itp. Możesz nad tym popracować, wykonując poniższe ćwiczenie z arsenału NLP (neurolingwistycznego programowania), które może pomóc zmniejszyć niepokój przed rozmową. Jeśli czujesz, że na tym etapie nie jesteś jeszcze w stanie zdecydować się na takie rozmowy, wróć do ćwiczenia później, gdy stanie się ono dla ciebie istotne.

A więc ćwiczenie.

Instrukcje.

Weź trzy kartki papieru i rozłóż je na podłodze w rzędzie tak, aby były w jednej linii, a między nimi był jeden stopień. Stań stopami na pierwszej kartce papieru. Stanowi to dla Ciebie „dziś”, moment rozpoczęcia nieprzyjemnej rozmowy. Wsłuchaj się w to, co czujesz. Jakie uczucia towarzyszą ci, gdy stoisz na liściu? Jakie myśli kłębią się w Twojej głowie w tej chwili? Jakie obawy, zmartwienia, lęki?

Następny krok: zrobić krok do przodu. Znajdujesz się na drugiej kartce papieru. Symbolizuje rozmowę, która jest dla Ciebie nieprzyjemna (tak jakbyś już weszła w przyszłość i była w momencie rozmowy). Jakie uczucia panują teraz w twojej duszy? Czym różnią się one od tego, co przeżywaliście stojąc na pierwszej planszy? Jakie są teraz twoje myśli i uczucia?

Następnie pójdź o krok dalej i stań na trzeciej kartce, oznaczającej czas po nieprzyjemnej rozmowie. Jakich uczuć doświadczasz teraz? Jak się czujesz w swoim ciele? W jakim nastroju jesteś, jakie masz myśli?

Teraz, przypomniawszy sobie ten stan emocjonalny, wróć do pierwszego arkusza. Wracasz do „dzisiaj”. Czeka cię nieprzyjemna rozmowa. Przeanalizuj swoje uczucia – co teraz czujesz? Opisz je sobie szczegółowo i zrób kolejny krok. Kontynuuj ćwiczenie, aż twoje uczucia będą w miarę równe, jednorodne, gdy znajdziesz

na każdym z arkuszy. To już koniec ćwiczenia.

Wykonałam powyższe ćwiczenie i napisałam do mojego chłopaka o moim niezadowoleniu z jego rzadkich telefonów i maili. Szybko dostałem odpowiedź z przykładem, który znalazłem na jednym z portali społecznościowych. To historia o tym, że czyjaś córka usiadła przy stole z frazą:

„Dlaczego nie dano mi chleba?” Jej matka odpowiada, że pierwsze zdanie powinno brzmieć: „Daj mi chleb, proszę”.

W sumie można podsumować sytuację w sposób pośredni. Aktywność mojego młodego wzrosła wielokrotnie, ale jeszcze nie wiadomo jak długo to potrwa. W każdym razie jest to dla mnie mały sukces w pracy nad sobą. Nieco poprawiła mi się umiejętność natychmiastowego stwierdzenia, z czego jestem niezadowolona, zamiast znosić i cierpieć w milczeniu.

Być może nie możesz jeszcze zdecydować się na taką rozmowę. W tym przypadku pracujmy nad strachem przed byciem złym. Za tym strachem kryje się zapewne inny lęk – przed byciem pozostawionym w tyle, porzuconym, niechcianym. Często rozwija się w dzieciństwie, gdy dzieci boją się przeciwstawić rodzicom lub zostać ukarane. Tak naprawdę nie boją się kary, ale rodzicielskiego odrzucenia i niechęci. Są dzieci, które celowo prowokują rodziców, zachowując się źle, aby zostały ukarane i jednocześnie otrzymały uwagę, której nie mogą otrzymać.

Zaczniemy wykonywać to ćwiczenie, a Twoja nieświadomość znajdzie najlepszy sposób na przepracowanie studium przypadku. Zaczniemy wykonywać to ćwiczenie, a twój podświadomy umysł znajdzie najlepszy sposób na przepracowanie studium przypadku. W tym celu ponownie wykorzystamy technikę CBT (Cognitive Imagery Therapy).

