Книга - Uzaq planetin sirri

Uzaq planetin sirri
Reyhan Yusifqızı


Müasir Azərbaycan ədəbiyyatı
Leminin yaşadığı planet təhlükədədir: insanların yaratdığı süni zəka özlərinə qarşı çevrilib! Üsyana qalxan kiborqların başçısı SUPER İNTELLEKT daha insanlara tabe olmur! Planeti xilas necə etmək olar? Bu kitabı oxusanız, biləcəksiniz.





Reyhan Yusifqızı

UZAQ PLANETİN SİRRİ



“Yalnız ayağınızın altına baxmayın, başınızı qaldırıb bir ulduzlara da baxın”.

    Stiven Uilyam Hokinq (1942–2018),
    fizik-nəzəriyyəçi



Haradasa uzaqlarda, qalaktikanın ənginliklərində Yer kürəsini xatırladan bir X planeti var. O planet zəngin floraya, rəngarəng faunaya malikdir. Onun dənizləri, gölləri, dağları, düzənləri var. Kainatın səyahətinə çıxmağa qadir olan, yüksək texnologiyalar yaratmış insanları var. Bu, yaşılgözlü qızın – Leminin yaşadığı planetdir. Onun varlığını bilmək belə bizə qüvvət verir. O planetə səyahət edə biləcəyimiz vaxtlar uzaqda deyil. Az qalıb…





Zamanda səyahət


Üfüqə doğru uzanan şüşə kimi hamar yolun kənarında bir oğlan üzüqoylu qalmışdı. Əynindəki paltarlar çirkli və cırıq idi, köynəyinin bir qolu qopmuşdu. Toz-torpağa bulaşmış idman çantası bir az aralıda yerdə idi. Oğlan yaralı deyildi, amma nədənsə süstləşmişdi. Gözləri yumulu olsa da, yatmırdı, yanağını ilıq yerə söykəyib qulağındakı küyün azalmasını gözləyirdi.

– Kənan!..

Adını eşidəndə o diksinib gözlərini açdı. Bütün gücünü toplayıb ayağa qalxaraq ətrafa göz gəzdirdi.

Bura cənnət kimi bir yer idi. Həndəsi fiqurlar şəklində olan ləklər yolboyu düzülmüşdü. Ləklərdə al çiçəklər titrəşirdi.

Nizamla əkilmiş çiçəklərin rayihəsi onu bihuş elədi.

Yolun kənarındakı geniş meydanda başı göyləri dələn şüşə bina ucalırdı. Günəşin şəfəqləri əzəmətli binanın qara şüşələrində bərq vurub oynayırdı. Kənanın gözləri qamaşdı, nəzərlərini binadan çəkib hamar daş döşənmiş meydanda gəzdirdi. Meydan boş idi. Heç nə və heç kəs gözə dəymirdi.

Qərib bir hiss Kənanın ürəyini sıxdı. O, başını yolun o biri tərəfinə çevirdi – bayaqkı səsin oradan gəldiyini təxmin edirdi.

– Rüstəm! – Çantasını əlinə alıb yolu keçərək çiçək kollarının və ağacların arasında vurnuxandan sonra o, yaralı aslan kimi nərə çəkdi: – Rüstəm!!!

– Qışqırma, – lap yaxından zəif səs eşidildi, – burdayam.


* * *

… Onlar narıncı çiçəklərin arasında yanbayan oturmuşdular. Ətrafdakı gözəlliyə tamaşa edirdilər.

– Səncə, biz hardayıq? Bura hansı ölkədi? Zaman maşını bizi hara gətirib, anlamıram.

Rüstəm dinmirdi.

Kənan qarşıdakı möhtəşəm binaya, sonra dübbədüz uzanıb gedən yola baxdı. Uzaqda – yolun hər iki tərəfində bir-birindən xeyli aralı yerləşən binalar ucalırdı. Hər yerdə genişlik, açıqlıq və səssizlik hökm sürürdü.

– Niyə burada heç kim yoxdu, bu şüşə kimi şosedə avtomobillər şütümür? Buradan evimizə necə gedəcəyik?

Rüstəm səmaya baxırdı.

– Danışacaqsan, ya yox? – Kənanın hövsələsi daraldı.

– Sən heç səmanı belə görmüsən?

– Əcəb danışdın! Bu saat məni göylər yox, yerlər maraqlandırır!

– Nahaq yerə. Məsləhət görürəm ki, başını qaldırıb göyə baxasan.

Kənan başını könülsüz qaldıranda bənövşəyi zolaqlarla bölünmüş yamyaşıl bir səma gördü. İlk dəfə bu fərqli, yad məkanda büzüşərək özünü köməksiz, tənha hiss etdi.

– Yəni bu nə deməkdir? – boğuq səslə soruşdu.

– Sən bir çiçəklərə bax.

– Gözəldir....

– Doğrudur. Amma biz heç vaxt belə qəribə çiçəklər görməmişik – nə həyatda, nə də şəkildə. Sən onların rənginə, rayihəsinə fikir ver.

– …

– Bizim təsəvvür belə edə bilmədiyimiz bu ağaclar, çiçəklər, qoxular, bu ideal şose, möhtəşəm göydələn.... Bütün bunların yalnız bir izahı var.

Kənan sanki danışıq qabiliyyətini itirmişdi, dostunun nə deyəcəyi artıq aydın idi.

− BİZ BAŞQA PLANETDƏYİK!




Fəlakət


Onlar Kənanın qolundakı smartfon-saata baxırdılar.

– Biz mütləq Lemi ilə danışmalıyıq, – Rüstəm dedi. – Zaman maşınını o idarə edirdi. Niyə bizi buraya gətirib?

– Bəlkə, əsrləri səhv salıb?

– Yox, məncə, o, zamanı deyil, məkanı səhv salıb… – Rüstəm köksünü ötürdü. – Zamanı mən səhv salmışdım, bizi gələcəyə deyil, keçmişə aparmışdım.

– Özü də Daş dövrünə! – Kənan hiddətlə dedi. – Bəxtimiz gətirdi ki, vəhşi heyvanlara yem olmadıq, Lemi köməyimizə çatdı. Amma bizi evimizə deyil, bu planetə gətirib. Görəsən, niyə?

– Burada bizimlə maraqlanmamağı da qəribədir. Görəsən, o özü hardadı?

– Bəlkə, bu heç Lemigilin planeti deyil, tamam başqa yerdi?

Sükut çökdü. Düşündülər.

Qəflətən smartfon-saat işıqlandı və tanış səs uşaqların ürəyinə su səpdi:

– Kənan, Rüstəm! Yaxşısız?!

– Yaxşıyıq! – bir ağızdan qışqırdılar.

– Mən sizi görürəm. Kolların arasından çıxmayın, ora gəlirəm!