Wyobraź sobie, że byłeś „zły(a)” robiąc lub mówiąc coś nieprzyjemnego dla innej osoby. Sformułowanie można przeformułować w sposób, który bardziej Ci odpowiada. Na przykład może to być coś w rodzaju: „nikt mnie nie chce”, „nie jestem dobry”, „jestem nikim” itp. Jaka metafora może najlepiej oddać twoje uczucia? Jeśli trudno jest wyobrazić sobie obraz, wyobraź sobie, że mówisz „jestem zły(a)”. Na czym to jest napisane? Jakie kolory, krój pisma, wielkość liter? Spraw, aby obraz pisma był jak najbardziej podobny do uczucia, którego doświadczasz.

Jeśli jesteś w stanie przełożyć uczucie na obraz, możesz pójść dalej: zmienić jeden element na obrazie, aby choć trochę poprawić samopoczucie. Jeśli pracujesz z napisem, zmień również tylko jeden element. Celem jest uzyskanie bardziej pozytywnego odbioru. Kontynuuj wykonywanie ćwiczenia, zmieniając codziennie jeden element, aż obraz będzie miał czysto pozytywne odczucia.

Moje zdanie będzie brzmiało „nie udało mi się”! Wpiszę to do pamiętnika, takim pismem, jakie mają nastolatki. Inne strony w tym pamiętniku i wokół niego zawierają wiersze, plamy krwi po skaleczeniach i piękne dziecięce naklejki.

Zamierzam umieścić ten dziennik w muzeum. Niech stanie się jednym z eksponatów.

Wsłuchuję się w odczucia wewnątrz: wydają się być nieco milsze niż wcześniej. Postanawiam, że tak zostanie i wracam do mojego obrazu następnego dnia.

Co u ciebie słychać? Mam nadzieję, że pamiętasz, aby przepracować swój obraz relacji z ojcem? Jest to bardzo ważne dla ogólnego pożądanego efektu.

Dzisiejsza praca jeszcze się nie skończyła. Wykonam jedno z moich ulubionych ćwiczeń o nazwie „Szczęśliwy dzień”. Po tym ćwiczeniu muszę zrobić sobie kilka dni przerwy i podczas tej przerwy kontynuować to, co już zaczęliśmy. Ważne jest, aby dać psychice odpocząć i pozwolić na zmiany, które już zapoczątkowaliście.

Wskazane jest wysłuchanie ćwiczenia „Szczęśliwy dzień” klikając na link lub samodzielne podyktowanie ćwiczenia i wykonanie go podczas słuchania swojego głosu.

Aby wykonać to ćwiczenie, ważne jest, aby przez pewien czas nie przeszkadzać i nie rozpraszać się. Ale zanim zamkniemy oczy i rozpoczniemy ćwiczenie,

Poproszę Cię, abyś pomyślał o pierwszej rzeczy, która przychodzi Ci do głowy, gdy zapytasz: „Jaki był Twój najszczęśliwszy dzień w życiu?”.

Spróbuj to zrobić. Podczas wspominania zamknij oczy i zanurz się w swoim wspomnieniu tak bardzo, jak tylko możesz. Zapamiętaj każdy szczegół tego, co się stało. Jaka była pogoda? Jaki to był dzień? Jak byłeś ubrany? Kto był tam z tobą? Przeżyj ten dzień tak, jakbyś był tam ponownie. Poczuj uczucia, których doświadczyłeś tego dnia. Co się działo wokół ciebie? Co przechodziło ci przez myśl?