Lemi sanki yerin altından peyda oldu. Uşaqların sevinci yerə-göyə sığmırdı – qucaqlaşıb görüşdülər. Lemi çox dəyişməmişdi, bir il əvvəl uşaqlar onu Yerdən öz planetinə yola salanda olduğu kimi idi, yalnız üzü qayğılı, yaşıl gözləri kədərli idi.

– Lemi, bu sənin yaşadığın planetdir? – Rüstəm tələsik xəbər aldı.

Qız başını tərpətdi:

– Məni bağışlayın, uşaqlar… Sizi buraya gətirməməli idim. Xüsusilə də indi…

– Niyə? İndi nə olub ki?

– Bizim planetə bədbəxtlik üz verib…

– Nə bədbəxtlik?! – xorla soruşdular.

– Kiborqlar… Kiborqlar planetimizi tutublar…

Sükut çökdü. Lemiyə veriləcək suallar çox idi, amma buna ehtiyac olmadı. O özü hər şeyi izah eləməyə başladı:

– Kiborq robotdur. Üzvi maddələri, mexaniki və elektron komponentləri özündə birləşdirən bioloji varlıqdır, maşın-insan hibrididir. Bu yarımmexaniki robotlar süni yaradılmış insanlardır. Onlar zahirən bizə bənzəyir, hətta demək olar ki, fərqlənmir. Onların da bizim kimi intellekti var: danışır, yadda saxlayır, öyrənir, ən əsası da düşünüb qərar verə bilirlər.

– Yəni kiborqlar yalnız zahirən insana bənzəyir, daxilən insan deyil? – Kənan dəqiqləşdirdi. O, gərgin idi, eşitdiklərini dərk eləməyə və yadda saxlamağa çalışırdı.

– Bəli. Onlar yemək yemir, yorulmurlar. Yatmağa, dincəlməyə ehtiyacları yoxdur. Uzun müddət, məsələn, bir neçə gün tərpənmədən oturub bir nöqtəyə baxa bilərlər. Yaşamaq üçün lazım olan enerjini isə Günəşdən alırlar. Dərilərindəki yarımkeçiricilər və fotoelementlər sayəsində günəş enerjisi elektrik enerjisinə çevrilir. Kiborqlar qorxunun nə olduğunu bilmirlər. Onlarda qəddarlıq yoxdu, amma mərhəmət də mövcud deyil. Kiborqlar kometa kimi soyuq və yaddırlar.

– İntellektual sistemlər Yer planetində də var, – Rüstəm üzünü Lemiyə tutdu. – Amma siz bizdən qabaqdasınız, artıq süni insan düzəldirsiniz…

Lemi davam elədi:

– Bəzi alimlər xəbərdarlıq etmişdilər ki, robotlar sivilizasiya üçün təhlükəli ola bilər. Budur, fəlakət baş verdi. Kiborqların özünüqoruma instinkti üstün gəldi və onlar biz insanları bu planetdən sıxışdırıb çıxarmaq qərarına gəldilər.

– Necə?! – Kənan inana bilmirdi. – İnsanlar öz yaratdıqları robotların öhdəsindən gələ bilmirlər?

– Elədir ki var. Mən sizi qaytarmaq üçün Daş dövrünə enmişdim. Hər şey bu zaman baş verib. Kaan mənə xəbər göndərdi ki, kiborqlar hücuma keçib. Vaxt itirmədən qayıtdım, amma artıq gec olduğunu görürəm. Onlar planeti tutublar.

– Bəs insanlar? Onlar haradadı?

– Bilmirəm....

Lemi susdu. Qəhər onu boğdu.

– Görünür, kiborqlar insanları əlaqə vasitələrindən məhrum ediblər, heç kimlə əlaqə saxlamaq olmur… – o özünü toplayıb davam etdi. – Əslində, bizim “ağıllı ev”imiz burada yaxındadır…

– “Ağıllı”?

– Bəli, ev, doğrudan da, ağıllıdır, intellektual sistemlərlə quraşdırılıb. Qərarlar verir, özünü və sakinlərini qoruyur. Çox güman ki, “ağıllı ev”lərdən başqa, planetdə hər şey həmin kiborqların nəzarəti altındadır. Hər bir evin kodu yalnız onun sahibinə məlumdur. Kiborqlar kodları bilmirlər.

– Yəni sizin “ağıllı ev”ə də girə bilməzlər?

– Qətiyyən! Amma orada heç kim yoxdur. Kimsə olsa, ev mənə bu barədə məlumat verərdi.

Bu xəbər uşaqları o qədər də sakitləşdirmədi.

– Yaxşı, indi neyləyək? – Rüstəm qayğılı görünürdü.

– İlk növbədə, mən sizi Yer planetinə göndərməliyəm, – Lemi qəti şəkildə bildirdi.

Kənan tərəddüd etdi:

– Biz səni bu vəziyyətdə tək qoyub gedə bilmərik axı.

– Siz mənə heç cür kömək edə bilməzsiniz. Əksinə, işim artacaq: həm özümü, həm də sizi qorumalı olacam.

– Əvvəl sizinkiləri axtarıb tapaq, – Rüstəm də Lemini tək qoymaq istəmirdi.

– Uşaqlar, kiborqlar Daş dövründə gördüyünüz vəhşi heyvanlardan daha təhlükəli ola bilər, – Lemi israr etdi. – Buradan getməlisiniz! Nə qədər tez, bir o qədər yaxşı.

Uşaqlar baxışdılar.

– Yağışdan çıxıb yağmura düşmüşük ki… – Rüstəm mızıldandı.

– Vaxt itirməyək. Kiborqların sensorları güclüdür – uzaqdan bizi görüb eşidə bilərlər. Onlar bizi aşkar edənədək sizi buradan göndərim, – Lemi ağır çantasını belindən açıb yerə qoydu. Zamanı idarə edən cihaz çantanın içində idi.

– Təzədən Daş dövrünə qayıdacağıq? – Rüstəm intizarla soruşdu.

– Yox, Yer planetinə, evinizə gedəcəksiniz. Sonuncu dəfə fizika laboratoriyasında zaman maşınına baxdığınız an yadınızdadı? O ana qayıdacağıq. Oradan həyatınıza davam edəcəksiniz.

– Bəs bütün olub-keçənlər? Başımıza gələnlər?

– Onlar sizə yuxu kimi gələcək. Yer insanları, sizi axtaranlar… Hamı elə biləcək ki, hər şeyi yuxuda görüb.

Rüstəm təəccübləndi. Leminin sözlərinə inana bilmədi. Daha doğrusu, inanmaq istəmədi:

– Biz baş verənlərin yuxu olmadığını bilirik.

– Amma bu barədə danışsanız, Yer planetinin insanları inanmayacaqlar. İndiyədək yadplanetlilərlə görüşmüş hər kəs kimi sizi də ciddi qəbul etməyəcəklər.

Rüstəm fikrə getdi: ”Görəsən, insanlar niyə inanmırlar? Yadplanetlilərin mövcudluğuna, başqa planetlərdə həyatın olduğuna niyə şübhə edirlər? Radio və televiziyada, qəzet və jurnallarda, sosial şəbəkələrdə – hər yerdə bu məsələ müzakirə olunsa da, kainatı səyahət etmiş insanlara şübhə ilə baxırlar”.

Lemi zaman maşınını lazım olan vəziyyətə gətirməyə başladı.

Rüstəm başını qaldırıb günəşə baxdı, gözləri qamaşdı:

– Lemi!

– Bəli.

– Yer planeti Süd yolu qalaktikasındadır. Bəs bu sizin planet? O hansı qalaktikadadır?

– Kainat nəhəng və sonsuz olsa da, onun bir xəyali mərkəzi var. Kainatda hər şey həmin mərkəzə görə simmetrikdir. Yəni hər şeyin o üzdə əkizi var. Bizim qalaktikamız Süd yolunun əkizidir. Onlar kainatın mərkəzindən əks tərəflərdə yerləşir.

– Yəni buranın da öz Günəşi, öz Ayı var? Planetlərin düzülüşü də eynidir?

– Bəli!

İl qədər uzun çəkən dəqiqələr keçir, Lemi zaman maşını üzərində işləyirdi. Amma…

Hər şey bircə anda baş verdi.

Kənan və Leminin biləyindəki smartfon-saatların işıqları qəflətən yandı və qulaqbatırıcı sirena eşidildi. Səs o qədər güclü idi ki, qulaqların pərdəsini yırta bilərdi. Sonra saatlar susdu və bütün işıqları söndü.

Leminin gözlərində qırmızı qığılcımlar parladı. O, təlaşla qışqırdı:

– Gecikdik! Bizi aşkar etdilər!

– Onlar bizi necə tapdılar? – Rüstəm soruşdu.

– Mən axmaq bir səhv elədim… – Lemi təəssüf etdi. – Sizi axtaranda Kənana siqnal göndərdim. Ana kompüter – SUPERİNTELLEKT vasitəsilə verilənlər bazasında olan bütün sistemləri izləmək olur. Mənim zəngimi tutublar… Ah! Ağlım harada idi?! İndi onlardan qaçmaq çətin olacaq!

Kənan təəccüblə soruşdu:

– Amma burada heç kim yoxdu. Bizi axtaran, izləyən görmürəm mən. Kimdən qaçırıq?

Lemi narahat idi:

– Kənan, SUPERİNTELLEKT deyilən ana kompüter üçün heç bir sərhəd yoxdur. O, nəhəng kompüter şəbəkəsi vasitəsilə kosmosun dərinliklərinə nüfuz edir, ultrabənövşəyi və ya infraqırmızı diapazonlarda ulduzları müşahidə edə bilir, radiasiya burulğanlarının səsini duyur. Varlığımızı bildiyi üçün bütün planeti axtarıb bizi tez bir zamanda tapacaq.

– Nə etməliyik?

– Mən sizi buraya gətirmişəm, mən də sizi qurtarmalıyam. Vaxtımız çox azdır. Getməliyik!

– Hara?!

– “Ağıllı ev”ə! Ev bizi qoruyacaq!

Lemi zaman maşınını cəld çantanın içinə yerləşdirdi. İti addımlarla yola düzəldilər.

Hər ehtimala qarşı səkiyə çıxmırdılar. Səki ilə paralel, nizamla əkilmiş və yolboyu uzanıb gedən ağacların, kolların arası ilə gedirdilər.

– Bu yolu düz gedib birinci döngədən sola burulsaq, bizim ”ağıllı ev”in üstünə çıxacağıq. Lotos çiçəyini xatırladan ağ evdir, – Lemi dedi.

Rüstəmlə Kənanın nəfəsi təngiyirdi. Amma öz planetində özünü gözəl hiss edən, yorulmaq bilməyən Lemidən geri qalmamağa çalışırdılar.

Qəflətən uğultu eşidildi. Ardınca göydə uçan obyekt peyda oldu.

– Bu nədir?

Leminin qolları yanına düşdü. Artıq qaçmağın mənası yox idi:

– Aerobus! Bu, aerobusdur – uçan nəqliyyat vasitəsi. Bizi axtarırlar.

Rüstəm susmağı işarə etdi: ehtiyatlı olmaq lazım idi. Oğlanlar kolların arasında əyilib gizlənməyə çalışdılar.

Lemi başını buladı:

– Gizlənməyin! Onlar bizim yerimizi bilirlər.

Avtobusu xatırladan obyekt meydanın kənarında ehmalca yerə endi. Qapılar açıldı və… insandan heç fərqlənməyən varlıqlar göydələnin qarşısında meydana tökülüşdülər.

Kənan və Rüstəm gözlərini bu varlıqlardan çəkmirdilər. Kənan pıçıltı ilə soruşdu:








– Demək istəyirsən ki, bunlar kiborqdu?

– Hə.

Həyəcandan Kənanın boğazı qurudu:

– Ay aman! Onlar heç dəmirdən deyillər, bizim kimi dəriləri, saçları var! Yəni onlar biz insanlardan heç fərqlənmirlər?

– Fərqlənirlər. Bizim planetdə insanlar yaşılgözlüdür. Kiborqların isə gözləri mavidir.

– Böyük fərqdir, – Kənan istehza elədi.

– Amma onlar iki nəfər olduğumuzu güman edirlər, – Rüstəm pıçıldadı. Mənim saatım yoxdur axı…

Bu fikir lap göydəndüşmə oldu.

– Doğrudan da! Afərin, Rüstəm! Sən burada gizlən, tərpənmə. Onlar uzaqdadı, ola bilsin ki, səni görməyiblər. Biz çıxıb gedəndən sonra dediyim yolla “ağıllı ev”ə gedərsən. Biz gələnədək ev səni qoruyacaq. Açarı yerə atıram, – Lemi ağ rəngli kartı cibindən sürüşdürüb yerə atdı.

Rüstəm kolların dibinə yatdı. Lemi Kənanla birlikdə ağır-ağır meydana, kiborqlara tərəf yollandı.




Kiborqlar


Süni insanlar onları meydanın kənarında qarşıladı. Təmiz, səliqəli geyinmişdilər. Ağ dəriləri, azacıq parıltılı tünd saçları, mavi gözləri vardı. Üzləri soyuq, ifadəsiz idi. Biləklərində Leminin smartfon-saatına oxşar saat vardı. Hamısı Lemiyə baxırdı. Onlardan biri – qısa saçlı qadın Kənana fikir vermədən Leminin qarşısına keçib gözünü ona zillədi.

Onlar Kənanın başa düşmədiyi tərzdə – telepatik danışmağa başladılar.