Kiedy już sobie wyraźnie przypomnisz, spróbuj wyobrazić sobie, że dziś zbliżasz się do siebie w przeszłości, do kogoś, kto jest w tym szczęśliwym śnie. Zobacz sam, szczęśliwy, jak się uśmiecha, wygląda i zachowuje. Ty – obecny, prawdziwy ty – jesteś trochę na uboczu. Ważne jest, aby rozpoznać, jakie to uczucie patrzeć na tę osobę. Posłuchaj siebie. Co to jest to, czego chcesz? Zachować dystans czy zbliżyć się? Czy uczucie w twoim sercu jest przyjemne, czy wręcz przeciwnie? Wiesz, co się z tą osobą dalej stanie, a ona pozostaje w niewiedzy. Spróbuj z nim porozmawiać. Jak się zachowuje, czy nawiązuje kontakt, czy nie?

Teraz „przetransportuj się” do siebie z przeszłości. Osoba, która wygląda bardzo podobnie do ciebie, podchodzi do ciebie i twierdzi, że jest tobą z przyszłości. Na jakimś poziomie też to czujesz. Jak on wygląda? Jakie uczucia wywołuje?

Czy to cię przeraża, sprawia, że jesteś smutny lub szczęśliwy? Czy to sprawia, że czujesz się dumny?

Przenieś się dziś z powrotem w głąb siebie. Czy ta osoba do ciebie przemawia? Co on jest gotów ci powiedzieć? Co jesteś gotowa mu powiedzieć? Spróbujmy tak: powiedz im, co chcesz powiedzieć. Może po to, by ostrzec lub zachęcić, przeprosić za to, co się nie udało, może o tym, o czym marzył, czego pragnął i do czego dążył. Póki był tam, szczęśliwy, może chciał tego, czego ty nie mogłeś osiągnąć. A może nie. Może osiągnąłeś więcej niż mógł sobie życzyć?

W każdym razie szczerze powiedz to, co chcesz powiedzieć: bądź wspierający, wdzięczny za ich zdolność do bycia szczęśliwym. Kiedy to zrobisz, przenieś się z powrotem do tej osoby – do ciebie z przeszłości. Poczuj, jak to jest usłyszeć wszystko, co właśnie powiedziałeś. Jak on odbiera twoje słowa? Czy on/ona ci wierzy, czy też jest wobec ciebie nieufny? Jaka jest jego reakcja na ciebie, na twój monolog? Jest otwarty na ciebie, czy chce, żebyś odeszła?

Jakie są Twoje odczucia związane z widzeniem siebie z przyszłości? Czy chcesz go o coś zapytać? A może jesteś zły, że on odciąga cię od przeżywania szczęśliwej chwili? Może on cię czymś straszy? Albo odwrotnie – jesteś podekscytowana spotkaniem z nim, czy naprawdę lubisz widzieć siebie w przyszłości w ten sposób? Odpowiedz bliźniakowi z przyszłości, powiedz to, co chcesz powiedzieć, opisz swoje myśli i uczucia. Wyraź swoją opinię: Czy lubisz

do ciebie, czym się stał? Powiedz nam, co byś zrobił na jego miejscu. W zasadzie wszystko, co chcesz powiedzieć.

Dobrze jest dać mu znać, że w razie potrzeby może zwrócić się do Ciebie o pomoc. Będziesz go wspierał. Oczywiście wszystko to pod warunkiem, że naprawdę tego chcesz.

A teraz wróć do siebie z dzisiejszego czasu. Poczuj, jak to jest usłyszeć, co powiedział do ciebie sobowtór z przeszłości. Jak odbierasz jego słowa? Co rozumiesz o sobie z jego słów? Albo o nim? Czy jesteś gotów go wesprzeć w razie potrzeby? A może już robisz wszystko, co możesz, aby byli tak szczęśliwi jak tego dnia? Jeśli czujesz to samo, obiecaj, że zrobisz wszystko, co w twojej mocy, aby on lub ona byli szczęśliwi.





Конец ознакомительного фрагмента. Получить полную версию книги.


Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию (https://www.litres.ru/anastasiya-kolendo-smirnova-3/praca-z-relacjami-lub-jak-wziac-slub-czesc-2/) на ЛитРес.

Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.