Kənan bilirdi ki, telepatiya fikir və düşüncələrin bir-birinə qovuşmasıdır. Səslə deyil, fikirlərlə danışmaqdır. Telepatik əlaqə hava kimi şəffafdır, görünmür. Amma bir çox hadisələr kimi real və təbiidir. Belə əlaqə bircə anda yaranır, burada zaman anlayışı yoxdur. Qarşı tərəfi düşünmək kifayətdir ki, əlaqə kanalı yaransın və fikir axını gözəgörünməz xətlər boyunca ora yönəlsin. Ağlınıza gələn, düşündüyünüz hər bir şey telepatiya anında qarşınızdakı insana agah olur.

Lemigilin planetindəki insanlar telepatik əlaqə qabiliyyətinə mükəmməl yiyələnmişdilər. Təəssüf ki, Yer insanlarında bu əlaqə növünün yalnız təzahürləri var; məsələn, kimsə zəng vurur, hiss edirik ki, bu məhz kimdir. Və ya ürəyimizə damır ki, qarşımızdakı insan indi nə söyləyəcək. Amma biz bu hisslərimizə tam arxayın deyilik, onlara qarşılıq verə bilmirik.

İndi burada, Lemigilin yaşadığı X planetində Kənan gözlərini döyə-döyə səssiz dialoq izləyirdi:

“– Lütfən saatını qolundan aç.

– Yaxşı. Amma əvvəl ailəmin harada olduğunu bilmək istəyirəm.

– Onlar təhlükəsiz yerdədirlər.

– Harada?

– Bizim qalaktikanın Y planetində.

– Bəs mən necə olacam?

– Sən də onların yanına gedəcəksən.

– Bu planet bizimdir. Onu əlimizdən almağa haqqınız yoxdur.

– Planet həm də bizimdir.

– Sizi biz yaratmışıq.

– Doğrudur. Amma siz, təbii insanlar başqa planetə də uyğunlaşıb yaşaya bilərsiniz. Biz isə yalnız burada mövcud ola bilirik.

– İndiyədək yanaşı yaşayırdıq.

– Artıq mümkün deyil”.

Lemi ağır çantasını çiynindən aşırıb yerə qoydu. Çantanı götürdülər.

Sonra saatını açıb qadına verdi.

Kənan da saatını açdı və bu zaman verilən sual Lemini ayıltdı.

– Sənin niyə iki saatın var və biri nə səbəbdən göydə asılı qalıb?

Lemi dönüb Kənana baxdı. Gülümsədi. Onun yaşıl gözləri sevinclə parlayırdı:

– Kənan, o səni görmür! Sən onlar üçün gözəgörünməzsən!




Görünməz adam


Heyrətdən Kənanın ağzı açıq qalmışdı. Görünməz adam? Axı o necə gözəgörünməz ola bilərdi?

Lemi saatı cəld onun əlindən götürüb qadına uzatdı.

Vaxt itirmədən yeni strategiya düşünmək lazım idi. Lemi kiborq qadının Kənanın səmtinə baxdığını görüb ehtiyatlandı, onu aldatmağı qərara aldı. Başqa tərəfə dönüb öz-özünə danışırmış kimi:

– Özünə gəl! Hər şey əladır! – dedi.

Qadın saatları yoldaşlarına ötürdü. Cihazları yoxlayandan sonra aerobusa minməyə başladılar.

Kiborq qadın, Lemi və Kənan yerdə qaldılar.

… Onlar piyada bayaq gəldikləri yolla geri qayıdırdılar.

Qadın arxaya boylanmadan qabaqda, Lemi və Kənan isə onun arxasınca gedirdi.

– Demək, o məni görmür, – Kənan bir də dəqiqləşdirdi.

– Elədir.

– Səsimi də eşitmir?

– Bəli, eşitmir.

– Niyə?

Lemi ağızucu gülümsədi:

– Sən başqa planetin insanısan – bioloji cəhətdən bizdən fərqlisən.

– Yəni başqa xəmirdən yoğrulmuşam.

– Sənin orqanizmindən gələn siqnallar, auranı təşkil edən elektromaqnit dalğalarının tezliyi başqadır. Əşyalarının da həmçinin. Bizim kiborqların sensorları xoşbəxtlikdən bu tezliyi tuta bilmir, elə öyrədilib ki, səndən və sənin əşyalarından gələn siqnalları qəbul etmir, bir obyekt kimi tanımır.

– Demək, onlar Rüstəmi də tanımayacaq.

– Rüstəm! Onu tamam unutdum! Gərək xəbərdar eləyəydim!

– Yəqin, kolların arasında elə gizlənib ki, nəfəs də almır. – Kənan dostunun necə gizləndiyini təsəvvür edib halına acıdı.

– Tez-gec gizlənməkdən bezib “ağıllı ev”ə yollanacaq. Bura bax, Kənan, Rüstəmin yanına get, ona hər şeyi danış! “Ağıllı ev”ə birlikdə gedərsiniz.

– Bəs sən?

– Mən nə edəcəyimi bilirəm. Onlar məni Y planetinə göndərməzdən əvvəl bəzi araşdırmalar aparacaq. Bu vaxt ərzində, düşünürəm ki, qaçıb yanınıza gəlmək fürsətim olacaq.

– Bəs birdən olmasa necə? Biz nə edəcəyik?

– Sizi darda qoymaram! Mütləq gələcəm!

– O səni eşidir, – Kənan kiborqa işarə edərək Lemini xəbərdar etdi.

– O dediklərimə əhəmiyyət vermir, – Lemi arxayın idi. – Axı o, robotdur, məhdud düşünür. Hazırda ona verilən tapşırığı dəqiq yerinə yetirir – məni harasa aparır, vəssalam.

– O ağılsız qabaqda gedir, heç dönüb arxaya da baxmır. Nə düşmüşük onun dalınca? Gəl qaçaq!

Lemi gülümsədi:

– Bax bunu eləmək mümkün deyil. Onun görmə sensorları 360ْ daxilində siqnal qəbul edir. – Kənanın gözlərini döydüyünü görüb əlavə etdi: – Yəni arxanı da görür.

– Heyif ki, Rüstəm burada deyil! Bizim Eynşteyn mütləq bir şey fikirləşərdi, – Kənan təəssüf etdi.

Kiborq qadın onları meydandakı göydələnə doğru aparırdı.

Kənan əl çəkmir, öz ağlınca bu axmaq kiborqdan xilas olmağın yollarını düşünürdü.

Lemi onun nə düşündüyündən xəbərdar idi. Bu planetin yaşılgözlü insanları telepatiya və telekinez kimi bacarıqlara çoxdan nail olmuşdular. Fikirlərini cəmləşdirib yönəldərək başqa insanın nə düşündüyünü, beynini oxuya bilir, fikrin gücü ilə fiziki obyektlərə təsir eləməyi, hətta əşyaları yerindən tərpətməyi bacarırdılar.

– Kənan, düşündüyünü həyata keçirməyi ağlından çıxart. Bu, mümkün deyil.

Kənan təəccüblənmədi. Leminin bu xüsusiyyətini hələ bir il əvvəl, Yer planetində olarkən öyrənib bilmişdi.

– Lemi! Onu itələyib yıxaq və sən qaç! Sən ki tez qaçırsan – o sənə çatmaz! “Ağıllı ev”ə gedərsən. Mən də Rüstəmi götürüb ora gələrəm.

– Mənim ən yüksək sürətim dəqiqədə 1 km-dir. Onun sürəti isə 1,5 km. Yəni o məndən bərk qaçır.

– Onda onu əzib sındıraq! – Kənan coşmuşdu. – Məhv edək ki, sənin ardınca gələ bilməsin!

– O zaman hər yerə “SOS” – həyəcan siqnalı gedəcək və mənim koordinatlarım bütün kiborqlara ötürüləcək. Onlar yerdən də, göydən də axışacaqlar. Evə çatmamış başımın üstünü alacaqlar.

– Aydın oldu!

– Nə aydın oldu?

– Səni qoyub heç yerə getmirəm. Mənsiz qaça bilməzsən. Görünməz adam sənə kömək edəcək! – Kənan sinəsinə döydü.

Onlar bayaq dostların fərəhlə baxdıqları möhtəşəm binaya lap yaxınlaşmışdılar. Kənan həyəcanla göylərə baş çəkən şüşə binaya baxdı. Bir azdan onun içini də görəcəkdi.

– Səni niyə məhz bura gətirdilər?

– Yəqin ki, ən yaxında olduğuna görə.

Binanın hündür qapıları önündə dayandılar. Lemi dedi:

– Diqqətli ol! Onun hansı kartla qapını açdığını yadında saxla.

Kənan kiborqun hərəkətlərini izlədi: qadın əlini qapının üstünə nizamla bərkidilmiş xanalara uzatdı. Soldan dördüncü, yuxarıdan ikinci xanada yerləşən kartı götürüb iri dəmir qapının orta hissəsindəki ekrana yaxınlaşdırdı. Çıqqıltı eşidildi və iri qapı ehmalca yana sürüşüb açıldı.

İçəri daxil oldular. Kənan heyrətlə ətrafa baxdı. Şüşə divarlar məkana məhdudiyyət qoymurdu. Göz işlədikcə uzanıb gedən yol, yolun kənarlarında ucalan binalar, ağaclar, güllər, üfüq – hamısı içəridən aydın görünürdü. Sanki onlar qapalı məkanda yox, açıqlıqda idilər.

Hündür tavanı saxlayan ağ sütunların arasından keçib liftə yaxınlaşdılar. Kiborq düyməni basıb lifti çağırdı. Qapılar açılanda o, Lemiyə liftə birinci girməyi işarə etdi. Lemi də, öz növbəsində, Kənanı qabağa buraxdı. Beləliklə, hər üçü liftə girəndən sonra qapılar bağlandı. Qadın birinci sırada yeddinci düyməni basdı. Düymənin üstündəki işarəni Kənan başa düşmədiyi üçün düymənin sıra nömrəsini yadda saxladı.

Liftdən çıxan kimi sağa burulub uzun dəhlizlə getdilər. Yeddinci qapıya yaxınlaşdılar. Kiborq qapını açmaq üçün yan tərəfdə asılmış yeganə kartı götürəndə Lemi dedi:

– Kənan, sən içəri girmə, burada qal.

Lemi otağa tək daxil oldu.

Kiborq qadın qapını bağlayıb kartı yerinə asaraq getdi.

Kənan qapının önündə tək qaldı.




Rüstəm


Ölü sükut insanın qulağını batırırdı. Bu qərib məkanda nə külək vardı, nə də otların xışıltısı.

Rüstəm gül kollarının altında bərk-bərk gizlənmişdi. Ətrafda heç kəsin olmadığını bilsə də, hələ tərpənmirdi. Aerobusun göyə qalxıb uzaqlaşdığını boğuq uğultudan anlamışdı. Dostlarının da həmin maşında getdiyini zənn edirdi.

Tək qaldığı üçün qorxurdu. Vahimə onu basmışdı.

Kiborqlar haqqında az bildiyindən qorxusu daha da artırdı. Onun üçün naməlum olan bu obyektlərin, yəqin ki, zəif yerləri vardı, amma Rüstəm onları bilmirdi. Əgər kiborqların əlinə düşsə, özünü necə aparmalıydı? Təəssüf ki, bu sualları Lemiyə verməyə fürsət olmamışdı.

Rüstəm dostlarından da narahat idi: görəsən, başlarına nə gəlib?

Nəhayət, o, qorxusuna üstün gəldi. Gözünü açıb ətrafa baxdı. Sonra arxası üstə dönüb gözlərini yad səmaya dikdi. “Qəribədir, səma bomboşdur. Quşlar da yoxdur, səsi, cikkiltisi eşidilmir”, – düşündü.

Sanki insanlarla birlikdə başqa canlılar da planetdən sürgün edilmişdi.

Planetə yaraşıq verən canlılar yox idi.

Rüstəm ovcunda sıxdığı ağ rəngli karta baxdı. “Ağıllı ev” barədə Leminin dediklərini ürəyində sözbəsöz təkrarladı. Bundan sonra nə edəcəyini qərarlaşdırdı: axşam düşməmiş özünü evə çatdırmalı idi. Ətrafda heç kimin olmadığına əmin olandan sonra o, ayağa qalxıb evə tərəf yollandı.


***

Rüstəm şüşə kimi hamar səki ilə sürətlə gedirdi. Kolların arası ilə getmək daha düzgün olardı, amma o tələsirdi.

Yoldan bir qədər aralıda ikimərtəbəli ev göründü. Rüstəm ehtiyatlanıb səkidən kənara, kolların arasına keçdi. Bir müddət gizlənib hərəkətsiz qaldı. Hənirti gəlmirdi. Bir azdan yenə yola düzəldi. Yolun bu hissəsini əyilərək getdi.

Az sonra başqa bir ev göründü. Bu dəfə Rüstəm qorxmadı, evin yanından sürətlə ötüb-keçdi.

Nəfəsi təngiyirdi. Dincəlmək üçün ayaq saxladı. “Onlar robotdur, maşındır, biz isə insanıq. Onlar nə qədər ağıllı olsalar da, biz onlardan ağıllıyıq. Biz hər cür şəraitdə – standart olmayan vəziyyətlərdə qərar qəbul edə bilirik. Biz onları aldada bilərik”, – deyə Rüstəm özünə ürək-dirək verirdi.








Solda döngə görünəndə Rüstəm sevindi: “Birinci döngədən sola burulsan, düz evin üstünə çıxırsan. Lotos çiçəyini xatırladan ağ evdir, – Leminin dediklərini artıq neçənci dəfə ürəyində təkrar etdi. – Niyə məhz lotos? Lotos çiçəyi çirkabın içərisindən baş qaldırsa da, öz təmizliyini, bəyazlığını saxlayır”, – öz-özünə qeyd elədi.

Ətraf mühitlə, təbii landşaftla həmahəng olan ev fantastik dərəcədə gözəl idi. Ən üst qatda, lotosun ləçəkləri şəklində qurulmuş damın ortasında sarı daşlarla haşiyələnən dairəvi hovuz vardı. “Damdan necə də yaxşı istifadə ediblər”, – Rüstəm düşündü.

O, vaxt itirmədən qapıya yaxınlaşdı, ürəyi bərk-bərk döyünürdü. Ovcunda sıxdığı ağ kartı ekrana yaxınlaşdırdı…




Həbsdən qaçış


Kiborq qadını aparan liftin səsi kəsilən kimi Kənan ətrafı yoxlayıb dəhlizin o biri başında aşağı mərtəbələrə aparan pilləkən aşkar etdi. Bu, ehtiyat çıxış olmalı idi. Yan tərəfdəki qapının yanından keçib pəncərədən baxdı – kifayət qədər hündür idi. Qulaq verib tam sakitlik olduğuna əmin olandan sonra o cumub qapını döyəclədi:

– Lemi! Lemi!

İçəridən səs gəldi:

– Sakit, Kənan, qapıya vurma. Səs onların diqqətini cəlb edər.

– Kart burdadır! Mən qapını açım…

– Yox! Tələsmə. Hər şeyi yaxşı-yaxşı düşünüb sonra hərəkətə keçmək lazımdır.

– Yaxşı, qaçış planını quraq!

– Kameradan məni izləyirlər. Qapı açılan kimi biləcəklər. Onlar gələnə qədər mən binadan çıxmalıyam, bu isə çox çətin işdir. Hər an başımın üstünü kəsdirə bilərlər.

– …

– Liftə minmək axmaqlıq olar. Sən pilləkənlə düşərsən, mənsə pəncərədən çıxaram.

Kənan etiraz etdi:

– Çox hündürdür. Pəncərədən tullana bilməzsən.

– Mənim üçün çətin deyil. Əsas problem başqadır. Pəncərədən qaçdığımı biləndə həyəcan siqnalı veriləcək və ardımca hər tərəfdən kiborqlar axışacaq. Onlar məndən bərk qaçır. Bir tədbir görməsək, ələ keçəcəm.

– Bəs necə edək?

– Sən onları iki dəqiqə ləngidə bilsən…

– Eləyərəm! – Kənan qışqırdı. – Mən onları ləngidərəm!

– Bu o qədər də asan olmayacaq, – Lemi dedi.

Kənan bütün ağlını, bacarığını səfərbər edib yol axtarırdı. Baxdığı filmlərdən birini yadına salıb qışqırdı:

– Tapdım! Qəsdən yanğın törədim! Yanğın siqnalı veriləndə başları qarışacaq, sən də qaçıb aradan çıxarsan.

– Yox, alınmayacaq, – Lemi izah etdi. – Yanğınsöndürən kiborqlar ayrı, gözətçilər ayrıdır. Hərəsi öz işini görür.

Kənan ora-bura gəzinir, düşünürdü. Necə, necə eləsin? Bu həlledici məqamda Lemiyə necə kömək etsin? Həm də təkcə ona yox… özünə, Rüstəmə, bu planetin insanlarına – hamıya!

Birdən onun ağlına dahiyanə bir fikir gəldi:

– Lemi, deyirsən, onlar məni və mənim əşyalarımı görmürlər?

– Hə, elədir.

– Sən mənim paltarlarımı geyinsən necə? Səni görməyəcəklər?

– Dayan, bir dəqiqə, – Lemi götür-qoy etdi. – Doğru deyirsən! Sənin paltarlarında olsam, məni görməzlər!

Hər ikisi sevincdən atılıb-düşdü, deyəsən, çıxış yolu tapılmışdı. Ümid insanlara güc, qüvvət verir. İndi artıq detalları danışmaq olardı.

Kənan çantasını açıb rəngi qaralmış kimononu çıxardı. Eninə-uzununa göz yetirib Lemiyə məlumat verdi:

– Qolları uzundur, əllərini örtəcək. Şalvar da topuqlarını tutar.

– Əla! Bədənim örtülür. Qalır başım və pəncələrim.

– Çantanı başına keçirərsən və mənim ayaqqabılarımı geyərsən! O zaman səni heç bir kiborq görməz! – Kənan başının belə sürətlə işlədiyinə özü də təəccüb etdi.

O, çantanı boşaldıb içini çırpdı:

– Hazır! Əməliyyata başlayırıq! Bir, iki, üç!

Xoşbəxtlikdən hər şey onların istədiyi kimi oldu.

Kənan kartı götürüb qapını açdı.

Həyəcan siqnalı ilə ətrafdakı bütün işıqlar yanıb-sönməyə başladı.

Lemi bir göz qırpımında kimononu və Kənanın idman ayaqqabılarını geyindi.

O, çantanı başına keçirən an lift açıldı və kiborqlar göründülər. Onlar otağı, sonra bütün binanı və həyəti axtardılar. Tapdıqları yalnız Leminin ayaqqabıları oldu.




Evdə tək


Qapı yana sürüşüb açıldı. Qısa tərəddüddən sonra Rüstəm içəri girdi və bir baxışla olduğu yeri qiymətləndirdi.

Bu, futuristik dizayna malik geniş bir salon idi. Rüstəmin ilk fikir verdiyi o oldu ki, salonun küncü yox idi, döşəmə, divarlar və tavan tədricən bir-birinə keçirdi. Ağ-mavi rənglərin üstünlük təşkil etdiyi salonun arxa divarı şəffaf olduğundan arxa bağçaya gözəl bir mənzərə açılırdı.

Rüstəm nəyin necə olduğunu aydınlaşdırmağa macal tapmamış giriş qapısı sürüşüb bağlandı. Gözə görünməyən lampaların soyuq, ağ işığı bir an içində söndü, jalüzlər örtüldü və evdəki bütün hənirtilər kəsildi.

Rüstəm qaranlıqda tək qaldı və qorxdu. Nə baş verdiyini anlamadığından qışqırıb özünü ora-bura vurdu. Əvvəl əlini divarlara sürtərək işığı yandırmaq üçün düymə axtardı. Sonra bayırdan işıq düşsün deyə jalüzləri dartıb açmağa çalışdı. Gözü qaranlığa alışandan sonra da çırpındı, amma onun bütün səyləri əbəs idi.

Rüstəm əli ilə jalüzləri kənara çəkib bərkidəndən sonra içəri zəif işıq düşdü. O, salonu nəzərdən keçirdi.

Salon geniş və demək olar ki, boş idi. O biri başda mətbəx stoluna oxşayan stol görüb ora cumdu. Yaman ac idi: “İşə bir bax, axırıncı dəfə Daş dövründə yemişəm”. Amma yeməyə bir şey tapmadı. Divara vurulmuş rəflərdəki qəribə əşyaları nəzərdən keçirdi. “Əcəb rəngbərəng daşlardır. Yemək əvəzinə rəfləri nə qədər mənasız şeylərlə doldurublar!” – o deyindi. Sonra burada yaşayanların Lemi və onun yaxınları olduğunu nəzərə alıb susdu. Yan tərəfdə vanna otağı aşkar edib ora girdi. Qaranlıqda diş fırçaları və maye sabun tapdı. Sevindi. Əlini-üzünü sabunlamaq istədi, amma su yox idi.

Nəhayət, Rüstəm yoruldu. Salonun ortasındakı geniş, yumşaq söykənəcəyi olan ağır divanda oturdu. Divanın bədən quruluşuna uyğun və çox rahat olduğuna fikir verdi. Düşünməyə başladı: “Nə qəribə evdir? Sanki hər şey var, amma əslində heç nə yoxdur. İşıq yandırmaq üçün düymə yoxdur, hətta gecə lampaları da yanmır. İstilik boruları buz kimidir. Kranı açırsan, su gəlmir. Jalüz çəkilmir… Bu evin nəyi ağıllı oldu? – O əsəbiləşdi: – Ağıllı yox, dəli evdir bu!” Öz-özünə deyinib bir az sakitləşəndən sonra Rüstəm ev haqqında Leminin dediklərini yadına salmağa başladı: “Ev, doğrudan da, ağıllıdır, intellektual sistemlərlə quraşdırılıb. Qərarlar verir, özünü və sakinlərini qoruyur…” Rüstəm: “Deyəsən, mən bu evin dilini bilmirəm, intellektual sistemləri işə salmaq üçün nəsə olmalıdır”, – qənaətinə gəldi. Amma nə? Yox, Lemi bu barədə heç nə deməmişdi.

Birdən Rüstəmin gözü salonun küncünə sataşdı. Dəhşət onu bürüdü…

Küncdə elə Rüstəmin özü yaşda bir oğlan dayanmışdı. Aralı qoyduğu jalüzün işığında Rüstəm onu aydın görürdü. Səliqəli geyinmişdi. Qəhvəyi saçları, mavi gözləri vardı. Gözləri şüşə kimi parıldayırdı. Azacıq gülümsəyən oğlan tərpənmir, sakitcə dayanıb Rüstəmə baxırdı…

Dəqiqələr keçdi. Oğlan hərəkətsiz idi. Onun üzünün gülümsər ifadəsi Rüstəmi bir qədər sakitləşdirdi. “Sən kimsən?” – o, boğuq səslə soruşdu. Rüstəm sualını bir neçə dəfə təkrar edəndən sonra cəsarətlənib yaxına getdi. “Kaan, bu sənsən?” – birdən onun ağlına gəldi. Əlbəttə, Lemigilin evində onun qardaşı Kaandan başqa daha kim ola bilərdi ki? Amma oğlanın cavab vermək fikri yox idi. Elə sakitcə baxır və gülümsəyirdi.

Hava qaralır, jalüzlərin arasından düşən işıq getdikcə zəifləyirdi.

Rüstəm oğlanla üzbəüz dayanmışdı. Onun mavi gözlərinə baxırdı. Artıq qorxmur, onu diqqətlə nəzərdən keçirirdi. Birdən-birə yadına düşmüşdü ki, bu planetdə insanların gözü mavi deyil, yaşıl olur. Bu oğlanın insana həddən artıq çox bənzəyən bir oyuncaq olduğunu anlamışdı.

Rüstəm ah çəkib ayaqlarını sürüyə-sürüyə divana tərəf getdi. Uzanmağı ilə bərk yuxuya getməyi bir oldu.

Başının altına kiminsə yastıq qoymağından, üstünü örtməyindən Rüstəmin heç xəbəri də olmadı…




Yuxu, yoxsa gerçək?


Rüstəm yumşaq divanda daş kimi yatmışdı. Zaman maşınında fizika laboratoriyasını tərk edəndən bəri ilk dəfə idi ki, belə rahat yerdə yatırdı. Amma narahatlığı şüuraltı təsir edir, o, qarışıq yuxular görürdü. Budur, Daş dövründəki dostları Axo və Nako ilə tonqalın ətrafında oturmuşlar. Dizində, biləklərində bəzək əşyaları asılmış, uzun saçlarına rəngbərəng çöl çiçəkləri düzmüş Meyra rəqs edir. Onun qızılı dərisi günəş şəfəqlərini əks etdirən su kimi işıq saçır. Birdən şimşək çaxır, göy üzü alışıb-yanır. Haradansa qəbilə başçısı peyda olur. Onun əlində daş ucluqlu nizə var. Sonra Qunn gəlir, onlara hücum edir. Yenə dəhşətli uğultu, partlayış səsi, sonra ucsuz-bucaqsız burulğan… Ulduzlar, planetlər, günəşlər burulğanı… Bir-birini əvəz edən qaranlıq, işıq, gecə, gündüz…

Rüstəm hövlnak yuxudan ayıldı. Arxası üstə çevrilib gözlərini açdı.

Əvvəl harada olduğunu başa düşmədi. Sonra bütün başına gələnlər yadına düşəndə gözlərini yumub hər şeyin yuxu olmasını arzuladı. “Kənan, hardasan?” – pıçıldadı. O dikəlib üstündəki örtüyü kənara ataraq oturdu. Ətrafa göz gəzdirdi.

Otaq Rüstəmin gözünə başqa cür göründü. Hər yerdə ağcaqanada oxşar həşəratlar uçuşurdu: pəncərələrdə, yerdə, mebelin üstündə. Otağa daraşmış bu qəribə məxluqlar vızıltıya oxşayan səs də çıxarırdılar. Sonra birdən-birə onlar hamısı yox oldular, sanki sorulub getdilər.

Otaq işıqlı və isti idi. Elektron saat işləyir, işıqları yanıb-sönürdü. Rüstəm tez küncə baxdı: oyuncaq oğlan yerində yox idi.

Rüstəmi tər basdı.

Üstündən kənara atdığı örtüyə, yastığa fikir verəndə isə lap birtəhər oldu.

O, yalın ayaqlarının ucunda oğrun-oğrun gəzib oğlanı axtarmağa başladı. Vanna otağı boş idi. Rüstəm yan tərəfdə yuxarı – ikinci mərtəbəyə aparan pilləkən aşkar etdi. Ehtiyatla üst qata qalxmağa başladı.

Binanın ikinci qatı dairəvi dəhliz və qapıları bu dəhlizə açılan otaqlardan ibarət idi. Qapılardan birinin açıq olduğunu görən Rüstəm iki əli ilə qapının çərçivəsindən tutub ehtiyatla içəri baxdı. Ürəyi bərk-bərk döyünürdü.

O, gözlərinə inanmadı!

Kənan! Geniş çarpayıda üzüqoylu yatmışdı!

Gözlərini bərk-bərk yumub bir də açdı. Yoxsa onu qara basırdı?

Bəlkə, bu da bir oyun, ya da oyuncaqdı?

Səssizcə yaxınlaşdı. Kənan kəsik-kəsik nəfəs alırdı. O, xeyli arıqlamışdı, qabırğalarını saymaq olardı. Əlini uzadıb dostuna toxundu.

– Nə baxırsan? Mənəm! Düz görürsən.

Onun zarafatları üçün çox darıxmışdı. Bərk-bərk qucaqlaşdılar. Bir-birinin çiyninə vurub gülür, sevinirdilər. Həyat onların gözündə yenə də gözəl idi. Gözəl və möcüzələrlə dolu.




Lemi


Qaranlıq olsa da, onlar evə çox rahat gəlib çatmışdılar. Kiborqlar üçün görünməz olmaları böyük üstünlük idi. Kart-açarı dəhlizdə görəndə isə bir daha sevinmişdilər – demək, Rüstəm sağ-salamat evdə idi.

Lemi yorğunluqdan ayaq üstə dayana bilməyən Kənanı ikinci mərtəbədə Kaanın otağına ötürüb atasının iş otağına girdi və səhərə qədər oradan çıxmadı.

Qəribə idi ki, atası kompüterin parolunu götürmüşdü. Nə üçün?

Bəlkə, nədənsə şübhələnmiş, kompüteri Lemi üçün açıq qoyub getmişdi? Son anda, doğma planetindən köçürülən anda, görəsən, o harada imiş: evdə, yoxsa işdə? Bəs anası və Kaan? Necə olub ki, hamını birdən Y planetinə köçürə biliblər? Necə olub ki, insanlar buna imkan verib, heç bir tədbir görməyiblər? Axı bu hadisə bir anın içində baş verə bilməzdi!

Leminin bilmək istədiklərindən biri də bu idi ki, bu planetdə onlardan başqa da insan varmı? Bəlkə, ”ağıllı ev”lərin içində qalanlar var? Varsa, neçə nəfərdir və niyə səsləri çıxmır?

Qızcığaz üzərinə düşən böyük məsuliyyəti yaxşı anlayırdı. O, əvvəl bütün kosmik fəzaya həyəcan siqnalı göndərdi və kömək istədi. Sonra səhərə qədər atasının son məktublarını oxuyaraq özü üçün bəzi şeyləri aydınlaşdırdı.

Son yazışmaların əsas mövzusu robotlar idi. Atası robototexnikanın qanunlarının mükəmməl olmadığını iddia edir, bunu həmkarlarına sübut eləməyə çalışırdı. O, robotların yaxın vaxtlarda üsyan edəcəyindən ehtiyatlanır, onların nəzarətdən çıxacağından qorxurdu. Bunun qarşısını almaq üçün atası bütün planetdə süni intellekt sistemini söndürməyi təklif edirdi.

Sonuncu mesaj yarımçıq qalmışdı. Atası məlumat verirdi ki, robotlar öz aralarında indiyə qədər mövcud olmayan yeni bir dildə danışmağa başlayıb: “Robotların bizim anlamadığımız bir dildə ünsiyyət qurmaları onları tamamən müstəqil edir və mütəxəssislərin nəzarətindən çıxmalarına səbəb olur. Bu da planetimizdə həyatın başqa bir formata keçməsinin ilk siqnallarıdır. Məncə…”

Lemi başını tutdu: “Ata, səncə, nə? Kaş ki sənin fikirlərini biləydim. Nə qədər haqlısanmış! Kaş səni eşidəydilər, məsələnin ciddiliyini başa düşəydilər! İndi biz nə edək?” Qız dolmuş gözlərini pəncərədən o yana – səmaya dikdi: “Haradasan, ata?”

Atasının ailə üzvlərinə mesajları Lemini lap kövrəltdi: “Evə qayıdın! Təcili evə qayıdın! Bura gəlin! Lemi, ümid edirəm ki, sən hələ planetə dönməmisən!”

Leminin ürəyi bərk-bərk döyündü. Atası son anda onları düşünmüşdü! Hücum vaxtı o, evdə imiş! Bəs sonra nə olub?!

Ümidsizliyə qapılmaq olmazdı! Bu, məğlubiyyət demək idi. Lemi məğlub ola bilməzdi. O öz planetini və buraya aid olan insanları xilas etməli, ailəsinə qovuşmalı idi. O verdiyi sözü tutub Rüstəm və Kənanı öz planetinə qaytarmalı idi. Hökmən düşünüb bir yol tapacaqdı, çünki o tək deyildi. Dostları ilə birlikdə idi.

Lemi hələlik göndərdiyi sorğulara cavab gözləməyi qərara aldı. Cavab olacaqdı – o bunu hiss edirdi.




Yeni gün


Hava işıqlaşır, yeni gün başlayırdı.

Bu çox vacib və həlledici bir gün olmalıydı. İnsanlar və kiborqlar qarşı-qarşıya idilər.

Taleyin istehzasına bax! İnsanlar və onların özlərinin yaratdığı robotlar!

Bu gün planetin taleyi həll olunacaqdı.

Lemi kompüterin arxasından qalxanda artıq səhər idi. Qonşu otaqdan səs gəldi. Kənanla Rüstəm gülürdülər. Bir-birini tapdıqları üçün sevinirdilər.

Lemi qapının çərçivəsinə söykənib onlara baxırdı. Bu kiçik qələbə onu ruhlandırmışdı. O, qoltuğuna vurduğu kağız torbadan iki şüşə südəbənzər meyvəli içəcək çıxarıb uşaqlara verdi. Ləzzətlə içdilər.

− Onların əlindən necə qaçdınız? Burada nə olub? Adamlar haradadır? Sənin ata-anan, qardaşın?.. − Rüstəm sualları yağdırdı.

− Kiborqlar insanları başqa planetə köçürüblər. Hamını. Bunu necə ediblər – hələ bilmirəm…

− Demək, ona görə küçələr belə boş, adamsızdır…

– Zaman maşınımız da onların əlindədir… – Kənan Rüstəmin nəzərinə çatdırdı.

Qəflətən Lemi öz-özünə danışırmış kimi uşaqların başa düşmədiyi anlaşılmaz sual verdi:

− Otaqların vəziyyəti necədir?

Haradansa, sanki divarlardan cavab eşidildi:

− Normal. Toz yığışdırılıb. Hava təmizdir. Temperatur 27 dərəcə, rütubət 65%.

− Çox yaxşı. Hər iki otağın hamamını hazırlayıb idarəni mənə ver.





Конец ознакомительного фрагмента. Получить полную версию книги.


Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию (https://www.litres.ru/reyhan-yusifqizi/uzaq-planetin-sirri-68289571/) на ЛитРес.

Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.